Zygmunt Łomny
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
pedagog, wykładowca akademicki |
| Tytuł naukowy |
profesor doktor habilitowany |
| Alma Mater | |
| Uczelnia | |
| Stanowisko |
profesor zwyczajny, |
Zygmunt Łomny (ur. 1930 w Jezierzanach) – polski pedagog, specjalizujący się w pedagogice ogólnej, wykładowca i nauczyciel akademicki na Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1930 roku w Jezierzanach na Podolu w rodzinie chłopskiej. II wojna światowa uniemożliwiła mu podjęcie normalnej edukacji. Po jej zakończeniu przeniósł się z rodziną na Górny Śląsk. W 1950 roku pomyślnie zdał egzamin maturalny w liceum ogólnokształcącym w Kietrzu. Następnie studiował polonistykę na Wyższej Szkole Pedagogicznej we Wrocławiu. Po jej ukończeniu przez trzy lata pracował w Carolinum w Nysie jako kierownik internatu. W 1956 roku został skierowany na studia drugiego stopnia na Uniwersytet Warszawski, po których ukończeniu na stałe zamieszkał w Opolu, zatrudniając się w Liceum Pedagogicznym[1].
Związki Zygmunta Łomnego z opolską Wyższą Szkołą Pedagogiczną zaczęły się w 1960 roku, podczas gdy został asystentem w Katedrze Pedagogiki. Trzy lata później uzyskał stopień naukowy doktora nauk humanistycznych w dziedzinie pedagogiki na podstawie pracy: Zainteresowania szkolne opolskiej młodzieży licealnej, napisanej pod kierunkiem prof. Jana Konopnickiego. Wkrótce potem rektor WSP w Opolu prof. Jerzy Słupecki mianował go pełnomocnikiem rektora ds. wychowawczych[1].
W grudniu 1968 roku wyjechał do pracy do Francji na Uniwersytet w Tuluzie jako nauczyciel języka polskiego i kultury polskiej. Wrócił stamtąd do Opola po trzech latach, a w 1972 roku został mianowany docentem. Następnie pełnił kolejno funkcję: wicedyrektora Instytutu Pedagogiki WSP, prodziekana Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP przez dwie kadencje oraz dyrektora Instytutu Pedagogiki. W latach 1984-1990 był prorektorem ds. studenckich[1].
Zygmunt Łomny miał duże zasługi w utworzeniu nowych kierunków pedagogicznych. Był twórcą uczelnianej pracowni nowych technik nauczania[2]. Był także prezesem Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Od lat 90. XX wieku pracuje także na Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji w Opolu, gdzie jest pełniącym obowiązki kierownika Katedry Pedagogiki Ogólnej i Badań Edukacyjnych na Wydziale Pedagogicznym[3]. Od wielu lat jest też członkiem Zespołu Pedagogiki Pracy Komitetu Nauk Pedagogicznych PAN[1].
Publikacje[edytuj | edytuj kod]
Do ważniejszych prac napisanych przez Zygmunta Łomnego należą[4]:
- Szkolne zainteresowania opolskiej młodzieży licealnej, wyd. Śląsk, Katowice 1965.
- Kolonia letnia z douczaniem. Eksperyment pedagogiczny, wyd. IŚ, Opole 1968.
- Motywy wyboru zawodu nauczycielskiego, wyd. WSP w Opolu, Opole 1980.
- Humanizacja pracy w przedsiębiorstwie przemysłowym, wyd. WSP w Opolu, Opole 1988, współautor: Irena Gniazdowska.
- Człowiek i edukacja wobec przemian globalnych, wyd. UO, Opole 1995.
- Budowa zaufania międzynarodowego celem edukacji globalnej. O pokojowy start ludzkości w XXI wiek, wyd. UO, Opole 1996.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d S. Nicieja, Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, Opole 2004, s. 154.
- ↑ S. Nicieja, op. cit., s. 155.
- ↑ Katedra Pedagogiki Ogólnej i Badań Edukacyjnych w bazie instytucji naukowych portalu Nauka Polska (OPI). [dostęp 2012-02-23].
- ↑ Na podstawie katalogu Biblioteki Narodowej w Warszawie [on-line] [dostęp: 25.02.2012]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Dr Zygmunt Łomny, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2012-02-24].
- Nicieja, S., Alma Mater Opoliensis. Ludzie, fakty, wydarzenia, Opole 2004.