Błagorodnyj
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Kotlin |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia im. 61 Komunardów w Mikołajowie |
| Położenie stępki |
5 marca 1955 |
| Wodowanie |
30 sierpnia 1956 |
 MW ZSRR
| |
| Wejście do służby |
18 lipca 1957 |
| Wycofanie ze służby |
25 kwietnia 1989 |
| Los okrętu |
zezłomowany |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa: 2667 ton |
| Długość | |
| Szerokość |
12,76 m |
| Zanurzenie |
4,2 m |
| Napęd | |
| 2 turbiny parowe TW-8 (72 000 KM), 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76 | |
| Prędkość |
38 węzłów |
| Zasięg |
3850 mil morskich przy 14 węzłach |
| Uzbrojenie | |
| 4 działa 130 mm (2 × II) 16 działek przeciwlotniczych 45 mm (4 × IV) 6 × miotacz bomb głębinowych | |
| Wyrzutnie torpedowe |
10 kal. 533 mm (2 × V) |
| Załoga |
284 (19 oficerów) |
Błagorodnyj ros. Благородный – radziecki niszczyciel projektu 56, zmodyfikowany według projektu 56PŁO. W służbie od 18 lipca 1957 do 25 kwietnia 1989 roku, aktywny głównie na Morzu Śródziemnym.
Budowa i opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Budowa i stan pierwotny[edytuj | edytuj kod]
„Błagorodnyj” został zbudowany (pod numerem 1207) w Stoczni im. 61 Komunardów w Mikołajowie, stępkę położono 5 marca 1955 roku. Okręt został zwodowany 30 sierpnia 1956 roku, służbę rozpoczął 18 lipca 1957 roku[1].
Niszczyciel charakteryzował się całkowitą długością 126 metrów (117,9 m na linii wodnej), szerokość wynosiła 12,76 metra, zaś zanurzenie maksymalnie 4,2 metra. Wyporność jednostki to: 2667 ton (standardowa), 2949 ton (normalna) i 3249 ton (pełna)[2].
Napęd stanowiły 2 turbiny parowe TW-8 o mocy 72 000 KM oraz 4 kotły parowe wodnorurkowe KW-76. Jednostka rozwijała prędkość maksymalną 38 węzłów. Przy 14 węzłach mogła ona pokonać 3850 mil morskich[2][3].
Uzbrojenie artyleryjskie okrętu składało się z 2 podwójnych dział SM-2-1 kalibru 130 mm L/58 i 4 poczwórnie sprzężonych działek przeciwlotniczych SM-20 ZIF kalibru 45 mm L/76. Niszczyciel dysponował 6 miotaczami bomb głębinowych Burun. Uzbrojenie torpedowe stanowiły 2 pięciorurowe wyrzutnie kalibru 533 mm. Okręt mógł zabierać na pokład również miny morskie[2][4].
Załogę okrętu stanowiło 284 ludzi, w tym 19 oficerów[2].
Modyfikacje[edytuj | edytuj kod]
Okręt zmodernizowano zgodnie z projektem 56PŁO – prace prowadzano od stycznia 1963 do grudnia 1964 roku w stoczni Siewmorzawod Nr 201 w Sewastopolu[5].
Zmiany wprowadzono głównie w uzbrojeniu okrętu. Dziobową wyrzutnię torpedową przystosowano do walki z okrętami podwodnymi, rufową wyrzutnię zdemontowano. Zamiast miotaczy bomb głębinowych Burun zamontowano 4 rakietowe miotacze RBU-2500[6].
W trakcie remontu, już po głównej modernizacji, jako broń przeciwko rakietom lecącym na niskim pułapie, na okręcie zamontowano 2 lub 4 podwójne automatyczne działka 2M-3M kalibru 25 mm[6].
Opisane zmiany zwiększyły wyporność okrętu o ok. 450 ton oraz obniżyły maksymalną prędkość jednostki do około 34 węzłów. Zmniejszyła się również liczba załogantów[2][a].
Służba[edytuj | edytuj kod]
„Błagorodnyj” rozpoczął służbę w składzie Floty Czarnomorskiej. Działał głównie na Morzu Śródziemnym. W 1959 roku, z zaokrętowanym dowódcą WMF Siergiejem Groszkowem, przeprowadzał rozpoznanie wybrzeży Albanii pod kątem lokalizacji bazy okrętów podwodnych. Rok później brał udział w ewakuacji z portu Vlora radzieckich specjalistów. W czerwcu 1967 roku wspierał siły syryjskie w związku z wojną sześciodniową. W kwietniu 1970 roku brał udział w manewrach Okiean. W sierpniu 1978 roku pełnił służbę bojową w Zatoce Gwinejskiej. Zderzył się z Okrętem hydrograficznym „Pamiat’ Merkurija” 21 marca 1980 roku. Podczas wizyt zagranicznych odwiedził Albanię, Syrię, Gwineę, Benin, Angolę, Tunezję i Jugosławię[7].
Skreślony z listy okrętów 25 kwietnia 1989 roku, sprzedany na złom i odholowany do Portugalii w 1993 roku[7].
Okręt nosił kolejno numery burtowe: 106, 79, 349, 353, 343, 352, 356, 513, 355, 511, 630, 519, 671 i 541[7].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radziemski podaje ogólne charakterystyki dla niszczycieli projektu 56PŁO, w poszczególnych przypadkach mogły zachodzić odchylenia ze względu na różnice w modyfikacjach jednostek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 76–77.
- ↑ a b c d e Radziemski 2012b ↓, s. 80.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 80–82.
- ↑ Radziemski 2012a ↓, s. 82–84.
- ↑ Radziemski 2012b ↓, s. 69.
- ↑ a b Radziemski 2012b ↓, s. 68.
- ↑ a b c Radziemski 2013 ↓, s. 88.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 74–85, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 5/2012 (115). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, s. 68–80, 2012. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 6/2012 (116). (pol.).
- Jan Radziemski. Najpiękniejsze w całej klasie. Niszczyciele projektu 56 (Kotlin). „Okręty Wojenne”, 2013. Tarnowskie Góry: Wydawnictwo „Okręty Wojenne”. ISSN 1231-014X. 1/2013 (117). (pol.).