Przejdź do zawartości

Ulica Solec w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Solec w Warszawie
Powiśle, Solec, Ujazdów
Ilustracja
Ulica Solec przy ul. Ludnej, widok w kierunku wiaduktu kolei średnicowej
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła 0m ul. Czerniakowska, ul. Łazienkowska
320m Trasa Łazienkowska
530m ul. Górnośląska
670m ul. Zagórna
1100m ul. Wilanowska
1100m ul. Wioślarska (dalszy ciąg Wisłostrady)
1280m rynek Solecki
1300m ul. Przystaniowa
1400m ul. Ludna
1565m al. Płomyczek
1720m al. 3 Maja
1720m most Poniatowskiego
1740m al. 3 Maja
1940m linia kolejowa 1 448
(wiadukt kolei średnicowej)
1960m pl. Z. Wóycickiej: ul. Czerwonego Krzyża →,
ul. Dobra, ul. S. Jaracza
2310m ul. Tamka
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Solec w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Solec w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Solec w Warszawie”
Ziemia52°14′03,0″N 21°02′02,0″E/52,234167 21,033889
Ulica Solec przed I wojną światową, po lewej widoczny kościół Świętej Trójcy
Ulica przy ulicy Czerwonego Krzyża i placem Zofii Wóycickiej
Ulica między rynkiem Soleckim i ulicą Ludną
Południowa część ulicy, fragment Wisłostrady

Ulica Solec – ulica na warszawskim Powiślu.

Ulica składa się z dwóch odcinków. Jeden z nich jest częścią Wisłostrady i biegnie od skrzyżowania z ul. Łazienkowską do ul. Wilanowskiej. Drugi zaczyna się na rynku Soleckim, przecina ulicę Ludną, al. 3 Maja i ulicę Czerwonego Krzyża, kończąc bieg przy ulicy Tamka.

Pochodzenie nazwy

[edytuj | edytuj kod]

W tym miejscu istniała wieś Solec, znana z handlu solą. Już w XII w., a może nawet w XI w. istniała tu przystań i komora[1].

Domy wsi Solec znajdowały się wzdłuż drogi łączącej przystań z wąwozem Tamki prowadzącym do starej Warszawy. Nazwa ulicy powiela nazwę wsi[2].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Wieś Solec w XIII–XV wieku zmieniała swe położenie w związku ze zmianami położenia koryta Wisły. Była często nawiedzana przez powodzie, np. w 1493, gdy została całkowicie zniszczona.

Po zniszczeniach w wyniku wojny polsko-szwedzkiej, w 1656 na Solcu pozostały jedynie 24 domy. Obok domów znajdowały się tu magazyny, składy solne. W latach 1688–1722 wybudowano tu mały kościół i klasztor trynitarzy. Obecnie jest to kościół Świętej Trójcy.

Pod koniec lat 20. nad ulicą zbudowano wiadukt kolei średnicowej zaprojektowany przez Pawła Wędziagolskiego[3].

6 kwietnia 1944 Niemcy otoczyli kamienicę nr 103, w którym mieściła się tajna Wytwórnia Materiałów Wybuchowych „Kinga” Wydziału Saperów Komendy Głównej AK[4]. Po zniszczeniu dokumentacji część załogi wytwórni popełniła samobójstwo, a czworo Polaków zostało aresztowanych[4]. W latach 50. na ślepej ścianie kamienicy umieszczono tablicę upamiętniającą to wydarzenie, która po rozbiórce budynku (1974) została ustawiona jako wolno stojąca przy chodniku[5].

W czasie powstania warszawskiego we wrześniu 1944 ulica była świadkiem ciężkich walk oddziałów powstańczych oraz żołnierzy 1 Armii Wojska Polskiego walczących na przyczółku czerniakowskim. Nieistniejące budynki przy Solcu 53 i ul. Wilanowskiej 1 były dwoma ostatnimi budynkami bronionymi przez oddziały polskie w tej dzielnicy[6]. W budynku przy ulicy Solec 41 mieścił się polowy szpital powstańczy, który mimo obecności w nim rannych został podpalony przez Niemców[7].

W 1946 pod wiaduktem mostu Poniatowskiego oddano do użytku prowizoryczną zajezdnię tramwajową „Solec”[8]. Została ona zlikwidowana w 1961 w związku w usunięciem torów tramwajowych znajdujących się na ulicy[9].

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Inne informacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Eugeniusz Szwankowski: Ulice i place Warszawy. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1970, s. 199.
  2. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 181. ISBN 978-83-62189-08-3.
  3. Andrzej K. Olszewski: Architektura Warszawy (1919–1939) [w:] Warszawa II Rzeczypospolitej. Tom I. Warszawa: Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 1968, s. 296.
  4. a b Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 660. ISBN 978-83-240-1057-8.
  5. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 277–278. ISBN 83-912463-4-5.
  6. Adam Borkiewicz: Powstanie warszawskie 1944. Zarys działań natury wojskowej. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1969, s. 475.
  7. Zeznanie Małgorzaty Janiny Damięckiej o zbrodniach popełnionych przez Niemców na Czerniakowie. W: Ludność cywilna w powstaniu warszawskim. T. 1, cz. 1 Pamiętniki, relacje, zeznania). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 543–547.
  8. Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 189. ISBN 83-907574-00.
  9. Warszawskie tramwaje elektryczne. Tom II. Warszawa: Wydawnictwo Komunikacji i Łączności, 1998, s. 216. ISBN 83-907574-00.
  10. Janusz Dereziński: Pamiętne miejsca Czerniakowa. Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów, 2004, s. 14. ISBN 83-7031-445-7.
  11. Zygmunt Stępiński: Gawędy warszawskiego architekta. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984, s. 130. ISBN 83-03-00447-6.
  12. Wiesław Głębocki: Warszawskie pomniki. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, s. 53. ISBN 83-7005-211-8.
  13. Ewa Zwierzchowska: Pan tu nie stał. Życie Warszawy, 2009-09-27. [dostęp 2010-03-21]. (pol.).
  14. Rafał Dajbor. Po Powiślu szlakiem Stanisława Barei. „Na Powiślu. Kwartalnik Towarzystwa Przyjaciół Warszawy Oddziału Powiśle”. 23, s. 9, czerwiec 2012. 

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]