Język võro

	võro kiil
	võro kiil
Obszar	Estonia, Łotwa, Rosja
Liczba mówiących	ok. 70 tys.
Pismo/alfabet	zmodyfikowane łacińskie
Klasyfikacja genetyczna
	Języki uralskie; Języki ugrofińskie; Języki fińskie; Języki bałtycko-fińskie; Język võro;
Status oficjalny
Organ regulujący	Võro Instituut
Ethnologue	6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-2	fiu
Kod ISO 639-3↗	vro
IETF	vro
Glottolog	sout2679
Ethnologue	vro
SIL	VOR
	W Wikipedii
	Zobacz też: język, języki świata
	Wikipedia w języku voro
	Słownik języka voro; w Wikisłowniku
	Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język võro (võro kiil) – język ugrofiński z podgrupy bałtycko-fińskiej (rodzina uralska), właściwy dla liczącej ok. 70 tys. ludzi populacji zamieszkałej w południowo-wschodniej części Estonii, oraz w przygranicznych rejonach Łotwy i Rosji (nad jeziorem Pejpus).

Przez długi czas uważany za dialekt estońskiego, po rozpadzie ZSRR został uznany przez miejscowe władze za odrębny język. Ma status języka regionalnego w prowincji Tartu (pol. Dorpat) i jest wykładany w 26 szkołach. Dwa razy w miesiącu wychodzi w nim gazeta „Uma Leht”. Mimo to ulega zanikowi. Przekład Biblii na võro powstał w 1686 roku.

Obszar języka võro (Võromaa) w historycznych granicach: pomiędzy Dorpatem i jeziorem Pejpus, w Rosji (Vinnemaa) oraz na Łotwie (Lätimaa)
Dwujęzyczna tablica oznaczająca nazwę prowincji w Estonii w języku estońskim (napis Urvaste) i võro (napis Urvastõ)
Trójjęzyczne napisy w centrum informacji turystycznej w Võru
Abecadło w võro napisane przez Johanna Hurta w 1885 r.: „Wastne Wõro keeli ABD raamat”