Przejdź do zawartości

Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie
Filtry
Ilustracja
Ulica Lindleya przy ulicy Oczki, widok w kierunku północnym
Państwo

 Polska

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
światła Al. Jerozolimskie
ul. Nowogrodzka
ul. Oczki
światła ul. Koszykowa
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Williama Heerleina Lindleya w Warszawie”
Ziemia52°13′27,9″N 20°59′49,9″E/52,224422 20,997182
Ulica w 1939 roku, po prawej niezachowany budynek administracyjny Szpitala Dzieciątka Jezus

Ulica Williama Heerleina Lindleya − ulica w dzielnicy Ochota w Warszawie.

Ulica powstała przed 1842 rokiem jako przedłużenie ul. Żelaznej od Al. Jerozolimskich na południe, początkowo do ul. Nowogrodzkiej[1]. W latach 1852−1856 przeprowadzono drogę gruntową do ul. Nowowiejskiej, którą przed 1875 rokiem, po zasypaniu istniejących tam glinianek, przekształcono w uregulowaną ulicę[1]. Po wybudowaniu Zespołu Stacji Filtrów ulicę Żelazną skrócono, likwidując odcinek między ulicami Nowowiejską i Koszykową[1]. Po utworzeniu w 1893 roku placu Starynkiewicza ulica stała się jego wschodnią pierzeją[1].

W latach 1897−1901 na terenie dawnego folwarku świętokrzyskiego między ulicami: Nowogrodzką, Żelazną i obecnymi Oczki (wtedy Wspólną) i Chałubińskiego (Teodora) wzniesiono kompleks Szpitala Dzieciątka Jezus, przeniesionego tam z placu Wareckiego[2]. Od strony ul. Żelaznej wzniesiono frontowy budynek administracyjny z ambulatorium[3]. Symetrycznie wzdłuż skrzydeł budynku administracyjnego powstały dla potrzeb szpitala dwie niewielkie świątynie: kościół Dzieciątka Jezus i cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy[4]. Z placu Wareckiego przeniesiono i w 1901 roku ustawiono przy ulicy obelisk upamiętniający przyszpitalny cmentarz[5].

W 1905 roku po wschodniej stronie ulicy założono skwer Alfonsa Grotowskiego[6].

W 1927 roku rozebrano cerkiew Matki Boskiej Nieustającej Pomocy[7]. W 1933 roku odcinkowi ulicy Żelaznej na południe od Al. Jerozolimskich nadano nazwę Williama Heerleina Lindleya[8], głównego inżyniera budowy wodociągów i kanalizacji w Warszawie[9]. Jednocześnie podjęto decyzję o zachowaniu przy nowej ulicy dotychczasowej, początkowej numeracji ul. Żelaznej[1].

Około 1930 roku pod numerem 14 wzniesiono budynek Okręgowej Izby Skarbowej[10].

Podczas obrony Warszawy we wrześniu 1939 roku spłonął i został częściowo zburzony budynek administracyjny Szpitala Dzieciątka Jezus[11]. W czasie bombardowań poważnie uszkodzony został również kościół[12]. Podczas powstania warszawskiego w 1944 roku zniszczeniu uległy dwie kamienice na rogu Al. Jerozolimskich[13].

W sierpniu 1946 na skwerze Grotowskiego pożegnano 107 młodych Jugosłowian, którzy pracowali ochotniczo przy odbudowie Warszawy[14]. Dla upamiętnienia ich pracy na rogu ulic Lindleya i Koszykowej odsłonięto głaz z wykutym napisem[14][15].

W 1956 roku w miejscu budynku administracyjnego ukończono budowę gmachu Kliniki Ortopedycznej Szpitala Dzieciątka Jezus zaprojektowanego przez Władysława Borawskiego[11]. Gmach został znacznie wydłużony w kierunku ul. Oczki, zajmując teren, na którym znajdowała się cerkiew[11].

Ważniejsze obiekty

[edytuj | edytuj kod]

Obiekty nieistniejące

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 60. ISBN 83-88372-24-6.
  2. Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 219.
  3. Zofia Podgórska-Klawe: Szpitale warszawskie 1388–1945. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 220.
  4. Piotr Paszkiewicz: Pod berłem Romanowów. Sztuka rosyjska w Warszawie 1815–1915. Warszawa: Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, 1991, s. 107. ISBN 83-900047-7-1.
  5. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 82. ISBN 83-88372-24-6.
  6. Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 364. ISBN 83-06-00089-7.
  7. Paweł Przeciszewski: Warszawa. Prawosławie i rosyjskie dziedzictwo. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 2011, s. 116. ISBN 978-83-89986-73-3.
  8. Kwiryna Handke: Słownik nazewnictwa Warszawy. Warszawa: Slawistyczny Ośrodek Wydawniczy, 1998, s. 340. ISBN 83-86619-97X.
  9. Encyklopedia Warszawy. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, s. 425. ISBN 83-01-08836-2.
  10. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 83. ISBN 83-88372-24-6.
  11. a b c Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 65. ISBN 83-88372-24-6.
  12. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 80. ISBN 83-88372-24-6.
  13. Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 9. Langiewicza-Łukasińskiego. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2003, s. 61. ISBN 83-88372-24-6.
  14. a b Kronika wydarzeń w Warszawie 1945−1958. „Warszawskie kalendarz ilustrowany 1959”, s. 33, 1958. Wydawnictwo Tygodnika Ilustrowanego „Stolica”. 
  15. Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 160. ISBN 83-912463-4-5.