U-254
| ||
| Klasa | okręt podwodny | |
| Typ | VIIC | |
| Historia | ||
| Stocznia | Bremer Vulkan-Vegesacker Werft, Brema | |
| Położenie stępki | 14 grudnia 1940 | |
| Wodowanie | 20 września 1941 | |
 Kriegsmarine
| ||
| Wejście do służby | 8 listopada 1941 | |
| Los okrętu | zatopiony w wyniku kolizji | |
| Dane taktyczno-techniczne | ||
| Wyporność | na powierzchni 769 t w zanurzeniu 871 t | |
| Długość | 67,1 m | |
| Szerokość | 6,20 m | |
| Zanurzenie | 4,74 m | |
| Napęd | ||
| na powierzchni 3200 KM w zanurzeniu 750 KM | ||
| Prędkość | na powierzchni 17,7 w. w zanurzeniu 7,6 w. | |
| Zasięg | na powierzchni 8500 Mm (10 w.) w zanurzeniu 80 Mm (4 w.) | |
| Uzbrojenie | ||
| 5 wyrzutni torped (zapas 14) lub 39 min TMB lub 26 min TMA działo 88 mm działko 20 mm | ||
| Załoga | 49 | |
U-254 – niemiecki okręt podwodny (U-Boot) typu VIIC z okresu II wojny światowej. Okręt wszedł do służby w 1941 roku. Kolejni dowódcy: Kptlt. Hans Gilardone, Kptlt. Odo Loewe.
Spis treści
Historia[edytuj | edytuj kod]
Okręt został włączony do 8. Flotylli U-Bootów celem treningu i zgrania załogi. Od grudnia 1942 roku w składzie 9. Flotylli jako jednostka bojowa.
Odbył trzy patrole bojowe, podczas których zatopił trzy statki przeciwnika o łącznej pojemności 18 553 BRT[1].
Podczas ostatniego rejsu działał w ramach połączonych "wilczych stad" Panzer i Draufgänger, które liczyły łącznie ponad 20 jednostek. W nocy 8 grudnia 1942 roku podczas ataku na konwój HX-217[2] doszło do kolizji U-254 z innym U-Bootem U-221.
U-254 zatonął z większością załogi (uratowano tylko 4 marynarzy) na południowy wschód od przylądka Farvel (Grenlandia). U-221 odniósł jedynie poważne uszkodzenia, ale zdołał powrócić do bazy w Saint-Nazaire. Dochodzenie uwolniło jego dowódcę od odpowiedzialności za staranowanie bliźniaczej jednostki.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ W tym płonący i opuszczony przez załogę amerykański zbiornikowiec "Esso Williamsburg" (11 237 BRT) uprzednio storpedowany przez U-211.
- ↑ W skład jego eskorty wchodził m.in. niszczyciel ORP "Burza".
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Clay Blair: Hitlera wojna U-Bootów. Ścigani 1942-1945. Warszawa: Magnum, 2007. ISBN 978-83-89656-28-5.
- Karl Dönitz: 10 lat i 20 dnia : wspomnienia 1934-1945. Gdańsk: Wyd. Finna, 2004, s. 322-323. ISBN 978-83-89929-54-9.
- Paul Kemp: Swój czy wróg : przypadkowe ostrzelania na morzu 1939-45. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2003, s. 152. ISBN 978-83-7301-334-6.
- U-254 (ang.). www.uboat.net. [dostęp 5 lutego 2012].
