Wychowanek Manchesteru United, pierwsze treningi w tym klubie rozpoczął w wieku 14 lat. Swój pierwszy mecz w Premiership rozegrał 21 września 1994 przeciwko Ipswich Town, zdobywając 2 bramki (Manchester przegrał jednak 2:3). Z drużyną z Old Trafford świętował szereg sukcesów, m.in. Jedenaście tytułów mistrzowskich, trzy Puchary Anglii, Puchar Ligi Angielskiej, dwa Puchary Europy oraz Puchar Interkontynentalny.
W reprezentacji narodowej debiutował w maju 1997 (w zespole selekcjonera Glenna Hoddle'a); wcześniej występował w kadrze do lat 21. Brał udział w turniejach finałowych Mistrzostw Europy 2000 i 2004, a także Mundialu 1998 i 2002. W 1999 strzelił trzy bramki (w tym jedną ręką) Polakom w meczu eliminacji mistrzostw Europy na Wembley. Po turnieju Euro 2004 zakończył występy w zespole narodowym, w którym rozegrał 65 meczów i zdobył 14 goli i skupił się wyłącznie na występach w drużynie Manchesteru United. W meczu 24 kolejki Premier League dnia 6 marca 2010 r. strzelił zwycięską bramkę w meczu z Wolves, była to jego setna bramka w Angielskiej Ekstraklasie i w barwach United. Ten mecz Czerwone Diabły wygrały 1-0 na Molineux Stadium. Jego ostatnim meczem był final Ligi Mistrzów pomiędzy FC Barceloną a Manchesterem United. Na boisku pojawił się wtedy w 77 minucie.
31 maja 2011 roku podjął decyzję o zakończeniu kariery. Jego ostatnim meczem było spotkanie przeciwko FC Barcelonie w finale Ligi Mistrzów w dniu 28.05.2011. Na początku sezonu 2011/12, Scholes dołączył do sztabu szkoleniowego Manchesteru United[2].
8 stycznia 2012 roku Scholes podjął decyzję o powrocie, w związku z problemami kadrowymi w zespole Manchesteru United. W meczu 3. rundy Pucharu Anglii wystąpił jako rezerwowy. Piłkarz zgodził się na występy w klubie do końca sezonu 2011/12[3]. Scholes zagrał także w sezonie 2012/13. W kwietniu 2013 roku Paul Scholes ogłosił ponowny koniec kariery ze względu na problemy z kolanem.
