Tadeusz Żyborski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Żyborski
podpułkownik dyplomowany artylerii podpułkownik dyplomowany artylerii
Data i miejsce urodzenia

24 lipca 1894
Rudki

Data i miejsce śmierci

2 marca 1978
Opole

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pułk Artylerii Ciężkiej (II RP)
9 Dywizja Piechoty (II RP)
Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X
22 Pułk Artylerii Lekkiej
Sztab Główny
14 Dywizjon Artylerii Konnej

Stanowiska

szef sztabu dywizji
szef Oddziału Organizacyjnego
dowódca dywizjonu artylerii
delegat SG

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia) Order Lwa Białego V Klasy (Czechy) Kawaler Orderu Orła Białego (Serbia) Kawaler Orderu Kambodży (Francja)
Państwowa Odznaka Sportowa
Marsz o odznakę sprawnościową w DOK X Przemyśl. Widoczni są mjr Przemysław Nakoniecznikoff-Klukowski (nr 5), mjr Tadeusz Żyborski (nr 2), gen. Stanisław Tessaro (nr 1), mjr Stawarz (nr 3), kpt. Żwinklewicz (nr 7), 1931 rok, ze zbiorów NAC

Tadeusz Żyborski (ur. 24 lipca 1894 w Rudkach, zm. 2 marca 1978 w Opolu) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Tadeusz Żyborski urodził się 24 lipca 1894 roku w Rudkach. W latach 1922–1924 był słuchaczem III Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Oddziału II Sztabu Generalnego[1]. 1 grudnia 1924 roku został awansowany na majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 93. lokatą w korpusie oficerów artylerii[2]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z 3 pułku artylerii ciężkiej w Wilnie do kadry oficerów artylerii z równoczesnym przydziałem do dowództwa 9 Dywizji Piechoty w Siedlcach na stanowisko szefa sztabu[3]. 23 grudnia 1929 roku otrzymał przeniesienie do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu na stanowisko szefa Oddziału Organizacyjnego[4]. 23 października 1931 roku otrzymał przeniesienie z DOK X do 22 pułku artylerii lekkiej w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu[5]. W 1934 roku został przeniesiony do Sztabu Głównego na stanowisko delegata Sztabu Głównego przy Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Radomiu[6]. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów artylerii[7]. 28 czerwca 1938 roku objął dowództwo 14 dywizjonu artylerii konnej w Białymstoku[8]. Na czele tego dywizjonu walczył w kampanii wrześniowej, a w jej trakcie wziął udział w bitwie pod Kockiem. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w Oflagu VII A Murnau.

Po II wojnie światowej mieszkał w Opolu przy ulicy Armii Ludowej 20[9]. W 1921 roku zawarł związek małżeński z Heleną z Witkiewiczów, z którą miał dwie córki: Barbarę i Annę.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 103 z 2 października 1924 roku, s. 569.
  2. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 736.
  3. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 305.
  4. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 386.
  5. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 332.
  6. Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 163.
  7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 159.
  8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 765.
  9. List ppłk. dypl. art. Tadeusza Żyborskiego..., s. 1.
  10. a b c d e Kajetan Szczepański: Wspomnienia o 14 Dywizjonie Artylerii Konnej. Białystok: 2004, s. 40.
  11. a b c d Mjr. S. G. Żyborski Tadeusz. [w:] Lista oficerów Wojska Polskiego z lat 1914–1939 [on-line]. [dostęp 2017-08-25].
  12. M.P. z 1934 r. nr 64, poz. 97 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
  13. Kronika. Krajowa. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 230 z 6 października 1931. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]