Lech Kobyliński

Lech Konrad Kobyliński

Data i miejsce urodzenia	1 maja 1923 Wilno
Profesor nauk technicznych
Specjalność: budowa okrętów, hydromechanika
Alma Mater	Politechnika Gdańska
Doktorat	1961 – eksploatacja maszyn
Habilitacja	1963
Profesura	1969
Polska Akademia Nauk
Status	członek korespondent
Doktor honoris causa Uniwersytet Morski w St. Petersburgu – 1989 Akademia Marynarki Wojennej w Gdyni – 1990 Politechnika Gdańska – 2004
Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Politechnika Gdańska
Dyrektor
Jednostka	Instytut Okrętowy PG
Okres spraw.	1963–1975, 1983–1990
Odznaczenia

Lech Konrad Kobyliński

Konrad

komandor porucznik
Data i miejsce urodzenia	1 maja 1923 Wilno
Data śmierci	23 stycznia 2022
Przebieg służby
Siły zbrojne	Związek Walki Młodych Armia Ludowa Ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	Oddział M-XIV Pluton/kompania/batalion im. Czwartaków Marynarka Wojenna
Stanowiska	Dowódca batalionu powstańczego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa Druga akcja na Café Club Powstanie warszawskie

Lech Konrad Kobyliński (ur. 1 maja 1923 w Wilnie) – polski naukowiec, specjalista w dziedzinie budowy okrętów, jeden z twórców polskiego okrętownictwa, wieloletni profesor Politechniki Gdańskiej, bojownik polskiego ruchu oporu (ZWM/AL), powstaniec warszawski, oficer Marynarki Wojennej.

Profesor nauk technicznych inżynier, członek korespondent PAN od r. 1976, doktor honoris causa trzech uczelni: Uniwersytetu Morskiego w Sankt Petersburgu, Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (1990) i Politechniki Gdańskiej (2004). Członek honorowy Royal Institution of Naval Architects w Londynie.

Życiorys

W czasie II wojny światowej organizator i dowódca (pod pseudonimem „Konrad”) konspiracyjnego oddziału szturmowego im. Czwartaków (wchodzącego jako pluton w skład Związku Walki Młodych, a później Armii Ludowej jako kompania, następnie batalion). Główny uczestnik II zamachu na Café Club w dniu 11 lipca 1943 r. (to on wszedł do lokalu i rzucił na środek sali ładunek wybuchowy). Brał udział w powstaniu warszawskim, jako dowódca IV Batalionu AL "Czwartaków", walcząc na Woli, Starym Mieście (tu m.in. d-ca obrony reduty "Mostowa") i Żoliborzu. Dwukrotnie ranny i kontuzjowany, awansowany do stopnia kapitana. Przypadkiem ocalał 26 sierpnia 1944 r. po zbombardowaniu kamienicy przy ul. Freta 16, kiedy pod jej gruzami zginęło kilku członków dowództwa Okręgu Warszawskiego AL. Po upadku powstania odmówił poddania się Niemcom i wraz z grupą pozostałych przy życiu żołnierzy batalionu im. Czwartaków przepłynął Wisłę. Po wojnie służył w Marynarce Wojennej.

Tak o nim pisze Tomasz Strzembosz w publikacji Akcje zbrojne podziemnej Warszawy 1939–1944:

To ich właśnie pseudonimy legenda otoczyła nimbem niezwykłych czynów, to ich pseudonimami nazywano konspiracyjne oddziały, nie tylko przez obyczaj wiązania nazwy jednostki z pseudonimem dowódcy, ale przede wszystkim dlatego, że to ich indywidualności wpływały decydująco na wartość oddziału i skalę jego osiągnięć. W przeważającej liczbie przypadków byli to nie tylko kierownicy, ale prawdziwe „dusze zespołów”, osobowości, wokół których skupiało się życie całej grupy: nie tylko dowódcy wojskowi, ale także przywódcy duchowi, przyjaciele, inspiratorzy. [...] Tacy młodzi dowódcy, jak „Zośka” (Tadeusz Zawadzki), „Maciek” (Maciej Bittner), „Rudy” (Jan Bytnar), „Felek” (Feliks Pendelski), „Jeremi” (Jerzy Zborowski) z Kedywu KG AK, „Stasinek” (Stanisław Sosabowski), „Żbik” (Zdzisław Zajdler) i „Rygiel” (Kazimierz Pogorzelski) z Kedywu Okręgu, „Jacek” (Franciszek Bartoszek) ze specgrupy Sztabu Głównego GL oraz „Konrad” (Lech Kobyliński) z oddziałów ZWM czy „Antek” (Władysław Andrzejczak) z ML RPPS – byli rzeczywistymi twórcami dowodzonych przez siebie oddziałów, a jednocześnie wzorami osobowymi dla żołnierzy.

{{Cytat}} Brakujące pola: treść. Przestarzałe pola: 1.

Twórca ośrodka badawczego Politechniki Gdańskiej w Iławie, w którym testowano zachowanie się modeli statków w warunkach rzeczywistego falowania. Konstruktor eksperymentalnych form jednostek pływających – wodolotów i poduszkowców. Wieloletni dyrektor Instytutu Okrętowego Politechniki Gdańskiej.

Po zakończeniu z przyczyn politycznych programu konstrukcji wodolotów (zbudowano tylko jedną jednostkę, której nadano nazwę "Zryw I"[1] w 1966, po czym program pod naciskiem ZSRR został przerwany), prowadził aktywne badania nad konstrukcjami poduszkowców.

W latach 1976–1983 przebywał w Londynie jako członek sekretariatu Międzynarodowej Organizacji Morskiej. W latach 1986–1990 był sekretarzem naukowym Oddziału PAN w Gdańsku. Wykładał jako zaproszony profesor na wielu politechnikach zagranicznych, m.in. w Petersburgu w Rosji, w Bremie w Niemczech, w Trondheim w Norwegii i w Teheranie i Bandar-e Abbas w Iranie.

Od 1985 jest przewodniczącym Komisji Morskiej przy Oddziale PAN w Gdańsku. Twórca Fundacji Bezpieczeństwa Żeglugi i Ochrony Środowiska. Współtwórca jednego z czterech na świecie ośrodków szkoleniowo-badawczych manewrowania statkiem (Szkoła Kapitanów w Iławie) na jeziorze Silm.

W ostatnich latach zajmuje się głównie zagadnieniami bezpieczeństwa żeglugi morskiej.

W latach 1957-1987 był członkiem PZPR. Członek Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa PRL Wojciechu Jaruzelskim w latach 1986-1989.

W 1994 był członkiem Honorowego Komitetu Obchodów Pięćdziesiątej Rocznicy Powstania Warszawskiego.

Awanse

• porucznik
• kapitan - wrzesień 1944 w Armii Ludowej
• komandor porucznik - w Marynarce Wojennej po wojnie

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2003)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Walecznych
• Krzyż Partyzancki
• Warszawski Krzyż Powstańczy
• Medal za Warszawę 1939–1945
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945

i inne.

Ważniejsze publikacje książkowe

• Śruby okrętowe, Warszawa 1955
• Przybliżone metody obliczenia oporu i wpływ kształtu kadłuba na opór, Warszawa 1960
• Teoria oporu i badania modelowe, Warszawa 1961
• Słownik budowy okrętów: rodzaje statków (współautor), Warszawa 1969 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Słownik budowy okrętów: teoria okrętu (współautor), Warszawa 1972 (też w wersji angielskiej i rosyjskiej)
• Stability and safety of ships (współautor), Kidlington 2003
• Garść wspomnień z długiego życia [autobiografia]; Gdańsk 2018, wyd. Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej

Życie prywatne

Jego dziećmi są:

• Krystyna Gutowska – dr, filozof
• Zbigniew Kobyliński – prof. dr hab., archeolog
• Szymon Kobyliński – muzyk rockowy z zespołu Blenders

Inni krewni:

• Halina Turska – uczona polska, językoznawca, profesor Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu
• Szymon Kobyliński – grafik, rysownik-karykaturzysta, satyryk
• Paweł Walewski – dziennikarz i publicysta

Bibliografia

• Kobyliński Lech, Garść wspomnień z długiego życia [autobiografia]; Gdańsk 2018, wyd. Fundacja Promocji Przemysłu Okrętowego i Gospodarki Morskiej
• Prof. zw. dr inż. Lech Kobyliński doktor honoris causa Politechniki Gdańskiej, wyd. Politechniki Gdańskiej, Gdańsk 2004.
• Czwartacy : wspomnienia byłych żołnierzy Szturmowego Batalionu AL [Armii Ludowej] im. „Czwartaków” 1943-1945, wyd. 5, Warszawa 1977, wyd. Książka i Wiedza
• Biogram, Polska Akademia Nauk