Aleksiej Pronin

Aleksiej Pronin
Алексей Михайлович Пронин
	generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	17 lutego 1899 ; Popyszewo
Data i miejsce śmierci	11 września 1987 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1960
Siły zbrojne	Armia Czerwona; Armia Radziecka
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Aleksiej Michajłowicz Pronin (ros. Алексей Михайлович Пронин, ur. 5 lutego^?/17 lutego 1899 we wsi Popyszewo w obwodzie niżnonowogrodzkim, zm. 11 września 1987 w Moskwie) – radziecki generał porucznik.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1915 ukończył wyższą szkołę podstawową, w lipcu 1917 wstąpił do Czerwonej Gwardii, 18 września 1918 został członkiem RKP(b), wstąpił też do Armii Czerwonej. Uczestniczył w wojnie domowej (walkach z wojskami gen. Jewgienija Millera) i w 1920 w składzie 15 Dywizji Kawalerii w wojnie z Polską oraz z oddziałami Wrangla i Machno jako komisarz szwadronu. Po wojnie był pomocnikiem komisarza i komisarzem pułku kawalerii, komisarzem szkoły kawalerii w Twerze i szefem kursów politruków Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, w 1929 ukończył kursy doskonalenia wyższej kadry dowódczej. Od 1934 wykładał w Akademii Wojskowej im. Frunzego, 13 stycznia 1936 otrzymał stopień komisarza brygadowego, w 1937 pracował w Kijowskim Okręgu Wojskowym, 22 lutego 1938 został awansowany na komisarza dywizyjnego. Od czerwca 1941 uczestniczył w wojnie z Niemcami kolejno jako członek Rad Wojennych 32 Armii (lipiec–wrzesień 1941), 4 Armii, 11 Armii, Frontu Północno-Zachodniego (grudzień 1941–luty 1944), 2 Frontu Białoruskiego (luty–kwiecień 1944) i 8 Armii, w grudniu 1942 otrzymał stopień generała majora. Brał udział w operacji brzesko-lubelskiej, wiślańsko-odrzańskiej (m.in. zajęciu Łodzi) i berlińskiej. 11 lipca 1945 otrzymał stopień generała porucznika. Od czerwca 1947 do kwietnia 1949 był zastępcą dowódcy Centralnej Grupy Wojsk w Austrii ds. politycznych, od kwietnia 1949 do 20 lipca 1950 zastępcą dowódcy Grupy Wojsk Radzieckich w Niemczech ds. politycznych, 1963–1959 członkiem Rady Wojskowej Moskiewskiego Okręgu Wojskowego, a 1959–1960 wojskowym konsultantem Grupy Generalnych Inspektorów Ministerstwa Obrony ZSRR, następnie zakończył służbę. Był zagorzałym zwolennikiem stalinizmu, jako delegat na XX Zjazd KPZR w lutym 1956 sprzeciwił się referatowi Chruszczowa.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Order Lenina (trzykrotnie)
Order Rewolucji Październikowej (16 lutego 1979)
Order Czerwonego Sztandaru (trzykrotnie)
Order Kutuzowa I klasy (6 kwietnia 1945)
Order Bohdana Chmielnickiego I klasy
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Czerwonej Gwiazdy (15 lutego 1974)
Medal „Za obronę Leningradu” (1942)
Order Krzyża Grunwaldu III klasy (Polska Ludowa, 24 kwietnia 1946)
Order Virtuti Militari (Polska Ludowa, 1955)
Krzyż Walecznych (Polska Ludowa, 19 grudnia 1968)
Medal Za Zasługi dla Transportu (Polska Ludowa, 1972)
Order Czerwonej Gwiazdy (Czechosłowacja, 1955)

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Сергей ЛАЗАРЕВ, Алексей ГУЛЯЕВ. Жизнь и судьба генерала А.М. Пронина (ros.)
ПРОНИН Алексей Михайлович. moo-ts.ru. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-01-30)]. (ros.)