Bitwa pod Opolem
50°39′53″N 17°55′37″E/50,664722 17,926944| I najazd mongolski na Polskę | |||
| Czas |
kwiecień 1241 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce |
pod Opolem | ||
| Przyczyna |
szybki pochód wojsk mongolskich | ||
| Wynik |
wygrana wojsk mongolskich | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie województwa opolskiego  | |||
Położenie na mapie Polski  | |||
| 50°39′53″N 17°55′37″E/50,664722 17,926944
| |||
Bitwa pod Opolem – stoczona pomiędzy siłami polskimi pod dowództwem księcia opolsko-raciborskiego Władysława a wojskami mongolskimi podczas I najazdu mongolskiego na Polskę w XIII wieku.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pod koniec marca 1241 roku w rejonie Krakowa nastąpiło połączenie się głównych sił mongolskich pod dowództwem Bajdara i Ordu z oddziałem pustoszącym ziemię łęczycką i Kujawy. 1 kwietnia 1241 połączone siły mongolskie opuściły Kraków i ruszyły w kierunku Raciborza. Ominąwszy dobrze przygotowany do obrony gród, podążyły wzdłuż Odry w kierunku Opola. Tam Mongołowie napotkali oddziały krakowsko-sandomierskie wspierane przez rycerstwo księcia opolsko-raciborskiego Władysława. Wobec przewagi nieprzyjaciela, słabsi liczebnie Polacy po krótkiej walce wycofali się w kierunku Wrocławia. Siły mongolskie po zwycięskiej potyczce przez nikogo nie niepokojone podążyły za oddziałami polskimi pod Wrocław. Żeby nie dopuścić do połączenia wojsk księcia wrocławskiego Henryka II Pobożnego i króla czeskiego Wacława I, Mongołowie nie próbowali oblegać grodu wrocławskiego i szybko podążyli w kierunku Legnicy.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz M. Nowak, Jan Wimmer, Historia oręża polskiego 963-1795, wyd. Wiedza Powszechna 1981, str. 113.
- Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce, wyd. Universitas 2004.