Michał Offierski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Offierski
Ilustracja
Michał Offierski (ok. 1938)
sierżant podchorąży sierżant podchorąży
Data i miejsce urodzenia

14 września 1908
Poznań

Data i miejsce śmierci

13 grudnia 1993
Peterborough

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Armée de l’air
RAF

Jednostki

dywizjon 300

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Odznaczenia
Medal Lotniczy
Multimedia w Wikimedia Commons

Michał Offierski (ur. 14 września 1908 w Poznaniu, zm. 13 grudnia 1993 w Peterborough[1]) – pilot samolotowy i szybowcowy, pilot doświadczalny, konstruktor lotniczy, żołnierz Wojska Polskiego.

Michał Offierski obok Motoszybowca „Bąk (1938)”

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Szkołę powszechną ukończył w Poznaniu, gdzie też w Gimnazjum im. Marii Magdaleny zdał egzamin maturalny[2].

Od 14. roku życia interesował się lotnictwem i był związany z poznańskim lotniskiem na Ławicy, gdzie zamieszkał w 1927 roku po śmierci ojca[2].

Został zatrudniony w Wielkopolskiej Wytwórni Samolotów „Samolot” jako technik biura konstrukcyjnego. W maju 1928 roku w WWS „Samolot” zbudował samolot O-2 własnej konstrukcji[3]. Otrzymał pomoc ze strony Wytwórni, która zaopatrzyła go w materiały konstrukcyjne w cenie kosztów własnych oraz wypożyczyła mu silnik[4]. Konstruktor otrzymał też wsparcie finansowe na budowę prototypu ze strony LOPP. Samolot został oblatany 24 października 1928 roku przez Edmunda Hołodyńskiego i został zgłoszony do udziału w II Krajowym Konkursie Awionetek[2]. Z powodu awarii silnika i przymusowego lądowania samolot nie wziął udział w konkursie[4].

Wkrótce potem uzyskał dyplom pilota, a następnie uprawnienia pilota-instruktora samolotowego i szybowcowego. Brał udział w prowadzeniu szkoleń dla młodzieży, startował w licznych zawodach i pokazach lotniczych. Dał się poznać jako zwolennik przeniesienia szkolnictwa szybowcowego z terenów górskich na nizinne. W 1932 roku był współorganizatorem i pierwszym kierownikiem Fordońskiej Szkoły Szybowcowej[5], w latach 1935–1936 kierował wyprawami na górę Żar. 17 grudnia 1935 roku otrzymał, jako trzeci polski pilot i 181. na świecie, Srebrną Odznakę Szybowcową[6]. 31 maja 1936 r. odszedł z Bydgoszczy do utworzonej przez niego Wyższe Szkoły Szybowcowej w Katowicach[7], której był kierownikiem do 1939 r[2].

W 1937 roku oblatał prototyp motoszybowca „Bąk”, w tym samym roku zajął pierwsze miejsce w III Samolotowym Zlocie do Morza[2].

3 października 1937 roku, na zakończenie XIV „Tygodnia LOPP”, wykonał na lotnisku w Aleksandrowicach pokaz akrobacji na szybowcu Sokół[8].

W swej karierze pilota szybowcowego trzykrotnie startował w krajowych zawodach szybowcowych. W październiku 1935 roku wziął udział w III Krajowych Zawodach Szybowcowych w Ustjanowej[9]. W sierpniu 1937 roku wziął udział w V Krajowych Zawodach Szybowcowych w Inowrocławiu jako reprezentant Szkoły Szybowcowej w Katowicach[10]. W VI Krajowych Zawodach Szybowcowych w Masłowie, odbywających się w dniach 10–23 lipca 1938 roku, startował jako reprezentant Szkoły Szybowcowej w Katowicach na szybowcu Mewa[11]. 20 lipca wykonał najdłuższy przelot (ex aequo z Michałem Blaicherem) na odległość 195 km[12]. Ustanowił dwa rekordy międzynarodowe na motoszybowcu Bąk: 16 lutego 1938 roku uzyskał wysokość 5695 m, 23 lutego 1938 roku wykonał lot trwający 5 godzin, 24 minuty i 19 sekund[13].

Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany. Nie brał udziału w działaniach wojennych, został ewakuowany do Rumunii. Po krótkim internowaniu przedostał się, przez Bejrut i Aleksandrię, do Francji. Ukończył szkołę podchorążych lotnictwa, po klęsce Francji wyjechał do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, gdzie otrzymał numer służbowy RAF 783676[14].

W czerwcu 1941 roku przeszedł przeszkolenie w 25 Elementary Flying Training School (EFTS) w Peterborough, od 30 czerwca do 2 października szkolił się w 16 Secondary Flying Training School (SFTS) w Newton oraz od 9 października 1941 r. do 7 kwietnia 1942 r. odbył szkolenie bombowe w 18 Operational Training Unit (OTU) w Bramcote[2].

Otrzymał przydział jako pilot do dywizjonu 300 „Ziemi Mazowieckiej” i wziął udział w 18 lotach bojowych[2]. 8 czerwca 1942 roku wystartował samolotem Vickers Wellington Mk. IV o znakach BH-V (nr Z1382) do nalotu na Essen. Samolot został poważnie uszkodzony przez niemiecki myśliwiec nocny. Z płonącej maszyny wyskoczył ze spadochronem Michał Offierski, reszta załogi opanowała pożar i powróciła do Wielkiej Brytanii[15]. Został schwytany i trafił do obozu jenieckiego Stalag Luft III[2].

Po wyzwoleniu zdecydował się na pozostanie na emigracji i powrócił do Wielkiej Brytanii. W 1947 roku poślubił Angielkę i wyjechał do Kanady. Zamieszkał w Peterbrough i pracował w zakładach produkujących silniki lotnicze. W latach 50. XX wieku uzyskał obywatelstwo kanadyjskie. Działał aktywnie w środowisku pilotów amatorskich. W 1953 r. był założycielem Experimental Aircraft Association (EAA), zbudował motoszybowiec, brał udział w corocznych zlotach konstrukcji lotniczych w Oshkosh.

Zmarł 13 grudnia 1993 roku w Peterbrough i został pochowany na Little Lake Cemetery[2].

Rekordy[edytuj | edytuj kod]

Ustanowił kilka rekordów w szybownictwie.

  • Rekordy Polski[2]:
  • Rekordy międzynarodowe[16]:
    • 16 lutego 1938 roku na motoszybowcu „Bąk” ustanowił rekord wysokości wynoszący 4595 m.,
    • 23 lutego 1938 roku na motoszybowcu „Bąk” ustanowił rekord długotrwałości lotu wynoszący 5 godzin 24 minut i 19 sekund.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Offierski Michał. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-09-15].
  2. ↑ a b c d e f g h i j Jerzy Jędrzejewski: Polscy piloci doświadczalni. Warszawa: Wydawnictwa Naukowe Instytutu Lotnictwa, 2014, s. 436–438. ISBN 978-83-63539-05-4. OCLC 883576680.
  3. ↑ Wielkopolska Wytwórnia Samolotów „Samolot”. samoloty.pl. [dostęp 2019-09-15].
  4. ↑ a b Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 139–140. OCLC 830596725.
  5. ↑ Chudziński 2018 ↓, s. 26.
  6. ↑ Henryk Szydłowski 1986 ↓, s. 142.
  7. ↑ Chudziński 2018 ↓, s. 28.
  8. ↑ Aeroklub Bielsko-Bialski. Historia do 1945 r.. epba.pl. [dostęp 2019-09-15].
  9. ↑ Ppłk. pil. Stachoń Bolesław: Zawody szybowcowe w Ustjanowej. „Przegląd Lotniczy: organ lotnictwa wojskowego”. 11/1935, s. 489, listopad 1935. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej Państwa. ISSN 1230-4204. 
  10. ↑ 5-te Krajowe Zawody Szybowcowe w Inowrocławiu. „Skrzydlata Polska”. 10/1937, s. 243–245, październik 1937. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. ISSN 0137-866X. OCLC 839207783. 
  11. ↑ Program oficjalny VI Krajowych Zawodów Szybowcowych. Lotnisko Masłów k/Kielc w dniach 10–23 lipca 1938 r.. Warszawa: B-cia Drapczyńscy, 1938, s. 8. OCLC 833948697.
  12. ↑ VI Krajowe Zawody Szybowcowe. „Kurjer Warszawski”. 317/1938, s. 12, 18 listopada 1938. Warszawa. 
  13. ↑ Henryk Szydłowski 1986 ↓, s. 137.
  14. ↑ Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012, s. 419. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  15. ↑ 300 Dywizjon Bombowy „Ziemi Mazowieckiej”. polishairforce.pl. [dostęp 2019-03-21]. (pol.).
  16. ↑ Rekordy „Bąka”. „Skrzydlata Polska”. 3/1938, s. 74–75, marzec 1938. Warszawa: Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Michał_Offierski&oldid=72818246”