Przejdź do zawartości

Stanisław Siciński (1896–1966)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Siciński
Prawdzic
ilustracja
Stanisław Siciński (przed 1939)
major kawalerii major kawalerii
Data i miejsce urodzenia

7 listopada 1896
Rohatyn

Data i miejsce śmierci

24 sierpnia 1966
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Legiony Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Późniejsza praca

poseł na Sejm III i senator V kadencji

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości z Mieczami Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie)
Odznaka „Za wierną służbę”
Grób Stanisława Sicińskiego na cmentarzu Rakowickim

Stanisław Siciński ps. „Prawdzic”[1] (ur. 7 listopada 1896 w Rohatynie, zm. 24 sierpnia 1966 w Krakowie) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ziemianin, poseł na Sejm i senator w II Rzeczypospolitej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 listopada 1896 roku w Rohatynie[1], w rodzinie Władysława, właściciela majątku Putiatyńce pod Rohatyniem, i Anny z Wyszyńskich.

Od 3 sierpnia 1914 roku walczył jako dowódca plutonu w szeregach 2. kompanii III batalionu 1 pułku piechoty Legionów Polskich, 6 grudnia 1914 roku był ranny w czasie bitwy pod Marcinkowicami. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do wojska austriackiego. W kwietniu 1918 roku zdezerterował i wstąpił do I Korpusu Polskiego. Należał do POW. Utworzył oddział partyzancki i walczył z Ukraińcami w czasie wojny polsko-ukraińskiej. W 1918 roku został uwięziony przez Ukraińców, jednak po kilku tygodniach został zwolniony, przybył do Lublina i 10 grudnia 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego. W przerwach między walkami kończył różne kursy oficerskie. W 1915 roku, w czasie pobytu w szpitalu w Wiedniu zdał maturę w tamtejszym gimnazjum filologicznym.

Walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, został awansowany do stopnia rotmistrza. W 1920 roku utworzył 210 pułk ułanów, którego został dowódcą, a następnie zastępcą dowódcy. 1 lutego 1920 roku został przeniesiony do Wilna, gdzie został dowódcą placu i zastępcą dowódcy miasta.

W 1922 roku został przeniesiony do rezerwy i zajął się zarządzaniem swoimi majątkami: Surwiliszki w powiecie oszmiańskim, Czerlona w powiecie grodzieńskim i później dokupionym Zelzinem w powiecie wołkowyskim. Mieszkał w majątku Melużyn, w powiecie lidzkim[1].

Był członkiem BBWR i później OZN. W 1930 roku został posłem na Sejm III kadencji (1930–1935) z listy BBWR z 62. okręgu wyborczego obejmującego Lidę, Oszmianę, Wołożyn i Wilejkę. Ponownie został wybrany senatorem V kadencji (1938–1939)[2] z województwa białostockiego, pracował w komisjach: wojskowej, społecznej i spraw zagranicznych. Na stopień majora rezerwy został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 6. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[3].

Po wybuchu II wojny światowej uczestniczył w kampanii wrześniowej 1939 roku, walcząc w szeregach 101 pułku ułanów i przez pewien czas dowodząc nim. Z tym pułkiem 22 września ścierał się zwycięsko z oddziałami radzieckimi. Został internowany w obozie w Rakiszkach, skąd udało mu się wydostać do Wilna. Jednak w czerwcu 1941 roku został wywieziony do Archangielska, gdzie pracował przy wyrębie lasów. Dostał się do Armii Andersa i wraz z nią walczył w szeregach 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. W lipcu 1946 roku był komendantem Placu w Neapolu[4].

Po wojnie osiadł w Londynie. Wrócił do Polski w 1956 roku i zamieszkał w Krakowie. Pracował w Towarzystwie Opieki nad Zwierzętami. Zmarł 24 sierpnia 1966 w Krakowie i został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kwatera Ł-płd.-12)[5][6].

W 1920 roku w Wilnie ożenił się z Władysławą Wielhorską (1893–1981), z którą miał dwoje dzieci:

  • Władysława Antoniego, aresztowanego przez NKWD w lutym 1945 roku, wywiezionego do Donbasu, gdzie zaginął po nim ślad
  • Jowitę Annę, późniejszą Żebrowską[7][8].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-02-15]..
  2. Sylwetka Stanisława Sicińskiego na stronie Biblioteki Sejmowej – Parlamentarzyści RP. [dostęp 2013-01-01].
  3. Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 676.
  4. Papée 1946 ↓, s. 36.
  5. Stanisław Siciński. Nekrolog. „Dziennik Polski”. Nr 202, s. 2, 26 sierpnia 1966. 
  6. Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Krakowie. Internetowy lokalizator grobów. Stanisław Siciński. rakowice.eu. [dostęp 2019-04-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-27)].
  7. a b Henryk Korczyk i Alina Szklarska-Lohmannowa: Siciński Stanisław. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 36: Serkowski Stanisław – Sidor Kazimierz. Warszawa – Kraków: Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk, 1995, s. 470–471. ISBN 83-86301-19-8.
  8. Stanisław Siciński w Wielkiej genealogii Minakowskiego. [dostęp 2013-01-01].
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 4 stycznia 1923, s. 7.
  10. M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 40 z 23 listopada 1921, s. 1563.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]