Chorągiew tatarska Samuela Krzeczowskiego

Józef Brandt, Walka o sztandar turecki

Józef Brandt, Atak kawalerii

Chorągiew tatarska Samuela Krzeczowskiego - chorągiew tatarska jazdy koronnej II połowy XVII wieku.

Rotmistrzem chorągwi był Samuel Krzeczowski.

Jej żołnierze brali udział w działaniach zbrojnych wojnie polsko-kozacko-tatarskiej 1666-1671. W 1672 przeszli na stronę Turcji i sułtana Imperium osmańskiego Mehmeda IV.

Po zdobyciu Baru przez wojsko Rzeczypospolitej 12 listopada 1674 nastroje wśród żołnierzy chorągwi zmieniły się a nowo wybrany król Polski Jan III Sobieski przyjął ich ponownie w szeregi armii koronnej.

Bunt Tatarów w 1672

Pierwsze chorągwie tatarskie zaczęły porzucać swoje leża pod koniec 1671, jednak dopiero wiosną 1672 doszło do prawdziwego buntu jazdy tatarskiej, kiedy to na stronę turecką przeszło kilkunastu rotmistrzów tatarskich wraz ze swymi chorągwiami.

Byli to m.in.: Adamowicz, Aleksandrowicz, Murza Korycki, Samuel Krzeczowski, Adam Murawski, Dżafar Murawski, Hussejn Murawski, Samuel Murza, Samuel Sulimanowicz, Daniel Szabłowski, Lechtezar Szabłowski.

Wystąpieniem tym kierował rotmistrz Aleksander Kryczyński. Jako jeden z nielicznych do buntu nie przystąpił rotmistrz Krzysztof Szachmancer, który nakazał swym żołnierzom powrót do Ostroga.

Osiedlanie się na ekonomiach po 1679

Skarb Rzeczypospolitej po długoletnich wojnach był pusty, dlatego król Jan III Sobieski obiecał wynagrodzić żołnierzy chorągwi tatarskich ziemiami w ekonomiach Wielkiego Księstwa Litewskiego. Od 1679 zaczęto umieszczać Tatarów w niektórych wsiach w ekonomiach: brzeskiej, grodzieńskiej i kobryńskiej.

Pułkownika Samuela Krzeczkowskiego i jego chorągiew ulokowano w Kruszynianach, Łużanach i Białogorcach.

Bibliografia

• PiotrP. Borawski PiotrP., Tatarzy w dawnej Rzeczypospolitej, Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1986, ISBN 83-205-3747-9, OCLC 830218869 .brak strony (książka)
• Konstanty Górski, Historia jazdy polskiej, Kraków 1894.