Mylène Farmer
![]() Mylène Farmer podczas trasy koncertowej Timeles 2013 w hali Paris-Bercy we Francji, 2013 | |
Imię i nazwisko |
Mylène Gautier |
---|---|
Pseudonim |
Mylène Farmer |
Data i miejsce urodzenia | |
Gatunki | |
Zawód |
piosenkarka, autor piosenek |
Aktywność |
od 1984 |
Wydawnictwo |
Polydor Records |
Współpracownicy | |
Laurent Boutonnat |
Mylène Farmer, właściwie Mylène Jeanne Gautier (ur. 12 września 1961 w Pierrefonds, w prowincji Quebec[1]) – francuska piosenkarka urodzona w Kanadzie. Dotychczas sprzedano ponad 30 mln egzemplarzy jej płyt[2]. Swój pseudonim zaczerpnęła od nazwiska amerykańskiej aktorki Frances Farmer.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]
Jej rodzice, Francuzi, osiedlili się w Kanadzie na przedmieściach Montrealu, a gdy Mylène miała osiem lat, rodzina zamieszkała ponownie we Francji – najpierw w Ville-d’Avray, a następnie w Chaville.

Kariera[edytuj | edytuj kod]
Mylène Farmer i Laurent Boutonnat zrealizowali pełnometrażowy fabularny film Giorgino, jednak był on porażką zarówno w opinii krytyków, jak i pod względem komercyjnym. Film był utrzymany w mrocznej tonacji, bez żywej akcji, co w połączeniu z jego długością (trzy godziny) spowodowało, że nie był dziełem łatwym w odbiorze. Przy budżecie 80 milionów franków film obejrzało zaledwie 60 tys. widzów. Mylène Farmer zagrała w Giorgino rolę drugoplanową. Jej późniejszą przygodą z kinem był dubbing frankofońskiej wersji autorskiej trylogii Luca Bessona o Arturze i Minimkach (podkładała głos księżniczki Selenii).
Mylène Farmer ma za sobą pięć tras koncertowych. Ostatnia zakończyła się 19 września 2009 roku koncertem na Stadionie Króla Baudouina I w Brukseli. Poprzednia, która trwała od 13 do 29 stycznia 2006 i obejmowała 13 koncertów, odbyła się wyłącznie w Paryżu. Dla potrzeb trasy Mylenium Tour 1999-2000 scenografię zaprojektował szwajcarski surrealista H. R. Giger, m.in. twórca postaci Obcego z filmu Ridleya Scotta.
We wrześniu 2008 roku wydała płytę studyjną zatytułowaną Point de Suture. Następnym wydawnictwem artystki był koncertowy album pt. No 5 On Tour, który został wydany 7 grudnia 2009 roku i zawierał materiał zarejestrowany podczas koncertów w Lyonie w czerwcu tegoż roku. W kwietniu 2010 wydany został koncertowy zestaw pt. Stade de France (DVD lub Bluray), zawierający rejestrację koncertu ze stadionu Stade de France z Paryża, z września 2009 roku.
W grudniu 2010 roku ukazał się studyjny album zatytułowany Bleu Noir, do którego utwory skomponowali m.in. Red One, Moby, Archive. To pierwszy album w dyskografii Mylene, na który żadnego z utworów nie skomponował Laurent Boutonnat. W 2011 roku Farmer wystąpiła na NRJ Music Awards 2011, gdzie promowała piosenkę „Oui mais... non”. W tym samym roku ukazała się także kompilacja Best of 2001-2011 i dwa nowe single: „Sois Moi – Be Me” i „Du Temps”
W 2012 roku Farmer wydała album studyjny pt. Monkey Me. W 2013 roku powstały klipy do piosenek „Je te dis tout” i „Monkey Me”. Tego samego roku Farmer wystąpiła na NRJ z piosenką „Je te dis tout”. Rozpoczęła również przygotowania do trasy koncertowej Time3less (Timeless 2013)[3]. Film koncertowy Timeless 2013: Le Film osiągnął status potrójnie diamentowej płyty.
15 maja 2015 roku wyszła książka Mylène Farmer pt. Fragile ilustrowana zdjęciami autorstwa Sylvie Lancrenon. Dotychczas wydano o Mylène Farmer kilka pozycji książkowych, a także ukazuje się regularnie we Francji co najmniej jedno drukowane czasopismo jej poświęcone, Mylène Farmer et vous.
6 listopada 2015 roku ukazał się dziesiąty album studyjny zatytułowany Interstellaires. Promujące album single to „Stolen Car”, „Insondables” oraz „City of Love”.
Muzyka i teledyski[edytuj | edytuj kod]
Mylène Farmer nagrała duety z piosenkarzem gatunku rai Khaledem („La poupée qui fait non”), Jean-Louisem Muratem („Regrets”), z Sealem („Les mots”) i z Moby’m („Slipping away”/„Crier la vie”); tylko fatalny splot wydarzeń spowodował jej rezygnację z jednego z koncertów cyklu Pavarotti and Friends (Pavarotti i Przyjaciele). Ponadto Mylène Famer i Laurent Boutonnat odkryli i wylansowali młodą Korsykankę Alizée, dla której napisali wspólnie teksty i muzykę na jej dwa pierwsze albumy. Alizée umieściła na swoim albumie Blonde zadedykowaną piosenkę o nazwie „Mylène Farmer”.
Dwa wielkie przeboje z dawniejszych płyt Mylène Farmer, „Désenchantée” i „Libertine”, włączyła do swego repertuaru Kate Ryan; znalazły się one na liście najpopularniejszych piosenek także w Polsce. Francuska piosenkarka Lorie umieściła piosenkę „Sans Contrefacon” na swoim albumie pt. À 20 ans.
Teledyski Mylène Farmer są często kilkunastominutowymi filmami o wieloznacznej fabule. Są wśród nich barwne kostiumowe opowieści z czasów Ludwika XV, libertyńskie i antywojenne (np. „Libertine” lub „Pourvu Qu’elles Soient Douces”), parafrazy znanych utworów literackich (np. Pinokia w przypadku „Sans contrefaçon” czy Królewny Śnieżki w przypadku utworu „Tristana”), manifesty dotyczące odwiecznej walki płci (np. alegoria sparingu bokserskiego w „Je t’aime mélancolie” lub korridy w „Sans logique”), nawiązania do twórców i dzieł XX wieku (np. do George’a Orwella w „Désenchantée” czy Krzysztofa Kieślowskiego w przypadku utworu „California”), skecze (np. „Que mon cœur lâche”), nastrojowe obrazy (np. wśród płomieni w „Souviens-toi du jour...”). W teledysku do utworu „A quoi je sers” bohaterka płynie łodzią na drugi brzeg rzeki, spotykając tam postacie z wcześniejszych teledysków Farmer. W jej teledyskach można znaleźć też odniesienia do tradycji europejskiego kina, od Ingmara Bergmana począwszy, na Federico Fellinim skończywszy. Większość z nich reżyserował Laurent Boutonnat, ale niektóre m.in. Luc Besson (np. „Que mon cœur lâche”) lub Abel Ferrara (np. „California”). Większość teledysków Mylène Farmer wydano na trzech płytach DVD zatytułowanych: Music Videos I, Music Videos II & III i Music Videos IV. Rysunkowy teledysk „C’est une belle journée” powstał na podstawie szkiców wykonanych przez samą artystkę.
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]
|
Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]
Kompilacje[edytuj | edytuj kod]
|
Single[edytuj | edytuj kod]
1984
- „Maman a tort”
- „My Mum Is Wrong”
1985
- „On est tous des imbéciles”
- „Plus grandir”
1986
- „We’ll Never Die” (Kanada)
- „Libertine”
1987
- „Tristana”
- „Sans contrefaçon”
1988
- „Ainsi soit je...”
- „Pourvu qu’elles soient douces” („Douces” – na rynek niemiecki)
1989
- „Sans logique”
- „À quoi je sers...”
1990
- „Allan (live)”
- „Plus grandir (live)”
1991
- „Désenchantée”
- „Regrets”
- „Je t’aime mélancolie”
1992
- „Beyond My Control”
- „Que mon cœur lâche”
1993
- „My Soul Is Slashed”
1995
- „XXL”
- „L’Instant X”
1996
- „California”
- „Comme j’ai mal”
- „Rêver”
1997
- „La poupée qui fait non (live)”
- „Ainsi soit je (live)”
1999
- „L'Âme-Stram-Gram”
- „Je te rends ton amour”
- „Souviens-toi du jour...”
2000
- „Optimistique-moi”
- „Innamoramento”
- „Dessine-moi un mouton (live)”
2001
- „L’Histoire d’une fée, c’est...”
- „Les Mots” z Seal
2002
- „C’est une belle journée”
- „Pardonne-moi”
2005
- „Fuck Them All”
- „Q.I”
2006
- „Redonne-moi”
- „L’amour n’est rien...”
- „Peut-être toi”
- „Slipping away (Crier la vie)” – z Mobym
- „Avant que l’ombre... (live)”
2007
- „Déshabillez-moi (live)”
2008
- „Dégénération”
- „Appelle mon numéro”
2009
- „Si j’avais au moins...”
- „C’est dans l’air”
- „Sextonik”
- „C’est dans l’air (live)”
- „Paradis inanimé (live)”
2010
- „Oui mais... non”
2011
- „Bleu noir”
- „Lonely Lisa”
- „Du temps”
2012
- „À l’ombre”
2013
- „Je te dis tout”
- „Monkey Me”
- „Diabolique mon ange (live)”
2015
- „Stolen Car” – ze Stingiem
2016
- „City of Love”
2018
- „Rolling Stone”
- „N'oublie pas” – z LP
- „Désobéissance”
2019
- „Des Larmes”
- „M'effondre (live)̌
Trasy koncertowe[edytuj | edytuj kod]
- „En Concert” (1989)
- „En tournée” (1996)
- „Mylenium Tour” (2000)
- „Avant que lombre...” (2006)
- „En tournée” (2009)
- „Timeless 2013” (2013)
- "Mylène Farmer 2019" (2019)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ allmusic ((( Mylène Farmer > Biography ))).
- ↑ Mylene Farmer: Piękny głos Francji. [dostęp 2011-08-13].
- ↑ live-timeless2013.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-03)].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- mylene.net – strona nieoficjalna (fr.)