Trójkąt Kaliningradzki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Trójkąt Kaliningradzki (także: Trójkąt Królewiecki, TK; ang. Kaliningrad Triangle, ros. Калининградский треугольник, niem. Kaliningrad Dreieck) – niezinstytucjonalizowana forma współpracy i konsultacji w ramach polityki zagranicznej Polski, Niemiec i Rosji w latach 2011-2014.

Współpraca została zainaugurowana 21 lutego 2011 roku w trakcie wspólnych obrad niższych izb parlamentów Niemiec, Polski i Rosji[1]. Trzy miesiące później w Królewcu doszło do spotkania szefów dyplomacji trzech krajów[2]. Po aneksji Krymu i wojnie w Donbasie, współpraca w ramach Trójkąta została zawieszona.

Spotkania Trójkąta Kaliningradzkiego[edytuj | edytuj kod]

Tekst podpisu
Data Miejsce Uczestnicy Szczegóły
21 maja 2011 Królewiec  Rosja Radosław Sikorski, Guido Westerwelle, Siergiej Ławrow Przedmiotem rozmów była współpraca trójstronna w ramach organizacji międzynarodowych. Ministrowie spotkali się także z gubernatorem obwodu królewieckiego Nikołajem Cukanowem oraz ze studentami Bałtyckiego Uniwersytetu im. Kanta.
21 marca 2012 Berlin  Niemcy Radosław Sikorski, Guido Westerwelle, Siergiej Ławrow W agendzie rozmów ministrów znalazły się m.in. tematy związane z rozwojem trójstronnej współpracy politycznej i gospodarczej, współpracą energetyczną, ruchem wizowym UE-Rosja czy sytuacją na Białorusi.
10 maja 2013 Warszawa  Polska Radosław Sikorski, Guido Westerwelle, Siergiej Ławrow Wśród poruszonym tematów rozmów znalazły się m.in.: relacje UE-Rosja i NATO-Rosja, polityka historyczna oraz utylizacja starej amunicji na terytorium obwodu królewieckiego.
10 czerwca 2014 Petersburg  Rosja Radosław Sikorski, Frank-Walter Steinmeier, Siergiej Ławrow

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Radosław Sikorski forsował wobec trójstronnej formy współpracy nazwę „Trójkąt Królewiecki”. Używanie wariantywnej formy w miejsce sugerowanej przez Komisję Standaryzacji Nazw Geograficznych Sikorski argumentuje sprzeciwem wobec upamiętniania Michaiła Kalinina stalinowskiego działacza, odpowiedzialnego m.in. za Zbrodnię Katyńską[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Władysław Gulewicz: Kaliningrad – punkt dialogu Europy i Eurazji. [dostęp 2013-03-28]. (ros.).
  2. Stanisław Bieleń: Trialog niemiecko-polsko-rosyjski, czyli o idei „trójkąta kaliningradzkiego”. Polski Przegląd Dyplomatyczny, nr 2/2012, s. 5-6.
  3. Cytat za: http://wiadomosci.gazeta.pl/wiadomosci/1,114873,9633232,Radoslaw_Sikorski_walczy_z__Kaliningradem_.html.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Stanisław Bieleń: Trialog niemiecko-polsko-rosyjski, czyli o idei „trójkąta kaliningradzkiego. Polski Przegląd Dyplomatyczny, nr 2/2012.
  • Adam Karpiński: Trójkąt Kaliningradzki. Obszar konstruowania nowych form społeczeństwa przyszłości. „Geopolityka” nr 9/2012.
  • Leszek Sykulski: Trójkąt Kaliningradzki. Wprowadzenie do koncepcji geopolitycznej osi Berlin-Warszawa-Moskwa. Częstochowa: Instytut Geopolityki, 2012. ISBN 978-83-61294-60-3.
  • Cornelius Ochmann: Nowa polityka wschodnia UE. Układ relacji między Niemcami, Polską, Rosją i Ukrainą w: Dojrzałe sąsiedztwo. Stosunki polsko-niemieckie w latach 1991–2011. Wrocław: Centrum Willy’ego Brandta, 2012. ISBN 978-83-62571-24-6.