Pluviôse (1907)
„Pluviôse” w 1913 roku | |
Klasa | |
---|---|
Typ | |
Historia | |
Stocznia | |
Położenie stępki |
25 maja 1906 |
Wodowanie |
27 czerwca 1907 |
Marine nationale | |
Wejście do służby |
5 października 1908 |
Zatopiony |
26 maja 1910 |
Los okrętu |
wycofany 12 listopada 1919, sprzedany w 1925, złomowany |
Dane taktyczno-techniczne | |
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Długość |
51,12 metra |
Szerokość |
4,955 metra |
Zanurzenie |
3,045 metra |
Zanurzenie testowe |
40 metrów |
Rodzaj kadłuba | |
Materiał kadłuba | |
Napęd | |
2 maszyny parowe potrójnego rozprężania 2 kotły, łączna moc 700 KM 2 silniki elektryczne o łącznej mocy 450 KM 2 śruby | |
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu |
|
Zasięg |
powierzchnia: 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów |
Uzbrojenie | |
8 torped | |
Wyrzutnie torpedowe |
7 × 450 mm (1 wewnętrzna na dziobie, 6 zewnętrznych) |
Załoga |
25 |
Pluviôse (Q51) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu I wojny światowej, prototypowa jednostka typu Pluviôse. Okręt wypierał 404 tony w położeniu nawodnym i 553 tony pod wodą, a jego główną bronią było osiem torped kalibru 450 mm wystrzeliwanych z jednej wewnętrznej i sześciu zewnętrznych wyrzutni. Napędzana maszynami parowymi jednostka rozwijała na powierzchni prędkość 12 węzłów, osiągając zasięg 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów.
„Pluviôse” został zwodowany 27 czerwca 1907 roku w stoczni Arsenal de Cherbourg w Cherbourgu, a do służby w Marine nationale wcielono go 5 października 1908 roku. 26 maja 1910 roku nieopodal Calais okręt został przypadkowo staranowany i zatopiony wraz z całą załogą przez cywilny parowiec „Pas-de-Calais”. Podniesiony i wyremontowany powrócił do służby. Jednostka została skreślona z listy floty w listopadzie 1919 roku i sprzedana w celu złomowania we wrześniu 1925 roku.
Projekt i budowa
[edytuj | edytuj kod]W przyjętym 9 grudnia 1900 roku przez Parlament Francji „Prawie o flocie” znalazł się zapis o budowie 26, a po późniejszych zmianach aż 44 okrętów podwodnych[1]. W 1901 roku zamówiono 20 niewielkich jednostek typu Naïade, jednak były to okręty o niewielkiej wartości bojowej[2]. Kolejny typ okrętów zbudowanych w ramach programu – Sirène – zaprojektował inż. Maxime Laubeuf, ulepszając swój pierwszy udany projekt („Narval”)[2]. Pojawienie się zdolnych do montażu na okrętach podwodnych silników wysokoprężnych zaowocowało skonstruowaniem przez Laubeufa jednostek typu Aigrette[3]. Ministerstwo Floty popierało wysiłki konstruktorów, dążąc do wcielenia do Marine nationale jak największej liczby pełnomorskich i silnie uzbrojonych jednostek[4]. Efektem tego było powstanie sześciu okrętów typu Émeraude (konstrukcji inż. Gabriela Maugasa) oraz dwóch typu Circé (projektu Laubeufa)[4].
Dalszą rozbudowę sił podwodnych hamowała jednak dostępność silników wysokoprężnych, które Francja musiała zamawiać u swojego głównego wroga na kontynencie europejskim – w Niemczech[4][a]. Aby uniezależnić się od dostaw niemieckich jednostek napędowych, Minister Floty wydał Laubeufowi polecenie zaprojektowania ulepszonych w stosunku do typu Circé okrętów, jednak napędzanych na powierzchni sprawdzonymi i dostępnymi silnikami parowymi[5]. Rozwiązanie to traktowano jako tymczasowe – jednostki miały zostać przebudowane na spalinowe, gdy tylko francuski przemysł dostarczy wystarczającą ilość niezawodnych silników Diesla[5]. Okręty podwodne z napędem parowym oprócz zalet takich jak duża prędkość nawodna i niezawodność miały wiele wad: zwiększoną wyporność spowodowaną masą i wielkością siłowni, znacznie mniejszy zasięg oraz długi czas zanurzania, spowodowany koniecznością zatrzymania maszyn i kotłów[5]. Zamówiono jednak aż 18 okrętów nowego typu, nazwanego od prototypowej jednostki typem Pluviôse, co stanowiło najliczniejszą we francuskiej flocie podwodnej serię do czasu zbudowania w okresie międzywojennym 31 okrętów typu Redoutable[6].
„Pluviôse” zamówiony 26 sierpnia 1905 roku w Arsenale w Cherbourgu, wraz z ośmioma siostrzanymi jednostkami zbudowanymi w tej stoczni (numer stoczniowy Q17)[7][8] . Stępkę okrętu położono 25 maja 1906 roku, a zwodowany został 27 czerwca 1907 roku[9][10][b]. Nazwa nawiązywała do piątego miesiąca we francuskim kalendarzu rewolucyjnym[7][11] . Jednostka otrzymała numer taktyczny Q51 i kod identyfikacyjny PL[8][12].
Dane taktyczno-techniczne
[edytuj | edytuj kod]Charakterystyka ogólna
[edytuj | edytuj kod]„Pluviôse” był średniej wielkości oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[13][14]. Długość całkowita wynosiła 51,12 metra (50,75 metra między pionami i 50,04 metra na wodnicy), szerokość 4,955 metra, zaś średnie zanurzenie 3,045 metra (na rufie 3,153 metra)[13][15]. Wykonany ze stali o wytrzymałości 50 kG/cm² kadłub sztywny miał 43,781 metra długości i 3,8 metra szerokości, ukształtowany z pasów o grubości od 12 do 16 mm[15]. Wysokość (od stępki do szczytu kiosku) wynosiła 5,782 metra; luk wejścia do kiosku znajdował się 2,55 metra nad wodnicą[16][17]. Powierzchnia przekroju wodnicowego przy wyporności normalnej wynosiła 453 m²[18]. Kadłub lekki otaczał na całej długości kadłub sztywny, z wyjątkiem śródokręcia, gdzie nie obejmował jego dolnej części wraz ze stępką[18]. Między kadłubem sztywnym a lekkim znajdowały się zbiorniki balastowe, po osiem na każdą burtę[7][19]. Napełnianie zbiorników odbywało się poprzez zawory denne, a za usuwanie powietrza podczas napełniania odpowiadały zawory odpowietrzające o średnicy 100 mm (po jednym na zbiornik)[19]. Czas napełniania wszystkich zbiorników wynosił 4 minuty, a mogły one pomieścić 149 ton wody (wraz ze zbiornikami wyrównawczymi)[20]. Osuszanie zbiorników odbywało się za pomocą dwóch elektrycznych pomp odśrodkowych Maginot o wydajności 150 m³/h; w przedziale dziobowym znajdowały się też dwie butle ze sprężonym powietrzem o pojemności 17 i 35 litrów[19]. Umieszczony w stępce balast awaryjny miał masę czterech ton[19]. W kadłubie sztywnym znajdowały się dwa zbiorniki wody słodkiej o pojemności 1800 litrów, zaś w luku między maszynami znajdował się rezerwowy cylindryczny zbiornik na 1280 litrów; trzy zbiorniki wyrównawcze miały pojemność 3950 litrów[21].
Wnętrze okrętu podzielone było na sześć pomieszczeń: I – przedział dziobowy, mieszczący kubryk marynarzy i dziobową wyrzutnię torpedową; II – przedział baterii akumulatorów; III – przedział centralny, podzielony wzdłużną grodzią na dwie części, mieszczące mesę oficerską (po lewej) i główne stanowisko dowodzenia (po prawej); IV – przedział maszynowni, mieszczący kotły, maszynę parową, zbiornik paliwa i toaletę; V – przedział silników elektrycznych i sprężarek i VI – przedział rufowy, mieszczący kubryk podoficerski[15]. Pomieszczenie oficerskie wyposażone było w dwie koje, dwie szafy, dwie umywalki, płytę elektryczną i stół; w dziobowym kubryku znajdowało się osiem odchylanych koi, sześć hamaków, dwie umywalki i rozkładany stół, zaś w kubryku rufowym zamontowano cztery odchylane koje, umywalkę i rozkładany stół[22]. Do wnętrza kadłuba jednostki prowadziły cztery luki: jeden w przedziale baterii akumulatorów, jeden w dziobowej części przedziału maszynowni, luk komina i luk roboczy[16].
Wyporność w położeniu nawodnym wynosiła 404 tony, a w zanurzeniu 553 tony[16][c]. Zapas pływalności wynosił 27%[16].
Sterowanie odbywało się za pomocą trzech rufowych sterów kierunku (głównego, górnego[d] i dolnego) o łącznej powierzchni 6,2169 m² oraz trzech par sterów zanurzenia (dziobowych, śródokręcia i rufowych) o powierzchni odpowiednio 5,199 m², 6,5182 m² i 5,5644 m²[16]. Stery głębokości poruszane były ręcznie lub z wykorzystaniem napędu elektrycznego[19]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 40 metrów[8] , zaś czas wykonania manewru zanurzenia 4,5–5 minut[23].
Załoga okrętu składała się z 2 oficerów oraz 23 podoficerów i marynarzy[24][e].
Urządzenia napędowe
[edytuj | edytuj kod]Okręt napędzany był na powierzchni przez dwie trzycylindrowe nawrotne maszyny parowe potrójnego rozprężania z wymuszonym smarowaniem, produkcji zakładów w Saint-Denis[19]. Średnica cylindra wysokiego ciśnienia wynosiła 225 mm, cylindra średniego ciśnienia – 340 mm, zaś cylindra niskiego ciśnienia 550 mm; skok tłoka wynosił 270 mm[19]. Łączna maksymalna moc maszyn wynosiła 700 KM przy 400 obr./min i ciśnieniu roboczym pary 15,5 kG/cm²[19]. Parę dostarczały dwa dwuwalczakowe, jednopaleniskowe kotły du Temple ze zwrotnym przepływem spalin, o maksymalnym dopuszczalnym ciśnieniu 16,5 kG/cm²[21]. Spaliny trafiały do wspólnego stacjonarnego komina o średnicy 620 mm, umieszczonego w wodoszczelnej osłonie wychodzącej na wysokość jednego metra powyżej kadłuba sztywnego, w którym z kolei zamontowany był wysuwany komin tej samej wysokości[21]. Każda z maszyn poprzez oddalone od siebie o 1,4 metra linie wałów napędzała trójskrzydłową śrubę wykonaną z brązu[26]. Średnica śruby wynosiła 1,5 metra, a średni skok 1,084–1,085 metra; śruby były przeciwbieżne – prawoburtowa obracała się w prawo, a lewoburtowa w lewo[27].
W przedziale siłowni prócz maszyn parowych i kotłów znajdowały się także dwie pompy próżniowe napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 233,3 m³/h, dwie odśrodkowe pompy obiegowe z napędem elektrycznym o mocy 134 kW o łącznej wydajności 300 m³/h, cztery pompy zasilające napędzane bezpośrednio z maszyn o łącznej wydajności 18 200 m³/h i dwa skraplacze rurowe o łącznej powierzchni chłodzącej 70,32 m²[26]. Zbiorniki paliwa mieściły się w kadłubie sztywnym pod głównym pokładem: dwa (o pojemności 8250 litrów i 2560 litrów) pod pomieszczeniem siłowni, a trzeci mieszczący 1250 litrów pod głównym stanowiskiem dowodzenia[21]. Jako rezerwę paliwo można było też przewozić w dziobowej grupie zbiorników balastowych nr 1 o łącznej pojemności 3900 litrów oraz w rufowej grupie zbiorników balastowych nr 4 o łącznej pojemności 11 500 litrów[21]. Maksymalny zapas paliwa wynosił więc 27 710 litrów (24,939 tony)[21][10].
Napęd podwodny zapewniały dwa jednotwornikowe silniki elektryczne firmy Compagnie Générale Électrique z Nancy[28]. Prędkość obrotowa wynosiła od 192 do 560 obr./min, a regulowana była poprzez zmianę napięcia (nominalnie 230 V)[28]. Silniki miały po sześć biegunów głównych wzbudzanych równolegle i sześć biegunów kompensujących z uzwojeniem połączonym szeregowo[28]. Każdy z silników połączony był z baterią akumulatorów; mógł je ładować jako generator elektryczny napędzany przez maszynę parową[28]. Łączna moc silników elektrycznych wynosiła 450 KM[13][14][f]. Energia elektryczna magazynowana była w dwóch bateriach akumulatorów firmy T.E.M. po 124 ogniwa[21].
Prędkość maksymalna na powierzchni wynosiła 12 węzłów, a w zanurzeniu 8 węzłów[13][29]. Zasięg wynosił 1500 Mm przy prędkości 9 węzłów (lub 900 Mm przy prędkości 12 węzłów) w położeniu nawodnym oraz 50 Mm przy prędkości 5 węzłów pod wodą[13][30].
Uzbrojenie
[edytuj | edytuj kod]Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 450 mm: jedną wewnętrzną na dziobie, odchyloną o 2° w górę[g], dwie zewnętrzne po obu stronach kiosku (odchylone o 7° od osi symetrii okrętu), dwie zewnętrzne na rufie (odchylone o 5° od osi symetrii okrętu) i umieszczone na pokładzie rufowym dwie zewnętrzne systemu Drzewieckiego, z łącznym zapasem 8 torped modèle 1906 (zapasowa torpeda znajdowała się w przedziale dziobowym pod kubrykiem załogi)[28][31]. Torpeda miała długość 5,07 metra, zaś jej masa wynosiła 646 kg[32].
Wyposażenie
[edytuj | edytuj kod]Okręt wyposażony był w dwa peryskopy – dzienny i nocny[33]. Peryskop dzienny miał długość 5,8 metra i po podniesieniu wystawał 4 metry ponad poziom kiosku; podnoszenie i opuszczanie realizowane było za pomocą napędu elektrycznego z prędkością 0,4–0,45 m/s[34]. Monookularowy i wieloobiektywowy peryskop nocny miał długość 2,5 metra oraz średnicę 114 mm i umieszczony był na dachu sterówki; podnoszony był ręcznie za pomocą kołowrotu[35].
Na pokładzie zainstalowano dwa kompasy: jeden mokry na rufie, umieszczony w naktuzie i drugi w dziobowej części sterówki, zamknięty w otwartej od dołu skrzyni, którego wskazania można było obserwować także z wnętrza kiosku i z wnętrza kadłuba[35]. W dziobowej części kiosku były umieszczone elektryczne i wodoszczelne światła nawigacyjne w kolorach zielonym i czerwonym[36]. Okręt wyposażony był również w kotwicę czterołapową o masie 283 kg, z łańcuchem o długości 100 metrów, podnoszoną za pomocą kabestanu z silnikiem elektrycznym Couffinhal[36]. Na pokładzie znajdowały się też dwie szalupy Bertona, o długości 3,67 metra każda, a także awaryjna mosiężna boja, która mogła być uwolniona z głównego stanowiska dowodzenia i połączona z aparatem telefonicznym[37]. Ogrzewanie zapewniały cztery grzejniki elektryczne, zasilane prądem o napięciu 115 V[22].
Służba
[edytuj | edytuj kod]„Pluviôse” został wcielony do służby w Marine nationale 5 października 1908 roku[9]. W dniach 6–9 października „Pluviôse”, „Ventôse” i „Germinal” wzięły udział w 730-milowym rejsie wzdłuż wybrzeża Normandii na trasie Cherbourg – Brest – Dunkierka – Cherbourg, którą pokonały w czasie 82 godzin ze średnią prędkością 9 węzłów[38]. Między 6 maja a 11 czerwca 1908 roku „Pluviôse”, „Ventôse”, „Émeraude” i „Opale” wzięły udział w ćwiczeniach z Eskadrą Północną, przeprowadzając wspólnie 12 ataków na okręty nawodne i przebywając w morzu 10 dób i pokonując dystans 1000 Mm bez uzupełniania zapasów[38]. Po 15 lutego 1909 roku z okrętu zdemontowano dziobową wyrzutnię torped i od tamtej pory był wyposażony jedynie w sześć zewnętrznych wyrzutni[31].
26 maja 1910 roku dowodzony przez kpt. mar. Maurice’a Callota okręt (z dowódcą 2. Flotylli okrętów podwodnych kmdr. por. Ernestem Pratem na pokładzie) wyszedł z Calais na ćwiczenia i zanurzył się zaraz za falochronem portu[25][39]. Wkrótce po okręcie podwodnym w morze wyszedł bocznokołowy statek pasażersko-towarowy „Pas-de-Calais” (2000 BRT), który płynąc z prędkością 18 węzłów staranował i zatopił przebywający w zanurzeniu „Pluviôse” z całą, liczącą 27 osób załogą[25][39][h]. Natychmiast zorganizowano akcję ratunkową pod kierunkiem przybyłego tego samego dnia do Calais Ministra Marynarki Wojennej, admirała Auguste’a Boué de Lapeyrère, jednak bez powodzenia[40]. Po wielu próbach jednostkę podniesiono 19 czerwca 1910 roku, dwa dni później wydobywając ciała poległych (22 czerwca odbył się ich uroczysty pogrzeb)[41]. 25 czerwca okręt trafił do stoczni, gdzie go wyremontowano i z powrotem wcielono do aktywnej służby[13][41].
W 1912 roku zmieniono taktykę użycia jednostek typu Pluviôse, które wraz z okrętami typu Brumaire miały prowadzić działania ofensywne wraz z siłami głównymi floty[42]. Od tej pory okręty podwodne zgrupowano w liczące trzy jednostki dywizjony (okrętem flagowym dywizjonu był wyposażony w radiostację niszczyciel)[43]. W sierpniu „Pluviôse”, „Germinal”, „Ventôse” i „Thermidor” wzięły udział w ćwiczeniach z eskadrą pancerników, przeprowadzając mimo złej pogody skuteczne ataki torpedowe na okręty i otrzymując pochwałę od dowódcy eskadry[44].
Tuż przed wybuchem I wojny światowej większość okrętów typu Pluviôse znalazła się w składzie 1. Flotylli okrętów podwodnych z bazą w Cherbourgu („Pluviôse”, „Prairial”, „Floréal”, „Ventôse”, „Germinal”, „Fructidor”, „Watt”, „Giffard” i „Berthelot”)[45][46]. Jeden z dywizjonów tworzyły „Pluviôse”, „Giffard” i „Berthelot”, a ich okrętem flagowym był niszczyciel „Fauconneau”[45].
I wojna światowa
[edytuj | edytuj kod]Mobilizacja francuskiej floty rozpoczęła się 29 sierpnia 1914 roku, a wchodzące w skład 2. Lekkiej Eskadry okręty podwodne 1. i 3. Flotylli rozpoczęły dzienne patrole defensywne na wodach wokół bazy[45]. 3 sierpnia – w dniu rozpoczęcia działań wojennych – całość sił 1. Flotylli wyszła na wody kanału La Manche, zajmując pozycje między Hawrem a Portsmouth; wobec stwierdzenia braku okrętów Kaiserliche Marine 4 sierpnia jednostki powróciły do Cherbourga, zmienione przez okręty 3. Flotylli[47]. Po przystąpieniu do wojny Wielkiej Brytanii 1. i 3. Flotylla okrętów podwodnych rozpoczęła patrole w zachodniej części kanału La Manche[47]. Sukcesy odnoszone na lądzie przez Niemców spowodowały przesunięcie od września wszystkich flotylli okrętów podwodnych na wschodnią część La Manche[47]. Na prośbę Brytyjczyków dwa dywizjony 1. Flotylli zostały przesunięte do obrony Portsmouth, zaś „Pluviôse”, „Giffard” i „Berthelot” nadal prowadziły żmudną służbę patrolową na wodach La Manche[48].
19 października w związku z sygnałami o możliwym rozpoczęciu przez Niemców ofensywnych działań na Morzu Północnym, „Pluviôse”, „Archimède” i „Floréal” wraz z niszczycielem „Epée” zostały przebazowane do Calais i Dunkierki, w celu wzmocnienia 2. Flotylli okrętów podwodnych[49]. Na przełomie 1914 i 1915 roku na okręcie zamontowano żyrokompas firmy Sperry[50]. Przez cały 1915 rok okręt wraz z siostrzanymi jednostkami nadal prowadził służbę patrolową na wodach Kanału[50]. 16 listopada 2 Lekka Eskadra została rozformowana, zaś okręty typu Pluviôse wraz z jednostkami typu Sirène zostały przyporządkowane do 1. Flotylli okrętów podwodnych w Cherbourgu[51]. Nie zmieniły się natomiast zadania, które nadal obejmowały defensywne patrole przeciw U-Bootom przeprowadzane w okolicach własnych baz[52]. Pełniąc tę służbę wysłużony okręt doczekał zakończenia wojny[53].
Koniec służby
[edytuj | edytuj kod]Okręt został skreślony z listy floty w 12 listopada 1919 roku[12][9]. Kadłub jednostki wykorzystywano następnie do prób ciśnieniowych[12]. 4 września 1925 roku został sprzedany prywatnej firmie w celu złomowania za kwotę 83 103 franków, po czym rozebrany w Cherbourgu[12].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Tylko okręty typu Émeraude miały silniki produkcji francuskiej, które ulegały częstym awariom[4].
- ↑ Identycznie podaje Dianow 2020e ↓, s. 43. Natomiast Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 209, Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 140 i Fontenoy 2007 ↓, s. 81 podają, że wodowanie okrętu odbyło się 27 maja 1907 roku.
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 209, Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 140 i Fontenoy 2007 ↓, s. 81 podają wyporność na powierzchni 398 ton i w zanurzeniu 550 ton, Brassey 1912 ↓, s. 256 podaje wyporność 398 ton, zaś Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 536 podaje wyporność 450/551 ton.
- ↑ Zdemontowanego w 1916 roku[16].
- ↑ Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 209, Fontenoy 2007 ↓, s. 81 i Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 140 podają, że załoga liczyła 24 osoby; w momencie zatopienia w 1910 roku na pokładzie „Pluviôse” przebywało 27 ludzi[25] .
- ↑ Identycznie podają Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 140 i Gogin 2021 ↓ . Natomiast Dianow 2020a ↓, s. 27 podaje, że moc jednego silnika wynosiła 460 KM.
- ↑ Zdemontowana po 1909 roku, po wypadku na siostrzanej jednostce „Fresnel”, która została zalana przez wodę, która dostała się do wnętrza okrętu przez dziobową wyrzutnię torped[30][28].
- ↑ Na cześć dowódcy „Pluviôse” nazwano później okręt podwodny[25] .
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dianow 2019 ↓, s. 19.
- ↑ a b Dianow 2019 ↓, s. 21.
- ↑ Dianow 2019 ↓, s. 21–22.
- ↑ a b c d Dianow 2019 ↓, s. 22.
- ↑ a b c Dianow 2019 ↓, s. 23.
- ↑ Dianow 2019 ↓, s. 23–24.
- ↑ a b c Dianow 2019 ↓, s. 24.
- ↑ a b c Gogin 2021 ↓.
- ↑ a b c Dianow 2019 ↓, s. 25.
- ↑ a b Roberts 2021 ↓, s. 1717.
- ↑ Smith 2011 ↓.
- ↑ a b c d Dianow 2020e ↓, s. 43.
- ↑ a b c d e f Gardiner i Gray 1985 ↓, s. 209.
- ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 81.
- ↑ a b c Dianow 2020a ↓, s. 20–21.
- ↑ a b c d e f Dianow 2020a ↓, s. 21.
- ↑ Dianow 2019 ↓, s. 26.
- ↑ a b Dianow 2020a ↓, s. 20.
- ↑ a b c d e f g h Dianow 2020a ↓, s. 24.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 21, 24.
- ↑ a b c d e f g Dianow 2020a ↓, s. 26.
- ↑ a b Dianow 2020a ↓, s. 33.
- ↑ Dianow 2020d ↓, s. 36.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 32.
- ↑ a b c d Callot 2010 ↓.
- ↑ a b Dianow 2020a ↓, s. 25.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 25–26.
- ↑ a b c d e f Dianow 2020a ↓, s. 27.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 536.
- ↑ a b Labayle-Couhat 1974 ↓, s. 140.
- ↑ a b Dianow 2020b ↓, s. 32.
- ↑ Dianow 2020b ↓, s. 33.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 28.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 28–29.
- ↑ a b Dianow 2020a ↓, s. 29.
- ↑ a b Dianow 2020a ↓, s. 30.
- ↑ Dianow 2020a ↓, s. 31–32.
- ↑ a b Dianow 2020c ↓, s. 27.
- ↑ a b Dianow 2020c ↓, s. 28.
- ↑ Dianow 2020c ↓, s. 28–29.
- ↑ a b Dianow 2020c ↓, s. 29.
- ↑ Dianow 2020c ↓, s. 29–30.
- ↑ Dianow 2020c ↓, s. 30.
- ↑ Écho charentais 1912 ↓, s. 1.
- ↑ a b c Dianow 2020d ↓, s. 33.
- ↑ Gozdawa-Gołębiowski 1994 ↓, s. 489.
- ↑ a b c Dianow 2020d ↓, s. 34.
- ↑ Dianow 2020d ↓, s. 35.
- ↑ Dianow 2020d ↓, s. 37.
- ↑ a b Dianow 2020d ↓, s. 38.
- ↑ Dianow 2020d ↓, s. 38–39.
- ↑ Dianow 2020d ↓, s. 39.
- ↑ Dianow 2020e ↓, s. 42.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Conway’s All the World’s Fighting Ships 1906–1921. Robert Gardiner, Randal Gray (red.). London: Conway Maritime Press, 1985. ISBN 0-85177-245-5. (ang.).
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. I. „Okręty Wojenne”. Nr 6 (158), 2019. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. II. „Okręty Wojenne”. Nr 1 (159), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. III. „Okręty Wojenne”. Nr 3 (161), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. IV. „Okręty Wojenne”. Nr 4 (162), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. V. „Okręty Wojenne”. Nr 5 (163), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Maksim Dianow. Okręty podwodne typu „Pluviôse”. Cz. VI. „Okręty Wojenne”. Nr 6 (164), 2020. Wydawnictwo Okręty Wojenne, Tarnowskie Góry. ISSN 1231-014X.
- Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). Santa Barbara, California: ABC-CLIO, 2007. ISBN 1-85367-623-3. (ang.).
- Ivan Gogin: PLUVIÔSE submarines (1908 – 1911). Navypedia. [dostęp 2021-06-13]. (ang.).
- Jan Gozdawa-Gołębiowski, Tadeusz Wywerka Prekurat: Pierwsza wojna światowa na morzu. Warszawa: Lampart, 1994. ISBN 83-902554-2-1.
- Jean Labayle-Couhat: French warships of World War I. London: Ian Allan Ltd., 1974. ISBN 0-7110-0445-5. (ang.).
- Pierre Félix Maurice CALLOT. Ecole Navale. [dostęp 2021-06-13]. (fr.).
- Stephen S. Roberts: French warships in the Age of Steam 1859–1914. Design, Construction, Careers and Fates. Barnsley: Seaforth Publishing, 2021. ISBN 978-1-5267-4534-7. (ang.).
- Gordon Smith: World War 1 at Sea, FRENCH NAVY. Naval History Homepage. [dostęp 2021-06-13]. (ang.).
- The Naval Annual, 1912. T.A. Brassey (red.). Portsmouth: J. Griffin and Co., 1912. (ang.).
- Une attaque de sous-marins. „L’Écho charentais: paraît à Barbezieux tous les dimanches”. Nr 887, 1912-08-18. Barbezieux.