Tadeusz Reklewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Reklewski
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

8 lutego 1890
Kraków

Data śmierci

marzec 1965

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

3 Pułk Ułanów Śląskich
3 Pułk Strzelców Konnych
Dowództwo Korpusu Ochrony Pogranicza

Stanowiska

zastępca dowódcy pułku
Inspektor Formacji Konnych KOP
Rejonowy Inspektor Koni Warszawa

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Oficer Orderu Świętego Sawy (Serbia)

Tadeusz Reklewski vel Tadeusz Seeliger vel Tadeusz Seeliger-Reklewski (ur. 8 lutego 1890 w Krakowie, zm. w marcu 1965) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego, członek Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich od 1937 roku[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 8 lutego 1890 w Krakowie jako syn Ludwika[2]. Od 24 czerwca do 2 lipca 1910 roku razem z młodszym bratem Henrykiem Seeligerem (ur. 27 lipca 1892) złożył egzaminy maturalne w c. i k. I Wyższym Gimnazjum w Rzeszowie[3].

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 2 pułku ułanów, awansując na chorążego (11 listopada 1915) i podporucznika (1 listopada 1916)[4].

15 lipca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[5].

1 czerwca 1921 roku razem z bratem pełnił służbę w Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu, a ich oddziałem macierzystym był wówczas 2 pułk szwoleżerów rokitniańskich[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 81. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku korpus oficerów kawalerii)[7]. W 1923 roku był zastępcą dowódcy 4 pułku ułanów zaniemeńskich w Wilnie i jednocześnie dowódcą I dywizjonu. W latach 1920–1923 przysługiwał mu tytuł adiutanta sztabowego[8]. 21 grudnia 1923 roku został przydzielony do Centralnej Szkoły Kawalerii w Grudziądzu na stanowisko dowódcy szwadronu administracyjnego, pozostając oficerem nadetatowym 4 pułku ułanów [9][10]. W tym czasie Henryk Seeliger-Reklewski był rotmistrzem 5 pułku strzelców konnych w Krakowie[11].

1 września 1926 roku został przeniesiony z 18 pułku ułanów pomorskich do 25 pułku ułanów wielkopolskich w Prużanie na stanowisko dowódcy szwadronu zapasowego w Łukowie[12]. Generał brygady Olgierd Pożerski w sprawozdaniu generała inspekcjonującego L. 3/27 z 1 lutego 1927 roku stwierdził, że „szwadron objął przed paru dniami od rtm. Bohdana Stachlewskiego (…) Zbyt częste zmiany przydziałów jak wynika z personaliów rtm. Reklewskiego, nasuwają pewne wątpliwości co do jego kwalifikacji jako dowódcy”[13].

30 listopada 1926 roku został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z pozostawieniem na zajmowanym stanowisku w Oddziale Ogólnym Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie[14]. 23 stycznia 1928 roku został awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 roku i 7. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[15]. W tym samym roku pełnił służbę w 3 pułku ułanów śląskich w Tarnowskich Górach na stanowisku zastępcy dowódcy pułku[16]. 27 kwietnia 1929 roku został przeniesiony do 3 pułku strzelców konnych w Wołkowysku na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[17]. 23 grudnia 1929 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko Inspektora Formacji Konnych[18][19]. Z dniem 1 czerwca 1931 roku został przeniesiony z KOP na stanowisko Rejonowego Inspektora Koni Warszawa[20][21].

23 marca 1932 roku na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Lublinie Nr 2 Ac. 172/22 sprostowano mu i bratu nazwisko z „Seeliger-Reklewski” na „Reklewski”[22].

30 marca 1934 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej i z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr I[23]. Z dniem 31 sierpnia 1934 roku został przeniesiony w stan spoczynku[24].

23 listopada 1940 przybył do KL Auschwitz, gdzie otrzymał numer 6471. W 1943 roku został przeniesiony do KL Buchenwald[25]. Rotmistrz Witold Pilecki nazywał go swoim przyjacielem, „dzielną jednostką, który żył pomimo wycieńczenia, chyba tylko dzięki sile woli, dając świetny przykład innym, a z którym właśnie staliśmy obok bezpośrednio przed momentem badania nas przez komisję lekarską”.

Po wojnie emigrował do Stanów Zjednoczonych, gdzie zmarł w marcu 1965 roku.[potrzebny przypis]

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sprawozdanie Zarządu Okręgu Stołecznego Związku Legionistów Polskich w Warszawie za Czas od dn. 1.IV.1937 r. do dn. 30.IV.1939 r., s. 3.
  2. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-08-23].
  3. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. I Wyższego Gimnazyum w Rzeszowie za rok szkolny 1910, s. 46.
  4. ↑ Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917), Warszawa 1917, s. 43.
  5. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 28 z 28 lipca 1920 roku, poz. 703.
  6. ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 240, 863.
  7. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 157.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 607, 677.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 78 z 21 grudnia 1923 roku, s. 732.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 549, 599, 1380.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 590, 602.
  12. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 35 z 1 września 1926 roku, s. 286.
  13. ↑ Wyciąg ze sprawozdania …, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/119, s. 17.
  14. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 51 z 30 listopada 1926 roku, s. 419.
  15. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 3 z 28 stycznia 1928 roku, s. 20.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 292, 339.
  17. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 121.
  18. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 407.
  19. ↑ Rocznik Oficerów Kawalerii 1930 ↓, s. 57, 70.
  20. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 256.
  21. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 141, 529.
  22. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 264.
  23. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 10 z 30 marca 1934 roku, s. 135.
  24. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 283.
  25. ↑ Państwowe Muzeum Auschwitz-Birkenau w Oświęcimiu [1].
  26. ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  27. ↑ M.P. z 1925 r. nr 63, poz. 237 „za szczególne zasługi, położone w dziedzinie organizacji i administracji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Reklewski&oldid=72833659”