Zakon PC
Zakon PC – określenie grupy konserwatywnych polityków skupionych wokół Jarosława Kaczyńskiego, początkowo należących do partii Porozumienie Centrum, a następnie stanowiących skupioną wokół Kaczyńskiego elitę Prawa i Sprawiedliwości.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Porozumienie Centrum to założona w 1990 roku przez Jarosława Kaczyńskiego partia o profilu chadeckim. W 2001 roku Kaczyński założył nową partię pod nazwą Prawo i Sprawiedliwość. Przystąpiła do niej grupa dawnych członków Porozumienia Centrum skupiona wokół Adama Lipińskiego. Porozumienie Centrum zostało wyrejestrowane w 2002 roku. Z czasem skoncentrowana wokół prezesa Kaczyńskiego wąska, elitarna i zamknięta grupa byłych polityków Porozumienia Centrum zaczęła być nazywana przez media mianem zakonu PC[1][2]. Sam Kaczyński nazwał polityków lojalnych wobec niego w latach 90. Pierwszą Brygadą PiSu[3]. Zakon PC według opinii dziennikarzy miał być jedną z najbardziej wpływowych frakcji w Prawie i Sprawiedliwości[4].
Wielu polityków zakonu objęło ważne funkcje w rządach Kazimierza Marcinkiewicza, Jarosława Kaczyńskiego, Beaty Szydło i Mateusza Morawieckiego. Pełnili funkcje m.in. marszałka Sejmu, ministra spraw wewnętrznych, ministra obrony narodowej itp. Politycy zakonu byli również charakteryzowani jako szare eminencje PiSu[5][6].
Wielu członków tej grupy objęło ważne funkcje w spółkach skarbu państwa[7]. W drugim rządzie Mateusza Morawieckiego część polityków z zakonu PC została zastąpiona na swoich stanowiskach przez młodych polityków Solidarnej Polski związanych ze Zbigniewem Ziobrą oraz młodych działaczy skupionych wokół Mateusza Morawieckiego i Daniela Obajtka[8][9].
Członkowie[edytuj | edytuj kod]
Do członków zakonu PC byli zaliczani m.in.: Adam Lipiński, Joachim Brudziński, Mariusz Błaszczak, Marek Suski, Marek Kuchciński, Leonard Krasulski, Krzysztof Tchórzewski, Mariusz Kamiński, Krzysztof Jurgiel, Adam Glapiński[10] czy Jarosław Zieliński[11].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Jan Kujawski, Próby odtworzenia reprezentacji politycznej Obozu Narodowego…. Prawo i Sprawiedliwość a partie narodowej prawicy, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Politologica”, 28 (370), 2022, s. 15–30, DOI: 10.24917/20813333.28.2, ISSN 2081-3333 [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Adam Chmielecki, Od „oszołomów” do „zakonu PC”. Wizerunek medialny Porozumienia Centrum. Próba naszkicowania problemu, „Horyzonty Polityki”, 6 (15), 2015, s. 81–95, ISSN 2082-5897 [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Armia PiS. Zajrzeliśmy za kulisy najpotężniejszej formacji politycznej w Polsce [online], polskieradio24.pl [dostęp 2024-06-19] (pol.).
- ↑ Zakon PC. Najwierniejsi z wiernych biorą władzę [online], Onet Wiadomości, 9 listopada 2015 [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Wirtualna Polska Media S.A, "Niewidzialny" przyjaciel Kaczyńskiego [online], wiadomosci.wp.pl, 29 listopada 2010 [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2024-05-31].
- ↑ Zamknięty fundusz emerytalny zakonu PC. Przyjaciele z pierwszej partii Kaczyńskiego zarabiają miliony [online], oko.press [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Eliza Olczyk, Koniec zakonu PC [online], Wprost, 8 grudnia 2019 [dostęp 2024-05-31] (pol.).
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2024-05-31].
- ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2024-05-31].
- ↑ Zakon PC. Najwierniejsi z wiernych biorą władzę [online], Onet Wiadomości, 9 listopada 2015 [dostęp 2024-05-31] (pol.).