Adam Franciszek Ksawery Rostkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Adam Franciszek Ksawery Rostkowski
Herb duchownego
Data urodzenia

maj 1660

Data i miejsce śmierci

5 marca 1738
Tarczyn

Biskup pomocniczy łucki
Okres sprawowania

1700–1738

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

27 maja 1684

Nominacja biskupia

10 maja 1700

Sukcesja apostolska
Konsekrator

nieznany

Adam Franciszek Ksawery Rostkowski herbu Dąbrowa (ur. w maju 1660 w ziemi wiskiej, zm. 5 marca 1738 w Tarczynie) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup pomocniczy łucki, pisarz i tłumacz.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Dzień jego narodzin nie jest znany. Ochrzczony został 26 maja 1660. Pochodził ze średnio zamożnej rodziny Jana i Anny ze Szczuków. Jego wujem był biskup chełmiński Kazimierz Szczuka. Uczył się w kolegiach jezuickich w Łomży, Grodnie i Warszawie. Studiował teologię u lazarystów, do którego to zgromadzenia wstąpił w 1684 i 27 maja 1684 otrzymał święcenia prezbiteratu. Następnie kontynuował studia z zakresu teologii i filozofii w Rzymie, a z prawa kanonicznego w Ingolstadcie. W Rzymie uzyskał doktoraty z obojga praw (1691) i teologii (1692).

Już w czasie studiów został kanonikiem włocławskim i kustoszem kapituły łuckiej (aby otrzymać kanonie musiał wcześniej opuścić zgromadzenie lazarystów). Po powrocie do kraju został kanonikiem płockim, prepozytem warszawskim, archidiakonem dobrzyńskim i prepozytem pułtuskim. Pracował jako kanclerz kurii płockiej oraz sędzia generalny przy biskupie Andrzeju Chryzostomie Załuskim. W 1695 był deputatem na Trybunał Główny Koronny.

10 maja 1700 papież Innocenty XII prekonizował go biskupem pomocniczym diecezji łuckiej i biskupem in partibus infidelium filadelfijskim. Brak informacji od kogo i kiedy przyjął sakrę biskupią.

Nie rezydował w diecezji łuckiej, na stałe przebywając w Komornikach k. Warszawy. Nadal współpracował z biskupem Andrzejem Chryzostomem Załuskim, który od 1703 był kanclerzem wielkim koronnym. Biskup Załuski, ceniąc biskupa Rostkowskiego, miał zabiegać, by przejął on po nim urząd kanclerski. Podczas podwójnej elekcji w 1733 poparł Stanisława Leszczyńskiego. Król ten w 1735 mianował go biskupem łuckim, jednak Rostkowski nie uzyskał akceptacji papieskiej.

Zmarł 5 marca 1738 roku. Pochowany w kościele misjonarzy Świętego Krzyża w Warszawie[1].

Pisarz[edytuj | edytuj kod]

Pozostawił dzieła literackie o tematyce moralizatorskiej i politycznej. Tłumaczył na polski literaturę francuską.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 154.