Koticzak niedźwiedziowaty
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
|
||
| Callorhinus ursinus[1] | ||
| (Linnaeus, 1758) | ||
 Samiec |
||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ssaki | |
| Podgromada | żyworodne | |
| Infragromada | łożyskowce | |
| Rząd | drapieżne | |
| Podrząd | psokształtne | |
| Nadrodzina | płetwonogie | |
| Rodzina | uchatkowate | |
| Rodzaj | koticzak (Callorhinus) Gray, 1859[2] |
|
| Gatunek | koticzak niedźwiedziowaty | |
| Synonimy | ||
|
||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | ||
 |
||
| Zasięg występowania | ||
 |
||
Koticzak niedźwiedziowaty[4], kotik zwyczajny[5] (Callorhinus ursinus) – gatunek drapieżnego ssaka morskiego z rodziny uchatkowatych, występujący w Morzu Ochockim i Morzu Beringa[6].
Spis treści
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Brunatnoszara sierść. Samce o wiele większe od samic.
- Przeciętne wymiary
- Długość ciała – samce do 2,5 m, samice do 1,7 m.
- Waga – samce do 300 kg, samice do 70 kg.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Zwierzęta te żyją w stadach złożonych z samca i kilkudziesięciu samic. Żywią się rybami, skorupiakami i głowonogami.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
Ciąża samicy trwa 12 miesięcy, po których na świat przychodzi jedno młode.
Zagrożenie[edytuj | edytuj kod]
Obiekt polowań ludzi ze względu na swoje cenne futro. Stada kotików zmniejszają się w tempie 5% rocznie[potrzebny przypis]. Przyczyną jest prawdopodobnie nadmierne wytrzebienie ławic mintaja, które są głównym pożywieniem tych ssaków.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Callorhinus ursinus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ J. E. Gray. On the Sea-Lions, or Lobos marinos of the Spaniards, on the Coast of California. „Proceedings of the Zoological Society of London”, s. 359, 1859 (ang.).
- ↑ Gelatt, T. & Lowry, L. (IUCN SSC Pinniped Specialist Group) 2008, Callorhinus ursinus [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015 [online], wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-14] (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 153. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 143, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Callorhinus ursinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 25 września 2009]
