Beniamin (Bykowski): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m link |
m lit. |
||
Linia 54: | Linia 54: | ||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Był synem kapłana prawosławnego. W 1843 ukończył seminarium duchowne w [[Połtawa|Połtawie]]. 27 lipca 1844 przyjął święcenia kapłańskie jako mężczyzna żonaty i został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi we wsi Pogrieby (powiat priłucki guberni połtawskiej), następnie służył w jednej ze świątyń w [[Pryłuki|Pryłukach]]. W 1849, po śmierci żony i trzech synów, wyjechał do [[Kijów|Kijowa]] na wyższe studia [[teologia|teologiczne]] w [[Kijowska Akademia Duchowna|Kijowskiej Akademii Duchownej]]. 31 maja 1851 złożył w Kijowie [[postrzyżyny mnisze|wieczyste śluby mnisze]]<ref name="pravenc">[http://www.pravenc.ru/text/150289.html ВЕНИАМИН]</ref>. |
Był synem kapłana prawosławnego. W 1843 ukończył seminarium duchowne w [[Połtawa|Połtawie]]. 27 lipca 1844 przyjął święcenia kapłańskie jako mężczyzna żonaty i został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi we wsi Pogrieby (powiat priłucki guberni połtawskiej), następnie służył w jednej ze świątyń w [[Pryłuki|Pryłukach]]. W 1849, po śmierci żony i trzech synów, wyjechał do [[Kijów|Kijowa]] na wyższe studia [[teologia|teologiczne]] w [[Kijowska Akademia Duchowna|Kijowskiej Akademii Duchownej]]. 31 maja 1851 złożył w Kijowie [[postrzyżyny mnisze|wieczyste śluby mnisze]]<ref name="pravenc">[http://www.pravenc.ru/text/150289.html ВЕНИАМИН]</ref>. |
||
W latach 1853–1855 pracował w II szkole duchownej w [[Orzeł (miasto)|Orle]] jako nauczyciel i nadzorca. Współpracował także z gubernialnym komitetem historyczno-statystycznym. W 1855 obronił dysertację [[kandydat nauk|kandydacką]], a rok później – magisterską i został rektorem szkoły duchownej, w której był zatrudniony. W 1858 został przeniesiony do seminarium w [[Chersoń|Chersoniu]], gdzie uczył [[język francuski|języka francuskiego]] i nauki o ''rozłamie'' (tzn. o [[staroobrzędowcy|staroobrzędowcach]]). Trzy lata został podniesiony do godności [[archimandryta|archimandryty]]. Od 1864 do 1867 był profesorem i inspektorem Kazańskiej Akademii Duchownej. Od kwietnia 1867 był rektorem seminarium duchownego w [[Woroneż]]u, profesorem nauk teologicznych. W lipcu 1867 objął także kierownictwo |
W latach 1853–1855 pracował w II szkole duchownej w [[Orzeł (miasto)|Orle]] jako nauczyciel i nadzorca. Współpracował także z gubernialnym komitetem historyczno-statystycznym. W 1855 obronił dysertację [[kandydat nauk|kandydacką]], a rok później – magisterską i został rektorem szkoły duchownej, w której był zatrudniony. W 1858 został przeniesiony do seminarium w [[Chersoń|Chersoniu]], gdzie uczył [[język francuski|języka francuskiego]] i nauki o ''rozłamie'' (tzn. o [[staroobrzędowcy|staroobrzędowcach]]). Trzy lata został podniesiony do godności [[archimandryta|archimandryty]]. Od 1864 do 1867 był profesorem i inspektorem Kazańskiej Akademii Duchownej. Od kwietnia 1867 był rektorem seminarium duchownego w [[Woroneż]]u, profesorem nauk teologicznych. W lipcu 1867 objął także kierownictwo redakcji „Woronieżskich Jeparchialnych Wiedomostiej”, którą kierował przez cztery lata oraz obowiązki dziekana monasterów [[eparchia woroneska|eparchii woroneskiej]], jak również cenzora kazań głoszonych w Woroneżu<ref name="pravenc"/>. |
||
12 listopada 1871 został nominowany na biskupa ostrogoskiego, wikariusza eparchii woroneskiej. Jego chirotonia biskupia odbyła się 19 grudnia tego samego roku w [[Petersburg]]u. Natychmiast po chirotonii został wyznaczony na przełożonego [[Akatowski Monaster św. Aleksego|Akatowskiego Monasteru św. Aleksego]] w Woroneżu. W 1879 został ordynariuszem [[eparchia orenburska|eparchii orenburskiej]], zaś po trzech latach przeniesiono go na katedrę [[eparchia czernihowska (Patriarchat Moskiewski)|czernihowską]]. W eparchii czernihowskiej otworzył szereg nowych parafii, dbał o wyświęcanie nowych kapłanów na wakujące miejsca, organizował bractwa cerkiewne dla świeckich. Z jego inicjatywy wyremontowany został monaster św. Eliasza w Czernihowie oraz Monaster Wołdiński. Dbał o poziom śpiewu cerkiewnego oraz szkół parafialnych<ref name="pravenc"/>. Autor stojących na wysokim poziomie kazań i komentarzy biblijnych oraz tekstów teologicznych i cyklu ''Listy do kobiety-chrześcijanki'' wydanego w 1891 w Czernihowie<ref name="pravenc"/>. |
12 listopada 1871 został nominowany na biskupa ostrogoskiego, wikariusza eparchii woroneskiej. Jego chirotonia biskupia odbyła się 19 grudnia tego samego roku w [[Petersburg]]u. Natychmiast po chirotonii został wyznaczony na przełożonego [[Akatowski Monaster św. Aleksego|Akatowskiego Monasteru św. Aleksego]] w Woroneżu. W 1879 został ordynariuszem [[eparchia orenburska|eparchii orenburskiej]], zaś po trzech latach przeniesiono go na katedrę [[eparchia czernihowska (Patriarchat Moskiewski)|czernihowską]]. W eparchii czernihowskiej otworzył szereg nowych parafii, dbał o wyświęcanie nowych kapłanów na wakujące miejsca, organizował bractwa cerkiewne dla świeckich. Z jego inicjatywy wyremontowany został monaster św. Eliasza w Czernihowie oraz Monaster Wołdiński. Dbał o poziom śpiewu cerkiewnego oraz szkół parafialnych<ref name="pravenc"/>. Autor stojących na wysokim poziomie kazań i komentarzy biblijnych oraz tekstów teologicznych i cyklu ''Listy do kobiety-chrześcijanki'' wydanego w 1891 w Czernihowie<ref name="pravenc"/>. |
Wersja z 20:00, 7 wrz 2019
Władimir Bykowski | |
arcybiskup czernihowski | |
Data i miejsce urodzenia |
1820/1821 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
1 lutego 1893 |
arcybiskup czernihowski | |
Okres sprawowania |
1879–1893 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Inkardynacja | |
Śluby zakonne |
31 maja 1851 |
Diakonat |
1844 |
Prezbiterat |
27 lipca 1844 |
Nominacja biskupia |
12 listopada 1871 |
Chirotonia biskupia |
19 grudnia 1871 |
Data konsekracji |
19 grudnia 1871 |
---|---|
Miejscowość | |
Miejsce | |
Konsekrator |
Beniamin, imię świeckie Władimir Pietrowicz Bykowski (ur. 1820 lub 1821 w guberni połtawskiej, zm. 1 lutego 1893 w Czernihowie) – rosyjski biskup prawosławny.
Życiorys
Był synem kapłana prawosławnego. W 1843 ukończył seminarium duchowne w Połtawie. 27 lipca 1844 przyjął święcenia kapłańskie jako mężczyzna żonaty i został skierowany do pracy duszpasterskiej w cerkwi we wsi Pogrieby (powiat priłucki guberni połtawskiej), następnie służył w jednej ze świątyń w Pryłukach. W 1849, po śmierci żony i trzech synów, wyjechał do Kijowa na wyższe studia teologiczne w Kijowskiej Akademii Duchownej. 31 maja 1851 złożył w Kijowie wieczyste śluby mnisze[1].
W latach 1853–1855 pracował w II szkole duchownej w Orle jako nauczyciel i nadzorca. Współpracował także z gubernialnym komitetem historyczno-statystycznym. W 1855 obronił dysertację kandydacką, a rok później – magisterską i został rektorem szkoły duchownej, w której był zatrudniony. W 1858 został przeniesiony do seminarium w Chersoniu, gdzie uczył języka francuskiego i nauki o rozłamie (tzn. o staroobrzędowcach). Trzy lata został podniesiony do godności archimandryty. Od 1864 do 1867 był profesorem i inspektorem Kazańskiej Akademii Duchownej. Od kwietnia 1867 był rektorem seminarium duchownego w Woroneżu, profesorem nauk teologicznych. W lipcu 1867 objął także kierownictwo redakcji „Woronieżskich Jeparchialnych Wiedomostiej”, którą kierował przez cztery lata oraz obowiązki dziekana monasterów eparchii woroneskiej, jak również cenzora kazań głoszonych w Woroneżu[1].
12 listopada 1871 został nominowany na biskupa ostrogoskiego, wikariusza eparchii woroneskiej. Jego chirotonia biskupia odbyła się 19 grudnia tego samego roku w Petersburgu. Natychmiast po chirotonii został wyznaczony na przełożonego Akatowskiego Monasteru św. Aleksego w Woroneżu. W 1879 został ordynariuszem eparchii orenburskiej, zaś po trzech latach przeniesiono go na katedrę czernihowską. W eparchii czernihowskiej otworzył szereg nowych parafii, dbał o wyświęcanie nowych kapłanów na wakujące miejsca, organizował bractwa cerkiewne dla świeckich. Z jego inicjatywy wyremontowany został monaster św. Eliasza w Czernihowie oraz Monaster Wołdiński. Dbał o poziom śpiewu cerkiewnego oraz szkół parafialnych[1]. Autor stojących na wysokim poziomie kazań i komentarzy biblijnych oraz tekstów teologicznych i cyklu Listy do kobiety-chrześcijanki wydanego w 1891 w Czernihowie[1].
Został pochowany, zgodnie z własnym życzeniem, pod ołtarzem soboru Trójcy Świętej przy rezydencji biskupiej, obok arcybiskupów Filareta i Nataniela[1].