Poli(winylopirolidon)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Poli(winylopirolidon)
Ogólne informacje
Monomery

winylopirolidon

Struktura meru

−[CH2CH(C4H6NO)]−

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)

Poli(winylopirolidon), poliwinylopirolidon, PVP (od ang. polyvinylpyrrolidone) (ATC A07 BC03) – polimer, produkt polimeryzacji winylopirolidonu.

Polimeryzacja winylopirolidonu

Polimer liniowy (powidon) jest rozpuszczalny w wodzie, natomiast w wersji usieciowanej (krospowidon) jest nierozpuszczalny. Wytwarzany jest także jako kopolimer z octanem winylu (kopowidon)[1].

Należy do syntetycznych polimerów nietoksycznych, ale może zawierać nieprzereagowane resztkowe ilości monomeru użytego do polimeryzacji, który uważa się za substancję rakotwórczą.

Zastosowania[edytuj | edytuj kod]

Jest stosowany jako składnik do środków farmaceutycznych (głównie tabletek), jako substancja wypełniająca lub substancja wiążąca (PVP jako substancja polarna dobrze wiąże się z innymi związkami polarnymi) oraz w środkach kosmetycznych i higienicznych: dodawany jest do szamponów, pianek, odżywek do włosów, past do zębów i proszków do prania tkanin kolorowych. Jest oznaczany jako E1201.

Używany również w inżynierii genetycznej jako bloker błony cząsteczkowej podczas procesu hybrydyzacji.

Zastosowania medyczne[edytuj | edytuj kod]

Dzięki działaniu ochronnemu na nabłonek rogówki i na spojówkę stosowany w okulistyce, we wszelkich stanach chorobowych przejawiających się nadmierną suchością rogówki (na przykład w zespole suchego oka). Poza przypadkami nadwrażliwości nie wywiera poważniejszych działań ubocznych[2].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Volker Bühler: Excipients for Pharmaceuticals - Povidone, Crospovidone and Copovidone. Berlin, Heidelberg, New York: Springer, 2005, s. 1–4. ISBN 978-3-540-23412.
  2. Leki współczesnej terapii. Jan K. Podlewski, Alicja Chwalibogowska-Podlewska. Warszawa: 2001. ISBN 83-85632-56-5.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]