Wilhelm von Humboldt

Wilhelm von Humboldt

Tablica pamięci Wilhelma von Humboldta na Zamku w Otmuchowie

Postać uwieczniona na znaczku pocztowym

Fryderyk Wilhelm Christian Karol Ferdynand von Humboldt (ur. 22 czerwca 1767 w Poczdamie, zm. 8 kwietnia 1835 w Tegel, koło Berlina) – niemiecki filozof, językoznawca, polityk, przedstawiciel neohumanizmu. Brat Aleksandra.

Życiorys

Urodził się w rodzinie o brandenburskich i pruskich tradycjach urzędniczych i wojskowych sięgających XVI wieku. Ojciec, Aleksander Georg von Humboldt, pan na włościach Hadersleben i Ringenwalde wybrał karierę wojskową. W 1762 z powodu odniesionych ran przeniesiony w stan spoczynku, zostając w 1764 szambelanem na dworze księżniczki Elżbiety von Braunschweig. w 1766 poślubił młodszą o dwadzieścia jeden lat bogatą wdowę Marię Elżbietę z domu Colomb, z pierwszego małżeństwa von Holwede. Wywodziła się z francuskiej rodziny hugenotów o dużych aspiracjach kulturalnych i naukowych. W posagu wniosła m.in. posiadłość Tegel (aktualnie w granicach miejskich Berlina), gdzie Wilhelm spędził swoje dzieciństwo.

Kariera

Studiował we Frankfurcie nad Odrą. W latach 1801–1808 był rezydentem pruskim w Rzymie, gdzie obcował blisko ze światem naukowo-artystycznym i uprawiał studia filozoficzne, filologiczne i archeologiczne. Od 1809 – kierownik pruskiego ministerstwa wyznań i oświecenia, stał się właściwym założycielem uniwersytetu berlińskiego, w 1810 został ministrem stanu, pomiędzy 1813 a 1815 był czynny dyplomatycznie przy wciągnięciu Austrii do Koalicji i zawieraniu pokoju z Francją, na kongresie wiedeńskim starał się o zjednoczenie Niemiec; w 1817 odbył misję nadzwyczajną do Londynu, a rok później reprezentował Królestwo Prus na kongresie akwizgrańskim, by w 1819 ustąpić ze służby państwowej, gdyż nie udało mu się skłonić króla do nadania Prusom konstytucji. W dalszym ciągu wywierał decydujący wpływ, ale już tylko na życie artystyczne, poprzez organizację muzeum berlińskiego.

Poglądy

Przeciwstawiał się scjentyzmowi. Podkreślał specyfikę i metodologiczną odrębność nauk humanistycznych jako badających wytwory ducha. Za główny cel człowieka uznawał harmonijny rozwój z uwzględnieniem indywidualnych dyspozycji i uzdolnień. Powoływał się przy tym na ideały starożytnej Grecji, gdzie według niego realizowano to założenie najlepiej. Sformułował tezę o istnieniu tzw. wewnętrznej formy językowej, co czyniło z języka element aktywny. Uważał, że każdy naród, społeczność kształtuje charakterystycznie swój język, kształtując tym samym ducha narodu. Zajmował się również problemami relatywizmu językowego.

Prace

Pisał prace z dziedziny krytyki literackiej (o Goethem, Schillerze, z którym utrzymywał bliskie stosunki); większe znaczenie posiadają jego studia z zakresu językoznawstwa porównawczego. Krytyczne wydanie jego zbiorowych dzieł sporządziła Pruska Akademia Umiejętności (1903–1918, 15 tomów).

Bibliografia

• Elżbieta M. Kowalska: Wilhelm von Humboldt. Życie, dzieło, mit. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego, 2006. ISBN 978-83-7338-202-2.
• Bolesław Andrzejewski: Wilhelm von Humboldt. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1989. ISBN 83-214-0595-9.

Linki zewnętrzne

• Wilhelm von Humboldt na stronie biografie-niemieckie.
• Artykuł na Stanford Encyclopedia of Philosophy