Wronów (powiat lubelski)
51°09′58″N 22°08′37″E/51,166111 22,143611| wieś | |
 Park dworski z końca XVIII w. | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
81 |
| Kod pocztowy |
24-200[4] |
| Tablice rejestracyjne |
LUB |
| SIMC |
0378780[5] |
Położenie na mapie gminy Bełżyce  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu lubelskiego  | |
| 51°09′58″N 22°08′37″E/51,166111 22,143611[1]
| |
Wronów – wieś w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie lubelskim, w gminie Bełżyce[5][6].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0378796 | Wronów-Kolonia | kolonia |
Wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie lubelskim województwa lubelskiego[7]. W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa lubelskiego.
Wieś stanowi sołectwo gminy Bełżyce[8]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 343 mieszkańców[9].
We Wronowie urodzili się: Stanisław Egbert Koźmian, Jan Koźmian i Zofia Kowerska.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Około VI–V tysiąclecia p.n.e. na terenie dzisiejszego Wronowa pojawiły się grupy ludności mezolitycznej, składające się z myśliwych, rybaków i zbieraczy eksploatujących środowisko lasów zwartych. Odnaleziono tu również zabytki pochodzące z przełomu późnego neolitu i początków epoki brązu (koniec III i początek II tysiąclecia p.n.e.), pozostawione przez ludność kultury ceramiki sznurowej i kultury mierzanowickiej. Stwierdzono również ślady osadnictwa w postaci ułamków naczyń ludności kultury trzcinieckiej z II okresu epoki brązu (I połowa II tysiąclecia p.n.e.), a także ułamki ceramiki kultury łużyckiej (1300 – 600 p.n.e.) i fragmenty naczyń ludności kultury przeworskiej (z okresu pomiędzy I a V w.)[10].
Wieś notowana w początkach wieku XV w powiecie lubelskim parafii początkowo Kłodnica, a następnie od 1541 Chodel. W roku 1409 zapisana jako „Wronow”.
Wieś w części stanowiła własność plebana z Kłodnicy co potwierdza Jan Długosz (Liber beneficiorum t.II s.546), w części własność szlachecką mocno rozdrobnioną. W księgach ziemskich pojawiają się w okresie XV wieku nazwiska Tarłów, Pileckich z Krężnicy, Wronowskich. W roku 1496 dziedzicami byli między innymi Bernard, Jan i Mikołaj Wronowscy.
Stosunki własnościowe w początkach XVI wieku przedstawia w pełni rejestr poborowy z lat 1531–1533. Pobór płacili wówczas: z części Kanimira we Wronowie i Kłodnicy z 1 łana kmiecego, oraz szlachta bez kmieci znana z nazwiska w liczbie 14 osób[11].
17 kwietnia 1831 r. rozegrała się tu bitwa powstania listopadowego, przegrana przez wojska polskie.
Za Królestwa Polskiego istniała gmina Wronów.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 151642
- ↑ Wieś Wronów w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2023-03-11], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ NSP 2021: Ludność w miejscowościach statystycznych [online], Bank Danych Lokalnych GUS, 19 września 2022 [dostęp 2023-03-11].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1567 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ a b Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ BIP gminy Bełżyce, sołectwa
- ↑ GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Studia z dziejów Bełżyc s.25-27 wyd. Towarzystwo Regionalne Bełżyc (2005)
- ↑ Wronów, [w:] Słownik historyczno-geograficzny ziem polskich w średniowieczu, Instytut Historii Polskiej Akademii Nauk, 2010–2014.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Wronów (4), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 53.
