B.E.A.T. Records
| Rok powstania | |
|---|---|
| Założyciel |
Sebastian Imbierowicz |
| Dystrybucja | |
| Gatunki | |
| Siedziba | |
| Kraj pochodzenia |
B.E.A.T. Records – polskie wydawnictwo muzyczne, działające w latach 1996-1998[1][2], które zajmowało się również organizacją wydarzeń muzycznych, m.in. koncertu Rap Day z udziałem Run-D.M.C., konkursu Super MC w klubie Stodoła czy cyklicznych imprez w klubie Remont[2].
Wytwórnia powstała z inicjatywny DJ Volta, Bartłomieja Sosnowskiego, Bogdana Wicińskiego oraz Hirka Wrony (jako ukrytego inwestora[a]) w czerwcu 1996[1][2] po spotkaniu w Akwarium Jazz Club[b][3]. Była pierwszą wytwórnią w Warszawie związaną z kulturą hip-hopową i skupiała muzyków związanych z audycją Kolorszok. W styczniu 1997 r. B.E.A.T. Records nabyło osobowość prawną. Wydawnictwo zakończyło działalność w listopadzie 1998[1]. Imbierowicz odszedł z B.E.A.T. Records z powodu niezadowolenia ze współpracy wydawnictwa z Pomatonem i rozpoczął współpracę z wytwórnią R.R.X.[2][4]. Wiciński założył firmę produkującą oprogramowanie – Manta[c][5]. Sosnowski zaczął pracę w agencji reklamowej[d][1].
Nakładem B.E.A.T. Records ukazała się kompilacja Smak B.E.A.T. Records (1997; 10 tys. sprzedanych egzemplarzy, z których zysk nie pokrył kosztów produkcji)[1][2], pierwszy album Mistic Molesty – Skandal (1998; 10 tys. sprzedanych egzemplarzy do czasu rozwiązania wytwórni)[6][7] oraz album Lek zespołu Thinkadelic (1998; 3 tys. sprzedanych egzemplarzy)[8][9], a także kilka singli Molesty i Thinkadelic[9][10].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑
Pracowałem wtedy w Teleexpressie i byłem mocno kojarzony z telewizją publiczną. Nie chciałem, żeby ktoś pomyślał, że TVP ma związki z wytwórniami, tak jak Robert Leszczyński[1].
Hieronim Wrona - ↑
W „B.E.A.T. Records” i polski hip-hop wierzyłem od początku. A było to tak: Bogna Świątkowska, która wiedziała, że ja się rapem interesuję i wiedziała, że miałem doświadczenie w pracy w wytwórni muzycznej, skontaktowała mnie z grupą entuzjastów, którzy chcieli założyć firmę hiphopową. (...) Po pewnym czasie uznałem, że trochę nieetycznie jest być dziennikarzem i jednocześnie właścicielem firmy fonograficznej i oddałem chłopakom te udziały[3].
Hieronim Wrona - ↑
Nie było z tego pieniędzy i nie pasowało mi środowisko muzyczne − to nie do końca był mój świat[5].
Bogdan Wiciński - ↑
Podpisaliśmy umowę z Pomatonem. Z punktu widzenia finansowego i każdego innego to było błędem. Myśmy zbierali ochłapy, chłopaki zbierali ochłapy, a Pomaton zbijał sobię kabzę i jeszcze nas opierdalał. Do tego na nas skupiała się największa agresja. Z jednej strony zespołów, menadżera z drugiej. A my robiliśmy to prawie za darmo. Miałem wiele propozycji także od mejdżersów, żeby zrobić inną firmę hiphopową. Rozszerzyć ich katalogi. To jest to czego Pomaton nie mógł zrozumieć. Na pewnym fragmencie rynku fonograficznego trzeba po prostu być, nawet jeśli się na tym nie zarabia pieniędzy[1].
Bartłomiej Sosnowski
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Buda 2004 ↓, s. 8.
- ↑ a b c d e f g h Adamczyk i Tarasewicz 2004 ↓, s. 18.
- ↑ a b Mateusz Murawski, Hieronim Wrona: Polscy dziennikarze muzyczni. Hirek Wrona: moja wolność jest bezcenna. [w:] Onet.pl [on-line]. 2016-01-07. [dostęp 2018-11-09]. (pol.).
- ↑ Buda 2004 ↓, s. 118.
- ↑ a b Michał Śliwiński, Bogdan Wiciński: Wywiad z Bogdanem Wicińskim. [w:] Productive! Magazine [on-line]. [dostęp 2018-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-21)]. (pol.).
- ↑ Buda 2004 ↓, s. 66, 68.
- ↑ Adamczyk i Tarasewicz 2004 ↓, s. 18, 108.
- ↑ Buda 2004 ↓, s. 109.
- ↑ a b Adamczyk i Tarasewicz 2004 ↓, s. 18, 194.
- ↑ Buda 2004 ↓, s. 66, 68,109.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Buda: Polski hip-hop: pierwsza encyklopedia. Głogów: Andrzej Buda Wydawnictwo Niezależne, 2004. ISBN 83-915272-5-5.
- Basia Adamczyk, Piotr Tarasewicz: Encyklopedia polskiego hip-hopu. Poznań: In Rock Music Press, 2004. ISBN 83-86365-99-4.