Mieczysław Pożerski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Pożerski
pułkownik dyplomowany kawalerii pułkownik dyplomowany kawalerii
Data urodzenia

24 lutego 1884

Data i miejsce śmierci

1941
KL Dachau

Przebieg służby
Lata służby

1919–1930

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

XIV Brygada Kawalerii

Stanowiska

attaché wojskowy w Helsingfors, szef sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu nr VII w Poznaniu, dowódca XIV Brygady Kawalerii, członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Komandorski I klasy Orderu Białej Róży Finlandii Order Krzyża Orła III Klasy (Estonia) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Odznaka pamiątkowa 1-go Naczelnego Dowództwa (Sztabu Generalnego) WP
Uczestnicy polowania z psami. Widoczni m.in.: gen. Stanisław Sochaczewski z żoną Olgą (na prawo od generała), płk Mieczysław Pożerski (na prawo od Olgi Sochaczewskiej).

Mieczysław Pożerski (ur. 24 lutego 1884, zm. w 1941 w KL Dachau) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Służył w armii rosyjskiej. Był odpowiedzialny za przeprowadzkę I Korpusu Polskiego gen. J. Dowbor-Muśnickiego z Rosji do Polski. 15 stycznia 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego[1] i z dniem 7 stycznia 1919 przydzielony do Dowództwa Szkół Jazdy[2]. Od 10 maja 1919 do 31 grudnia 1921 był attaché wojskowym przy Poselstwie Polskim w Helsingfors.

W 1922 był słuchaczem I Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 38. lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Z dniem 5 listopada 1922, po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko szefa sztabu[3]. 1 czerwca 1924 mianowany został dowódcą nowo powstałej XIV Brygady Kawalerii w Bydgoszczy. Pełniąc służbę w Poznaniu i w Bydgoszczy pozostawał oficerem nadetatowym 1 pułku szwoleżerów[4]. W marcu 1929, po rozformowaniu brygady, został członkiem Oficerskiego Trybunału Orzekającego[5]. Po niespełna trzech miesiącach, z dniem 1 czerwca 1929, oddany został do dyspozycji szefa Samodzielnego Wydziału Wojskowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych. Początkowo na okres czterech miesięcy, a faktycznie do końca swojej służby wojskowej[6]. Z dniem 30 czerwca 1930 przeniesiony został w stan spoczynku[7]. Po przejściu w stan spoczynku, pracował w Wydziale Samorządowym Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego oraz w Starostwach w Grudziądzu i Aleksandrowie Kujawskim, gdzie zaznajamiał się ze sprawami samorządowymi. Funkcję Starosty Grodzkiego m. Gdyni objął 12 grudnia 1929. Od 15 kwietnia do 18 maja 1931 czasowo pełnił obowiązki wicekomisarza m. Gdyni. Następnie pracował na etacie samorządowym Magistratu w Gdyni[8]. W 1935 był wicedyrektorem Zakładu Oczyszczania Miasta w Warszawie[9].

Podczas II wojny światowej został zamęczony w obozie koncentracyjnym w Dachau.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 7 z 23.01.1919 r., poz. 271.
  2. ↑ Dziennik Rozkazów M.S.Wojsk. Nr 9 z 28.01.1919 r., poz. 271.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 44 z 18 listopada 1922 roku, s. 833.
  4. ↑ Przydzielenie byłego oficera rosyjskiej kawalerii do pułku, którego szefem był Józef Piłsudski było wyrazem zaufania do jego osoby.
  5. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 44 z 12.03.1929 r.
  6. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 6.07.1929 r.
  7. ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18.06.1930 r.
  8. ↑ Mariusz Kardas. Gdynia w strukturze administracji ogólnej w latach 1926–1930. „Zeszyty Gdyńskie”. Nr 8 Tożsamość kulturowo-cywilizacyjna Gdyni, s. 51–79, 2013. Gdynia: Wyższa Szkoła Komunikacji Społecznej. ISSN 1896-3463. 
  9. ↑ Katalog Wystawy Budowlano-Mieszkaniowej Banku Gospodarstwa Krajowego w Warszawie na kole 1935 maj – sierpień Związek Propagandy Turystycznej m. st. Warszawy, Errata i uzupełnienia + s. 3 [dostęp 2021-12-13].
  10. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 28.
  11. ↑ M.P. z 1939 r. nr 185, poz. 458 „za zasługi na polu pracy społecznej”.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 334.
  13. ↑ Eesti tänab 1919–2000, Tallinn: Eesti Vabariigi Riigikantselei, 2000, ISBN 9985-60-778-3 [dostęp 2014-10-23] [zarchiwizowane z adresu 2011-08-27] (est.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Pożerski&oldid=72764997”