Straszny wynalazca

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Straszny wynalazca
Face au drapeau
Ilustracja
Strona tytułowa powieści
Autor

Juliusz Verne

Typ utworu

powieść

Wydanie oryginalne
Miejsce wydania

Paryż

Język

francuski

Data wydania

1896

Wydawca

Pierre-Jules Hetzel

Pierwsze wydanie polskie
Data wydania polskiego

1896

Wydawca

Jan Skiwski

Przekład

Bronisława Kowalska

poprzednia
Cudowna wyspa
następna
Clovis Dardentor

Straszny wynalazca (inne wersje tytułów polskich przekładów: Przygody Szymona Harta, Ojczysta bandera)[1] (fr. Face au drapeau, dosł. Twarzą do sztandaru, 1896) – jednotomowa powieść Juliusza Verne’a z cyklu Niezwykłe podróże złożona z 18 rozdziałów.

Pierwszy polski przekład, pt. Przygody Szymona Harta w tłumaczeniu Bronisławy Wierusz-Kowalskiej został opublikowany w 1896 w odcinkach w czasopiśmie Przyjaciel Dzieci[2][3].

Zarys fabuły[edytuj | edytuj kod]

Tomasz Roch, francuski wynalazca, zaprojektował Fulguratora, potężną broń. Nie mogąc sprzedać swojego niesprawdzonego pomysłu Francji, Niemcom, Wielkiej Brytanii ani USA, Roch staje się zgorzkniały i paranoiczny. Rząd Stanów Zjednoczonych umieszcza go w luksusowej klinice w Karolinie Północnej.

Tam znajduje go pirat Ker Karraje. Porywa Rocha i jego opiekuna Gaydona do swojej kryjówki na Bermudach. Można do niej dotrzeć wyłącznie łodzią podwodną. Okazuje się, że Gaydon to tak naprawdę Simon Hart, francuski agent wysłany w celu szpiegowania Rocha.

Roch zaczyna konstruować swoją przerażającą broń, nieświadomy, że posłuży piratom. Hartowi udaje się potajemnie wysłać wiadomość w metalowej beczce, podając pełne szczegóły planów piratów. Wiadomość dociera do władz brytyjskich na Bermudach. Brytyjczycy wysyłają łódź podwodną. Załoga łodzi zabiera Harta oraz Rocha na pokład, ale łódź zostaje zatopiona przez piratów. Znowu Hart i Roch są w rękach piratów.

Gdy broń Rocha jest ukończona, Roch zatapia przybyły okręt. Gdy jednak przybywa statek z Francji, Roch odmawia jego zniszczenia i walczy z piratami. Ostatecznie Roch wysadza siebie, swoją broń i piratów, a także całą wyspę. Jedynym ocalałym jest Hart, który zostaje hojnie nagrodzony za swoje oddanie Francji.

Jak widać powieść zbudowana jest na motywie 'szalonego wynalazcy'[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Winicjusz Łachaciński, Bibliografia polskich przekładów utworów Juliusza Verne’a, Oficyna Wydawnicza Ajaks, Pruszków 1996, s. 61, ISBN 83-87103-28-4
  2. Internetowa bibliografia polskich wydań utworów Juliusza Verne’a, dostęp 24 sierpnia 2008 r.. [dostęp 2014-11-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (16 listopada 2014)].
  3. Dane z internetowego katalogu Biblioteki Narodowej w Warszawie, dostęp 24 sierpnia 2008 r.
  4. Evans, Arthur B. (November 1999). "An Exercise in Creative Genealogy". Science Fiction Studies. 26 (79). Retrieved 24 August 2012.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Marguerite Allotte de la Fuÿe, Jules Verne, sa vie, son œuvre, Les Documentaires, Simon Kra, 6 Rue Blanche, Paris, 1928 (w języku francuskim)
  • Jean Jules-Verne, Jules Verne. A Biography, Macdonald and Jane’s, London, 1976, ISBN 0-356-08196-6 (w języku angielskim)
  • Peter Costello, Jules Verne. Inventor of Science Fiction, Hodder and Stoughton, London Sydney Auckland Toronto 1978, ISBN 0-340-21483-X (w języku angielskim)
  • Simone Vierne, Jules Verne, Éditions Balland, 1986, ISBN 2-7158-0567-5 (w języku francuskim)
  • Brian Taves, Stephen Michaluk Jr., The Jules Verne Encyclopedia, Scarecrow Press Inc., Lanham, Md. & London, 1996, ISBN 0-8108-2961-4
  • Volker Dehs, Jules Verne. Eine kritische Biographie, Artemis & Winkler, Düsseldorf und Zürich 2005, ISBN 3-538-07208-6 (w języku niemieckim)
  • William Butcher, Jules Verne. The Definitive Biography, Thunder's Mouth Press, New York 2006, ISBN 978-1-56025-854-4 (w języku angielskim)
  • Jan Tomkowski, Juliusz Verne – tajemnicza wyspa?, Warszawa: „Nowy Świat”, 2005, ISBN 83-7386-166-1, OCLC 749432516.
  • Herbert R Lottman, Juliusz Verne, Jacek Giszczak (tłum.), Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1999, ISBN 83-06-02751-5, OCLC 177314257.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]