Wilhelm von Humboldt
Fryderyk Wilhelm Christian Karol Ferdynand von Humboldt (ur. 22 czerwca 1767 w Poczdamie, zm. 8 kwietnia 1835 w Tegel koło Berlina) – niemiecki filozof, językoznawca, polityk, przedstawiciel neohumanizmu[1], brat Alexandra.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie o brandenburskich i pruskich tradycjach urzędniczych i wojskowych sięgających XVI wieku. Ojciec, Aleksander Georg von Humboldt, pan na włościach Hadersleben i Ringenwalde, wybrał karierę wojskową. W 1762, z powodu odniesionych ran, przeniesiono go w stan spoczynku i w 1764 został szambelanem na dworze księżniczki Elżbiety von Braunschweig. W 1766 poślubił, młodszą o dwadzieścia jeden lat, bogatą wdowę Marię Elżbietę z domu Colomb (z pierwszego małżeństwa von Holwede), pochodzącą z rodziny francuskich hugenotów o dużych aspiracjach kulturalnych i naukowych. W posagu wniosła ona, między innymi, posiadłość Tegel (obecnie w granicach Berlina), gdzie Wilhelm spędził dzieciństwo.
Kariera[edytuj | edytuj kod]
Studiował we Frankfurcie nad Odrą. W latach 1801–1808 był rezydentem pruskim w Rzymie, gdzie obcował ze światem naukowo-artystycznym i uprawiał studia filozoficzne, filologiczne i archeologiczne. W 1809 został kierownikiem pruskiego ministerstwa wyznań i oświecenia i stał się merytorycznym założycielem Uniwersytetu Berlińskiego. W 1810 został ministrem stanu – między 1813 a 1815 był czynny dyplomatycznie przy wciągnięciu Austrii do Koalicji i zawieraniu pokoju z Francją, na kongresie wiedeńskim starał się o zjednoczenie Niemiec, w 1817 odbył misję nadzwyczajną do Londynu, a rok później reprezentował Królestwo Prus na kongresie akwizgrańskim. W 1819 ustąpić ze służby państwowej, gdyż nie udało mu się nakłonić króla do nadania Prusom konstytucji. W dalszym ciągu wywierał znaczny wpływ, ale już tylko na życie artystyczne, przez organizację muzeum berlińskiego.
Poglądy[edytuj | edytuj kod]
Przeciwstawiał się scjentyzmowi. Podkreślał specyfikę i metodologiczną odrębność nauk humanistycznych jako badających wytwory ducha. Za główny cel człowieka uznawał harmonijny rozwój z uwzględnieniem indywidualnych dyspozycji i uzdolnień. Powoływał się przy tym na ideały starożytnej Grecji, gdzie według niego realizowano to założenie najlepiej. Sformułował tezę o istnieniu wewnętrznej formy językowej, co czyniło z języka element aktywny. Uważał, że każdy naród i społeczność kształtuje swój język, tworząc tym samym ducha narodu. Zajmował się również problemami relatywizmu językowego.
Prace[edytuj | edytuj kod]
Pisał prace z dziedziny krytyki literackiej (o Goethem, Schillerze, z którym utrzymywał bliskie stosunki); większe znaczenie posiadają jego studia z zakresu językoznawstwa porównawczego. Krytyczne wydanie jego zbiorowych dzieł sporządziła Pruska Akademia Umiejętności (1903–1918, 15 tomów).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Wincenty Okoń: Nowy słownik pedagogiczny. Warszawa: Wydawnictwo Akademickie "Żak", 2001, s. 133. ISBN 83-88149-41-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Elżbieta M. Kowalska: Wilhelm von Humboldt. Życie, dzieło, mit. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2006. ISBN 978-83-7338-202-2.
- Bolesław Andrzejewski: Wilhelm von Humboldt. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1989. ISBN 83-214-0595-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Wilhelm von Humboldt na stronie biografie-niemieckie.
- Kurt Mueller-Vollmer, Markus Messling: Wilhelm von Humboldt (ang.). Stanford Encyclopedia of Philosophy, 2016-06-04. [dostęp 2017-12-31].
- Absolwenci Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą
- Członkowie Pruskiej Akademii Nauk
- Filozofowie niemieckojęzyczni
- Filozofowie nowożytni
- Niemieccy filozofowie
- Niemieccy językoznawcy
- Niemieccy filolodzy klasyczni
- Wykładowcy Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie
- Odznaczeni Orderem Orła Czerwonego
- Urodzeni w 1767
- Zmarli w 1835
- Filozofowie nauki
- Metodolodzy nauk społecznych