Wojkowa (góra)
 Szczyt wzniesienia widoczny od strony wschodniej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Położenie | |
| Wysokość |
502 m n.p.m. |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°59′22,87″N 15°18′59,63″E/50,989686 15,316564
| |
Wojkowa (502 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, na Pogórzu Izerskim.
Wzniesienie położone jest w południowo-zachodniej części Pogórza Izerskiego, w środkowej części Przedgórza Izerskiego, około 2,8 km na północny zachód od północnej granicy miejscowości Giebułtów. Przez szczyt góry przebiega granica administracyjna między powiatem lwóweckim i lubańskim[1].
Wojkowa jest najwyższym szczytem Pogórza Izerskiego. Wyrasta na Przedgórzu Izerskim pomiędzy wsiami: Świecie i Giebułtów, w kształcie wyraźnie zaznaczonej kopuły, z łagodnymi zboczami. Powierzchnia wierzchowiny jest tak wyrównana, że wierzchołek jest trudno rozpoznawalny.
Podłoże wzniesienia stanowi blok karkonosko-izerski, zbudowany z gnejsów i granitognejsów, a podrzędnie z łupków łyszczykowych i amfibolitów. Szczyt i zbocza wzniesienia pokrywa warstwa młodszych osadów glin, żwirów, piasków i lessów z okresu zlodowaceń plejstoceńskich i osadami powstałymi w chłodnym, peryglacjalnym klimacie. Partie szczytowe w całości porasta las świerkowy z niewielką domieszką drzew liściastych tzw. "Las Stankowicki". Zbocze wschodnie i zachodnie góry, poniżej szczytu częściowo zajmują łąki i pola uprawne oraz w większej części nieużytki. Położenie wzniesienia, kształt i płaska część szczytowa, czynią wzniesinie rozpoznawalnym w terenie. Na wschodnim zboczu, w lesie w niedalekiej odległości od szczytu, starsze skały przebite są przez granity, które tworzą twardzielową skałkę o nazwie "Sicina".
Wzniesienie zaliczane jest do Korony Sudetów Polskich.
Inne[edytuj | edytuj kod]
Na szczytowej powierzchni wzniesienia znajdują się szczątkowe ślady rowów przypominające okopy strzeleckie.
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
- Na szczyt wzniesienia prowadzi ścieżka. Najwyższy punkt wzniesienia jest trudny do odnalezienia znajduje się po wschodniej stronie, kilkadziesiąt metrów od ścieżki.
- Ze zboczy roztaczają się panoramy na okoliczne miejscowości i oddalone pasma górskie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marek Staffa: Słownik geografii turystycznej Sudetów Pogórze Izerskie t.2. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 2003. ISBN 83-85773-60-6.
- Sudety Zachodnie. Skala 1:75.000. Jelenia Góra: Wydawnictwo Turystyczne Plan, 2004. wyd. II. ISBN 83-88049-21-6.