Romuald Bielski

Romuald Bielski

Bej

podpułkownik saperów
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1899 Stare k. Połtawy
Data i miejsce śmierci	1944 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1919–1944
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie Armia Krajowa
Jednostki	4 Dywizja Strzelców Polskich (WP na Wschodzie) 2 Zapasowy Batalion Saperów 2 Pułk Saperów Kaniowskich Sztab Naczelnego Wodza Szefostwo Motoryzacji i Broni Pancernej I Korpus Polski (PSZ) 2 Korpus Polski (PSZ) Oddział III KG AK
Główne wojny i bitwy	Wojna polsko-bolszewicka Kampania wrześniowa II wojna światowa powstanie warszawskie
Odznaczenia

Tablica w kościele św. Jacka w Warszawie, upamiętniająca poległych cichociemnych, w tym Romualda Bielskiego

Romuald Bielski, pseud.: „Bej” (ur. 14 lipca 1899 w Starem koło Połtawy, zm. w 1944 w Warszawie) – zawodowy oficer Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, podpułkownik saperów Polskich Sił Zbrojnych, cichociemny, powstaniec warszawski.

Życiorys

Od 1917 roku należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i POW w Mławie.

W 1919 roku walczył w 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego, następnie w latach 1919–1920 w Szkole Podchorążych Saperów. Od 1920 roku służył kolejno w 2 Zapasowym Batalionie Saperów, 2 Pułku Saperów Kaniowskich i ponownie w 2 Zapasowym Batalionie Saperów (już w okresie międzywojennym). W 1931 roku wydał książkę Zarys historii wojennej drugiego pułku saperów kaniowskich w serii Zarys Historii Wojennej Pułków Polskich 1918–1920 (wyd. Wojskowe Biuro Historyczne).

W okresie międzywojennym był również aktywnym działaczem harcerskim. Od 1927 roku był działaczem TPH, pilotem Chorągwi Lubelskiej w latach 1933–1936 i sekretarzem Komendy Hufca Puławy w latach 1936–1937.

We wrześniu 1939 roku był kierownikiem zapasu w Dowództwie Saperów Naczelnego Wodza. 18 września przekroczył granicę polsko-rumuńską, został internowany w Rumunii. Dotarł w styczniu 1940 roku do Francji, gdzie pracował w Dowództwie Saperów Sztabu Naczelnego Wodza, pracę tę kontynuował w Wielkiej Brytanii w okresie od czerwca 1940 roku do lipca 1942 roku, początkowo był kierownikiem referatu w Szefostwie Motoryzacji i Broni Pancernej, następnie w sztabie 1 Korpusu Polskiego. Od lipca 1942 roku – w sztabie 2 Korpusu Polskiego. 17 grudnia 1943 roku został przeniesiony do dyspozycji Oddziału VI Sztabu Naczelnego Wodza, po czym we Włoszech przeszkolony do pracy konspiracyjnej.

W ramach operacji „Wildhorn 2” w nocy z 29 na 30 maja 1944 roku jako podpułkownik „Bej” został przetransportowany do Polski. Razem z nim przyleciał gen. Tadeusz Kossakowski. Samolot Douglas Dakota lądował na lądowisku „Motyl”, 18 km na północny zachód od Tarnowa, koło wsi Wał-Ruda. Po upływie 7 minut samolot odleciał do Włoch zabierając ekipę w składzie: mjr Zbigniew Sujkowski „Leliwa”, „Wygoda”, płk Roman Rudkowski „Rudy”, Jan Domański „Bartnicki”, emisariusz Stronnictwa Ludowego.

Bielski został przydzielony do Wydziału Broni Szybkich Oddziału III Komendy Głównej Armii Krajowej.

Zaginął w czasie powstania warszawskiego.

Awanse

• podporucznik – 1 sierpnia 1920
• porucznik – 14 lutego 1923
• kapitan – ze starszeństwem od 1 stycznia 1932.

Odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 „Polska Swemu Obrońcy”
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• medal Pro Ecclesia et Pontifice.

Życie rodzinne

Był synem Leonarda i Marii z domu Krasuckiej. Ożenił się z Eugenią Bejgorowicz, z którą miał 2 synów, urodzonych w 1924 i 1927 roku. Starszy z nich miał na imię Jan.

Upamiętnienie

W lewej nawie kościoła św. Jacka przy ul. Freta w Warszawie odsłonięto w 1980 roku tablicę Pamięci żołnierzy Armii Krajowej, cichociemnych – spadochroniarzy z Anglii i Włoch, poległych za niepodległość Polski. Wśród wymienionych 110 poległych cichociemnych jest Romuald Bielski.

Bibliografia

• Krzysztof A. Tochman: Słownik biograficzny cichociemnych. T. 1. Oleśnica: Firma „Kasperowicz – Meble”, 1994, s. 23–24. ISBN 83-902499-0-1.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 1984, s. 295. ISBN 83-211-0537-8.
• Jędrzej Tucholski: Cichociemni 1941–1945 – Sylwetki spadochroniarzy. Wojskowy Instytut Historyczny, s. 234.

Linki zewnętrzne

• biogram na stronie elitadywersji.org