Kill Bill: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Kill Bill: Vol. 1: Poprawiona literówka Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej) |
|||
| Linia 94: | Linia 94: | ||
=== ''Kill Bill: Vol. 1'' === |
=== ''Kill Bill: Vol. 1'' === |
||
<!-- ZDARZENIA PRZEDSTAWIONE CHRONOLOGICZNIE, NIE WEDŁUG SCEN Z FILMU --> |
<!-- ZDARZENIA PRZEDSTAWIONE CHRONOLOGICZNIE, NIE WEDŁUG SCEN Z FILMU --> |
||
Panna Młoda była członkinią „Plutonu Śmiercionośnych Żmij”. Bill, jej zwierzchnik i kochanek, odnalazł ją i jej chłopaka na ich próbie ślubu w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Tam wraz z pozostałymi członkami Plutonu |
Panna Młoda była członkinią „Plutonu Śmiercionośnych Żmij”. Bill, jej zwierzchnik i kochanek, odnalazł ją i jej chłopaka na ich próbie ślubu w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Tam wraz z pozostałymi członkami Plutonu dokonali masakry, zabijając wszystkie osoby znajdujące się w kaplicy. Panna Młoda, której Bill strzelił w głowę, przeżyła masakrę. Kiedy była pogrążona w śpiączce, szpital, którym leżała, odwiedziła Elle Driver, przysłana przez Billa. Miała wstrzyknąć Pannie Młodej truciznę, aby dokończyć zemstę. W ostatniej chwili do Elle zadzwonił Bill, który zmienił zdanie i wycofał posłuszną Ellie do domu. |
||
Cztery lata później Panna Młoda obudziła się ze śpiączki, uświadamiając sobie, że straciła dziecko i ma dziurę w czaszce po kuli od Billa. Słysząc kroki na korytarzu udała, że nadal śpi. Do pokoju wszedł Buck, pracownik szpitala, który pobierał od mężczyzn opłaty ze seks z nieprzytomną dziewczyną. Buck pozostawił klienta w pokoju, a gdy ten chciał się zabawić, dziewczyna odgryzła mu język. Po powrocie zabiła także Bucka, gdy uświadomiła sobie, że była wielokrotnie gwałcona przez niego i innych mężczyzn. Z jego kieszeni wyciąga klucze do „cipkowozu” ({{ang.|Pussy Wagon}}). Chciała jak najszybciej przystąpić do eliminacji zabójców, jednak nie było to proste, ponieważ straciła czucie w nogach. |
Cztery lata później Panna Młoda obudziła się ze śpiączki, uświadamiając sobie, że straciła dziecko i ma dziurę w czaszce po kuli od Billa. Słysząc kroki na korytarzu udała, że nadal śpi. Do pokoju wszedł Buck, pracownik szpitala, który pobierał od mężczyzn opłaty ze seks z nieprzytomną dziewczyną. Buck pozostawił klienta w pokoju, a gdy ten chciał się zabawić, dziewczyna odgryzła mu język. Po powrocie zabiła także Bucka, gdy uświadomiła sobie, że była wielokrotnie gwałcona przez niego i innych mężczyzn. Z jego kieszeni wyciąga klucze do „cipkowozu” ({{ang.|Pussy Wagon}}). Chciała jak najszybciej przystąpić do eliminacji zabójców, jednak nie było to proste, ponieważ straciła czucie w nogach. |
||
Wersja z 00:14, 2 kwi 2019
.png)
| |
| Gatunek | |
|---|---|
| Data premiery |
|
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
111 min (1. część), 136 min (2. część) |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role |
Uma Thurman |
| Muzyka | |
| Zdjęcia | |
| Scenografia | |
| Kostiumy | |
| Montaż | |
| Produkcja | |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja | |
| Budżet |
około 41 mln dol. |
| Nagrody | |
| 2004: Saturn, MTV Movie Award, 2005: Saturn | |
Kill Bill – film Quentina Tarantino, do którego scenariusz reżyser napisał z pomocą aktorki Umy Thurman.
Gwiazdą filmu jest Uma Thurman, okrzyknięta muzą Tarantino. Właściwie jest to jeden film, jednak podzielony został na dwie części (Kill Bill i Kill Bill II), ponieważ nakręcono bardzo dużo materiału: łącznie trzy godziny i czterdzieści siedem minut. Premiera części pierwszej miała miejsce 10 października 2003 roku, a części drugiej – 14 kwietnia 2004. Zyski z części pierwszej w amerykańskich kinach wyniosły siedemdziesiąt milionów dolarów, drugiej – sześćdziesiąt sześć milionów.
Opinie o filmie są bardzo różne. Niektórzy uważają Kill Billa za filmowy majstersztyk, dla innych jest on zbyt pobłażliwym hołdem Tarantino dla kina azjatyckiego. Szczególnie krytykowane były „ciężkie” popkulturowe dialogi. Niektórzy konserwatywni krytycy zarzucali filmowi także nadmierną przemoc.
Japońskie wydanie pierwszej części Kill Billa zostało zadedykowane reżyserowi Kinjiemu Fukasaku.
W filmie pojawia się sekwencja anime, przedstawiająca przeszłość O-Ren. Reżyserem kilkuminutowego segmentu jest Kazuto Nakazawa. Nakręcił on między innymi teledysk do piosenki „Breaking the Habit” zespołu Linkin Park.
Fabuła
Streszczenie
Beatrix Kiddo (przez większość pierwszej części nazywana Panną Młodą lub Czarną Mambą), szuka krwawej zemsty na Billu oraz członkach Plutonu Śmiercionośnych Żmij – grupy wyszkolonych morderców, do której wspólnie z Billem kiedyś należała. Bill oraz pozostali członkowie Plutonu dokonali egzekucji podczas próby ślubu na Pannie Młodej, jej przyszłym mężu oraz przypadkowych osobach zebranych w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Jednak kula Billa, która utkwiła w głowie Panny Młodej, nie okazała się śmiertelna, a dziewczyna zapadła w śpiączkę. Gdy budzi się po czterech latach, poprzysięga zemstę swojemu mentorowi Billowi oraz innym członkom Plutonu odpowiedzialnym za masakrę.
Zdjęcia do filmu trwały osiem miesięcy, powstały w Ameryce Północnej, Japonii i Chinach.
Film podzielony został na dziesięć rozdziałów, po pięć na każdą część, prezentowane z użyciem inwersji czasowej.
|
Kill Bill: Vol. 1
Panna Młoda była członkinią „Plutonu Śmiercionośnych Żmij”. Bill, jej zwierzchnik i kochanek, odnalazł ją i jej chłopaka na ich próbie ślubu w małej kaplicy weselnej w mieście El Paso. Tam wraz z pozostałymi członkami Plutonu dokonali masakry, zabijając wszystkie osoby znajdujące się w kaplicy. Panna Młoda, której Bill strzelił w głowę, przeżyła masakrę. Kiedy była pogrążona w śpiączce, szpital, którym leżała, odwiedziła Elle Driver, przysłana przez Billa. Miała wstrzyknąć Pannie Młodej truciznę, aby dokończyć zemstę. W ostatniej chwili do Elle zadzwonił Bill, który zmienił zdanie i wycofał posłuszną Ellie do domu.
Cztery lata później Panna Młoda obudziła się ze śpiączki, uświadamiając sobie, że straciła dziecko i ma dziurę w czaszce po kuli od Billa. Słysząc kroki na korytarzu udała, że nadal śpi. Do pokoju wszedł Buck, pracownik szpitala, który pobierał od mężczyzn opłaty ze seks z nieprzytomną dziewczyną. Buck pozostawił klienta w pokoju, a gdy ten chciał się zabawić, dziewczyna odgryzła mu język. Po powrocie zabiła także Bucka, gdy uświadomiła sobie, że była wielokrotnie gwałcona przez niego i innych mężczyzn. Z jego kieszeni wyciąga klucze do „cipkowozu” (ang. Pussy Wagon). Chciała jak najszybciej przystąpić do eliminacji zabójców, jednak nie było to proste, ponieważ straciła czucie w nogach.
Po odzyskaniu pełnej sprawności wyruszyła na Okinawę, gdzie poprosiła mistrza mieczy Hattoriego Hanzō (Sonny Chiba) o zrobienie dla niej specjalnej katany, mającej posłużyć do eliminacji pozostałych członków Plutonu. Hanzō, będący dawniej mentorem Billa, przysiągł kiedyś, że już nigdy więcej nie zrobi „rzeczy, która zadaje śmierć”, jednak uległ zamiarom Panny Młodej i po wykuciu broni Hanzō przyznał, że jest to jego najlepszy miecz.
W dalszą podróż Panna Młoda wyruszyła do Tokio, gdzie odnalazła O-Ren Ishii (Lucy Liu): pół-Amerykankę, pół-Japonkę urodzoną w amerykańskiej bazie wojskowej. W dzieciństwie O-Ren została osierocona, ponieważ jej rodziców zabili członkowie Yakuzy. Po latach O-Ren dokonała zemsty na mordercach i sama została królową tokijskiego podziemia. W nocnym klubie Dom Błękitnych Liści Panna Młoda zabiła wielu ochroniarzy O-Ren (nazywających siebie Obłędem 88). Ostatecznie stanęła twarzą w twarz ze swoją przeciwniczką, którą udało jej się pokonać przez oskalpowanie. Po całym zajściu wysłała do Billa okaleczoną Sofię Fatale (przyjaciółkę O-Ren), aby przekazała mu informację, że przyszła kolej na pozostałych członków „Plutonu Śmiercionośnych Źmij” i jego samego. Bill upewnił się tylko, że Sofia nie przekazała jej informacji o tym, że dziecko Panny Młodej żyje.
Tymczasem Panna Młoda, dzięki informacjom od Sofie, trafiła do Pasadeny skradzionym cipkowozem. Tam zamieszkała Vernita Green (Vivica A. Fox) a teraz matka i żona z przedmieść. Kobiety rozpoczęły walkę, jednak w pewnym momencie ze szkoły wróciła córka Vernity, Nikki. Kobiety zawiesiły broń, przenosząc się do kuchni, w której uzgadniały, gdzie i kiedy dokończą pojedynek. Po chwili Vernita strzeliła do Panny Młodej rewolwerem ukrtym w płatkach. Chybiła a sama otrzymała cios sztyletem w serce. Świadkiem zajścia był czteroletnia Nikki, która usłyszała huk wystrzału. Panna Młoda obiecała jej, że kiedy dorośnie, będzie czekała na jej zemstę.
Kill Bill: Vol. 2
Początek filmu przedstawia retrospekcję wydarzeń w kaplicy, jeszcze przed masakrą: Panna Młoda, jej przyjaciółki i chłopak omawiają szczegóły ślubu. Panna Młoda wychodzi na zewnątrz, gdzie spotyka Billa. Przez chwilę rozmawiają, później przychodzi przyszły pan młody. Rozpoczyna się próba ślubu. Do kaplicy wchodzą Elle, Budd, Vernita i O-Ren – reszta Plutonu, zabijając wszystkich obecnych w kaplicy.
Bill spotkał się ze swoim bratem, Buddem. Ostrzegł go, że Panna Młoda przyjdzie go zabić. Budd zignorował ostrzeżenie. Panna Młoda przybyła, lecz mężczyźnie udało się ją zaskoczyć, ogłuszyć i obezwładnić. Zadzwonił do Elle, omawiając z nią szczegóły sprzedania katany Czarnej Mamby i ostatecznego rozprawienia się z nią. Następnie Budd pogrzebał Pannę Młodą żywcem w nieznanym grobie Pauli Schultz.
Leżąc w drewnianej trumnie, Panna Młoda przypomniała sobie opowieść Billa o kapłanie „Zakonu Białego Lotosu” – mistrzu kung-fu, Pai Mei, u którego niegdyś praktykowała. Dzięki jednej z technik, nabytych od Pai Meia, udało jej się wydostać z trumny.
Elle przyjechała do Budda, aby kupić za milion dolarów najdoskonalszy miecz Hattoriego Hanzo. We wręczonej Buddowi walizce, oprócz pieniędzy, znalazła się czarna mamba, która zabiła Budda ukąszeniem. Po chwili, do przyczepy wpadła Beatrix (tak ma na imię Panna Młoda). Kobiety rozpoczęły walkę. Elle wyjawiła, że Pai Mei wyłupił jej oko po tym, jak nazwała go „żałosnym, starym głupcem”. Ona w odwecie zatruła jego posiłek uśmiercając mistrza. W odpowiedzi Beatrix wyrwała Elle drugie oko, zabrała swój miecz i opuściła przyczepę, w której wciąż jest wąż.
Kobieta przyjechała do Estebana Vihaio – człowieka, który opiekował się Billem w czasach jego młodości. Dowiedziała się od niego, gdzie obecnie przebywał Bill. Przyjechała do jego willi, gdzie po raz pierwszy zobaczyła swoją córkę. Mała B.B. bawił się z ojcem, Billem. Kiedy dziewczynka poszła spać, jej rodzice postanowili porozmawiać. Bill niespodziewanie strzelił w Beatrix strzałką z serum prawdy i dowiedział się, że Czarna Mamba chciała uciec z jego dzieckiem jak tylko dowiedziała się, że jest w ciąży. Kiedy cała sprawa wydała się być wyjaśniona, rozpoczął się pojedynek. Bill chwycił za miecz, jednak Beatrix zaatakowała go Techniką Pięciu Palców Dłoni Rozsadzających Serce, której to tylko ją nauczył Pai Mei w sekrecie przed innymi. Beatrix pozwoliła odejść Billowi, który po przejściu pięciu kroków zmarł. Ona i córeczka udały się razem, szczęśliwe, w nieznanym kierunku.
Aktorzy
| Aktor | Rola |
|---|---|
| Uma Thurman | Panna Młoda |
| David Carradine | Bill |
| Vivica A. Fox | Vernita Green |
| Lucy Liu | O-Ren Ishii |
| Michael Madsen | Budd |
| Daryl Hannah | Elle Driver |
| Sonny Chiba | Hattori Hanzō |
| Chiaki Kuriyama | Gogo Yubari |
| Julie Dreyfus | Sofie Fatale |
| Gordon Liu | Johnny Mo i Pai Mei |
| Michael Parks | Earl McGraw i Esteban Vihaio |
| Perla Haney-Jardine | B.B. |
| Helen Kim | Karen Kim |
Recepcja krytyczna
Po ukazaniu się na ekranach kin Kill Bill wzbudził kontrowersje wśród krytyków. Z jednej strony pojawiały się głosy zachwytu nad intertekstualnością filmu. O ile Todd McCarthy z portalu „Variety” komentował, iż „wśród filmowych obrazów [Kill Bill] jest praktycznie świetnie wyglądającym potworem Frankensteina”[1]. Patrycja Włodek pisała, że „w filmie Tarantino widoczna jest zabawa wymianą genderowych ról i związanych z nimi stereotypów”[2]. Stephen Hunter z „Washington Post” z entuzjazmem twierdził: „To ideogram zemsty i rebus odwetu. To nie narracja, to graffiti”[3].
Tych głosów nie podzielała część krytyków filmowych. Jonathan Rosenbaum z gazety „Chicago Reader” opisał dzieło Tarantino jako „brutalne i szczeniackie [...] 111 minut chaosu, z hiperbolicznymi zemstami i fallicznymi Amazonkami, które zachowują się jak dziewięcioletni chłopcy”[4]. W opinii Daniela P. Franklina: „gdy Tarantino próbuje dokonać remaku kina kung-fu, wydaje mi się, że nie rozumie lub nie chce zrozumieć, co czyniło je wyjątkowym”. Franklin uznawał Kill Billa za dzieło bliższe satyrycznemu programowi Saturday Night Live aniżeli Wejściu smoka[5].
Kontrowersje przełożyły się również na retrospektywne rankingi. Podczas gdy druga część Kill Billa w rankingu „Cahiers du Cinéma” znalazła się w pierwszej dziesiątce najlepszych filmów za rok 2004[6], magazyn „Premiere” umieścił ją w rankingu dzieł Tarantino na ósmym miejscu, uznając ją za „początek drogi Tarantino ku własnej autokarykaturze” (pierwsza część była lepiej oceniona -- na trzecim miejscu)[7].
Nagrody
Kill Bill vol. 1 otrzymał nominację do Złotego Globu w kategorii Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman). Film ten otrzymał również 3 MTV Movie Awards w kategoriach Najlepsza Aktorka (Uma Thurman), Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Chiaki Kuriyama) i Najlepszy Czarny Charakter (Lucy Liu).
Kill Bill vol. 2 dostał 2 nominacje do Złotego Globu, w kategoriach Najlepsza Aktorka w Dramacie (Uma Thurman) i Najlepszy Aktor Drugoplanowy (David Carradine). Poza tym otrzymał Filmową Nagrodę MTV w kategorii Najlepsza Walka (Uma Thurman kontra Daryl Hannah). Otrzymał również nominacje do tej nagrody w kategoriach Najlepszy Film i Najlepsza Aktorka (Uma Thurman).
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Todd McCarthy, Kill Bill Vol. 1, „Variety”, 30 września 2003 [dostęp 2018-04-06].
- ↑ Agnieszka Ćwikiel, Quentin Tarantino -- istnieje tylko kino, albo kinofil w popkulturze, [w:] Łukasz Plesnar, Rafał Syska (red.), Mistrzowie kina amerykańskiego. Współczesność, Kraków: Rabid, 2010, s. 465.
- ↑ Stephen Hunter, The Killer Bride, „The Washington Post”, 3 października 2003 [dostęp 2018-04-06].
- ↑ Jonathan Rosenbaum, Kill Bill Vol. 1, „Chicago Reader”, 2003 [dostęp 2018-04-06].
- ↑ Daniel P. Franklin, Politics and Film: The Political Culture of Film in the United States, Lanham: Rowman & Littlefield Publishers, Inc., 2006, s. 178.
- ↑ 2004 Cahiers du Cinema Top 10, Telerama Vodkaster [dostęp 2018-04-06].
- ↑ Sylvestre Picard, Les films de Quentin Tarantino classés du pire au meilleur, „Premiere”, 8 stycznia 2016 [dostęp 2018-04-06].
Linki zewnętrzne
| 1980–1989 | |
|---|---|
| 1990–1999 |
|
| 2000–2009 | |
| 2010–2019 |
