Lucjan Jasiński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lucjan Jasiński
Ilustracja
pułkownik artylerii pułkownik artylerii
Data i miejsce urodzenia

5 kwietnia 1893
Narajów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

13 (14) kwietnia 1940
Katyń, RFSRR, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

5 Pułk Artylerii Ciężkiej
2 Pułk Artylerii Ciężkiej
Wołyńska Szkoła Podchorążych Rezerwy Artylerii
Grupa „Włodzimierz”

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
dowódca pułku artylerii
komendant szkoły podchorążych rezerwy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola

Lucjan Jasiński (ur. 5 kwietnia 1893 w Narajowie, zm. 13 (14) kwietnia 1940 w Katyniu) – pułkownik artylerii Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn Franciszka i Marii z Moszorów[1]. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego[2]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach pułku artylerii polowej nr 130. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1916 roku w korpusie oficerów rezerwy artylerii[3].

W 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. W 1920 służył w 5 pułku artylerii ciężkiej, a następnie w 5 dywizjonie artylerii ciężkiej, 22 pułku artylerii polowej i 6 dywizjonie artylerii ciężkiej.

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 40. lokatą w korpusie oficerów artylerii. W 1923 pełnił obowiązki komendanta kadry baterii zapasowej 6 pułku artylerii ciężkiej we Lwowie[4]. 31 marca 1924 awansował na majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 25. lokatą w korpusie oficerów artylerii i objął dowództwo II dywizjonu 6 pułku artylerii ciężkiej[5]. W 1928 pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu[6]. 24 grudnia 1929 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. Z dniem 1 listopada 1930 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8][9]. Od 29 czerwca 1933 roku do 4 maja 1934 roku pełnił obowiązki dowódcy pułku[10]. W październiku 1934 został przeniesiony do 2 pułku artylerii ciężkiej w Chełmie na stanowisko dowódcy pułku[11]. Na stopień pułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1937 i 4. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od stycznia do września 1939 pełnił służbę na stanowisku komendanta Wołyńskiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu[12].

W kampanii wrześniowej był dowódcą artylerii i zastępcą dowódcy Grupy „Włodzimierz”[13]. Po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej.

Początkowo przebywał w jużskim jenieckim obozie zbiorczym. W jego aktach zanotowano opinię o nieuniknionej wojnie III Rzeszy i ZSRR, oraz o odtworzeniu niepodległego państwa Polskiego[2]. W listopadzie lub na początku grudnia 1939 przewieziony do obozu w Kozielsku. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 025/1 от 09.04.1940. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 06.05.1943. Przy szczątkach znaleziono dwie karty pocztowe (od Marii Barancewicz)[14] i srebrną papierośnicę[15] (z podpisami)[14]. Figuruje na liście AM-200-1243 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 41-01243. Nazwisko Jasińskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 01094) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 114 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 124 z 1943. Krewni do 1947 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie[2]. Od 28 lipca 2000 spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. W Archiwum Robla (pakiet 44-01) znajduje się dokument z podpisem Jasińskiego jako dowódcy 2 pac znaleziony przy szczątkach Zbigniewa Florkiewicza, również zamordowanego w Katyniu[2].

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

 Osobny artykuł: Awanse generalskie oficerów II Rzeczypospolitej Polskiej z 2007.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 231.
  2. ↑ a b c d Убиты в Катыни 2015 ↓, s. 877.
  3. ↑ Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1088, 1227.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 789, 816.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 708, 740.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 431, 453.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 21 z 24 grudnia 1929 roku, s. 439.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 299.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 178, 705.
  10. ↑ Zarzycki 1996 ↓, s. 19.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 263.
  12. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 157, 469.
  13. ↑ Piotr Zarzycki, Grupa „Włodzimierz” we wrześniu 1939 roku, s. 28.
  14. ↑ a b Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-01-01] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  15. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 200.
  16. ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885.
  17. ↑ M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 101 „za zasługi na polu organizacji i wyszkolenia wojska”.
  18. ↑ a b c d Lista starszeństwa c. i k. Armii 1918 ↓, s. 1227.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lucjan_Jasiński&oldid=71888680”