Konrad Krajewski (generał)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konrad Krajewski
Ilustracja
Konrad Krajewski jako wykładowca w Szkole Podchorążych dla Podoficerów
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

29 października 1899
Krążek

Data i miejsce śmierci

29 czerwca 1977
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

95 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Grób Konrada Krajewskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Konrad Krajewski (ur. 29 października 1899 w Krążku, zm. 29 czerwca 1977 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Członek Polskiej Organizacji Skautowej, od stycznia 1915 roku żołnierz 4 pułku piechoty Legionów, od września 1915 do 1918 uczył się w gimnazjach w Chrzanowie i Olkuszu. Od jesieni 1916 w POW.

11 listopada 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Żołnierz 5 batalionu Strzelców Olkuskich im. Francesco Nullo. Dowódca drużyny, kierownik kancelarii batalionu, szef kompanii i dowódca plutonu. Od maja 1919 roku szef kompanii w 9 pułku piechoty Legionów. Przez rok z powodu tyfusu przebywał na leczeniu. Od 1 czerwca do 19 października 1920 roku był elewem klasy V Wielkopolskiej Szkoły Podchorążych Piechoty w Poznaniu i w Bydgoszczy (od 11 lipca). Po ukończeniu szkoły został mianowany na stopień podchorążego[1].

Od 1921 roku w 9 pułku piechoty Legionów w Zamościu w stopniu podporucznika piechoty. Od 1922 roku referent oddziału w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie w stopniu porucznika. W 1922 roku eksternistycznie ukończył lubelskie gimnazjum i zdał maturę. Od 1924 roku kwatermistrz samodzielnego batalionu 9 pułku piechoty Legionów, od 1925 dowódca kompanii. W styczniu 1927 roku został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach[2]. 26 marca 1931 roku otrzymał przeniesienie do Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej i wykładowcy[3]. 17 grudnia 1931 roku awansował na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 roku i 18. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W latach 1935–1937 dowodził kompanią oraz pełnił funkcję adiutanta 86 pułku piechoty w Mołodecznie. W 1938 został wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 55. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].

Po ataku Niemiec na Polskę 1 września 1939 dowódca I batalionu 95 pułku piechoty. Walczył w rejonie Łukowa, Dęblina i Krasnobrodu, gdzie 25 września 1939 został ranny w rękę i dostał się do niemieckiej niewoli. Od lutego 1940 więzień oflagów. 27 września 1944 roku został ranny podczas alianckiego nalotu. 31 marca 1945 uwolniony. W listopadzie 1945 wrócił do kraju z amerykańskiej i angielskiej strefy okupacyjnej Niemiec i zgłosił się do Komisji Rehabilitacyjnej.

Od końca grudnia 1945 ponownie służył w WP jako major. Wykładał taktykę w Oficerskiej Szkole Piechoty Nr 2 w Gryficach, a od maja 1947 w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Od sierpnia 1948 podpułkownik, od lutego 1949 starszy wykładowca taktyki i służby sztabów w Wyższej Szkole Piechoty. Od jesieni 1949 szef Oddziału Wyszkolenia w Sztabie Dowództwa Wojsk Lądowych. Od marca 1950 szef Wydziału Ogólnowojskowego Głównego Inspektoratu Wyszkolenia Bojowego Wojska Polskiego. Od kwietnia 1953 pułkownik, od lipca 1953 szef Zarządu Szkół i Kursów Oficerskich tego inspektoratu. 1955–1957 komendant Oficerskiej Szkoły Piechoty Nr 3 w Elblągu, potem Wojskowego Ośrodka Szkolenia Ogólnego nr 2 w Zegrzu. 1962–1963 komendant Podoficerskiej Szkoły Zawodowej w Elblągu. Jesienią 1963 mianowany generałem brygady, nominację otrzymał w Belwederze od przewodniczącego Rady Państwa Aleksandra Zawadzkiego, w obecności ministra obrony marsz. Mariana Spychalskiego. Kilkanaście dni po nominacji został zwolniony z zawodowej służby wojskowej z powodu osiągnięcia wieku emerytalnego. 20 grudnia 1963 został przeniesiony w stan spoczynku. Został pochowany na Powązkach Wojskowych w Warszawie (kwatera C11-1-8)[6].

Od 1925 był żonaty z Izabelą z Nowakowskich (1906–2008), z którą miał dwie córki[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Załuska (red.) 1924 ↓, s. 75.
  2. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z 12 stycznia 1927 roku, s. 2.
  3. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 102.
  4. ↑ Rocznik oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 78, 806.
  5. ↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 533.
  6. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-30].
  7. ↑ Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II: I–M, Toruń 2010, s. 279
  8. ↑ M.P. z 1934 r. nr 27, poz. 41 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 35 z 26 września 1922, s. 737.
  10. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 12 z 6 sierpnia 1929 roku, s. 242.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Jan Załuska (red.): Wielkopolska Szkoła Podchorążych Piechoty. Szkic historyczny z 55-ma ilustracjami. Bydgoszcz: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1924.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. II:I–M, Toruń 2010, s. 277–279.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konrad_Krajewski_(generał)&oldid=68818674”