Antoni Balinger

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Antoni Balinger
major intendent major intendent
Data i miejsce urodzenia

13 czerwca 1886
Szczorsy, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

wiosna 1940
Katyń, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

ok. 1914–1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

1 Pułk Piechoty
3 Okręgowe Szefostwo Intendentury

Stanowiska

kierownik rejonu intendentury

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, trzykrotnie) Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Antoni Witold Balinger (ur. 13 czerwca 1886 w Szczorsach, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – działacz niepodległościowy, żołnierz Legionów Polskich, major intendent z wyższymi studiami wojskowymi Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Benona Roberta i Marii z Ejgierdów[2]. W latach 1899–1906 uczęszczał do szkoły realnej w Wilnie, gdzie zdał maturę. W latach 1907–1908 studiował prawo na uniwersytecie w Dorpacie, a od 1910 do 1914 na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Lwowskiej. W czasie I wojny światowej był oficerem rachunkowym 1 pułku piechoty Legionów Polskich. 1 lipca 1916 roku został mianowany chorążym, a 1 kwietnia 1917 roku – podporucznikiem rachunkowym[3].

9 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu majora gospodarczego, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich. Pełnił wówczas służbę w Oddziale IV Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów intendentów, a jego oddziałem macierzystym był Departament VII Intendentury Ministerstwa Spraw Wojskowych[5]. W 1923 roku pełnił służbę w Biurze Szefa Administracji Armii w Warszawie[6]. 13 listopada 1923 roku został przeniesiony do Szefostwa Intendentury Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie, które w następnym roku zostało przekształcone w 3 Okręgowe Szefostwo Intendentury[7][8]. W szefostwie kierował referatem żywnościowym[9]. Później był kierownikiem Rejonu Intendentury w Wilnie i Grodnie[2]. W 1928 roku pełnił służbę w 3 Okręgowym Szefostwie Intendentury w Grodnie, pozostając w kadrze oficerów służby intendentury[10]. Z dniem 30 czerwca 1932 roku został przeniesiony w stan spoczynku[11]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grodno[12].

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dostał się do niewoli radzieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Katyniu i tam pogrzebany. Od 28 lipca 2000 roku spoczywa na Polskim Cmentarzu Wojennym w Katyniu. Upamiętniony grobem symbolicznym na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 202-2-23)[13].

Antoni Balinger był żonaty z p. Łomonowiczówną[9]. Małżeństwo pozostało bezpotomne.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia podpułkownika[14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 263.
  2. ↑ a b Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 14.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 67, tu jako Antoni Ballinger.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1217.
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 338, tu również jako Antoni Ballinger.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 15, 1272.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 753.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 47, 1156.
  9. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 770, 783.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 221.
  12. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 369, tu podano, że urodził się 25 czerwca 1886 roku.
  13. ↑ Cmentarz Stare Powązki: LEONARD BALINGER, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2022-08-30].
  14. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  15. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 352 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  16. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Antoni_Balinger&oldid=69856468”