Czesław Parczyński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czesław Parczyński
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 lipca 1896
Kraków

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

do 1940

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

1 Dywizja Piechoty Legionów

Stanowiska

szef sztabu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy Jubileuszowy 10 Rocznicy Wojny Niepodległościowej
Multimedia w Wikimedia Commons

Czesław Juliusz Parczyński (ur. 1 lipca 1896 w Krakowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 lipca 1896 roku w Krakowie, w rodzinie Józefa, dyrektora gimnazjum, i Marii z Graleckich[1]. Jego trzej bracia także byli oficerami Wojska Polskiego: Stanisław Tadeusz ps. „Młot”, kapitan 5 pułku piechoty Legionów, poległ 1 maja 1920 w Fastowie, Tadeusz ps. „Polan”, podporucznik 6 pułku piechoty Legionów, poległ 3 października 1920 roku w Lidzie[2], Julian Edmund, major dyplomowany, zginął śmiercią samobójczą 20 października 1938 roku[3]. Starsi bracia: Stanisław (ur. 1888) i Tadeusz (ur. 1893) zostali pośmiertnie odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości (Stefan otrzymał Krzyż z Mieczami), natomiast najmłodszy z braci – Julian Edmund został uhonorowany Medalem Niepodległości. Czesław miał także 4 siostry (Domicellę, Amalię, Marię i Olgę)[4].

Czesław po ukończeniu gimnazjum rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz muzyczne w Konserwatorium Towarzystwa Muzycznego[5]. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach c. i k. armii. W 1916 roku dostał się do rosyjskiej niewoli[1]. Został osadzony w Zadońsku, w ówczesnej guberni woroneskiej[5].

W 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego i przydzielony do Legii Oficerskiej w Krakowie[1].

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 6 pułku piechoty Legionów[6]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1859. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był nadal 6 pułk piechoty Legionów[7][8]. Z dniem 1 stycznia 1925 roku powrócił ze stanu nieczynnego do służby czynnej w macierzystym 6 pp Leg.[9][10] W listopadzie 1927 został przydzielony do dowództwa 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko oficera sztabu[11][12]. Z dniem 22 marca 1929 roku został przydzielony do Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych na stanowisko adiutanta przybocznego[13]. Z dniem 4 stycznia 1932 roku został powołany na dwuletni kurs do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[14][15][16]. 2 grudnia 1930 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty[17]. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do Biura Ogólno Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[18]. Od grudnia 1934 kontynuował służbę w Departamencie Dowodzenia Ogólnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[19]. W styczniu 1936 roku został przeniesiony do 5 pułku piechoty Legionów w Wilnie na stanowisko dowódcy batalionu. W listopadzie 1937 został przeniesiony do 1 Dywizji Piechoty Legionów stanowisko szefa sztabu[20]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku w korpusie oficerów piechoty.

Na stanowisku szefa sztabu 1 DP Leg. walczył w kampanii wrześniowej. 22 września został ciężko ranny[21] (w plecy i okolice obojczyka[22]). Dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 roku spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[23]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Czesław Parczyński w 1922 roku zawarł związek małżeński z Heleną z Jabłowoskich (1901–1992), córką Aleksandra, urzędnika akcyzowego w Prelach, i Elzy Zewald. W 1928 roku z tego związku urodził się syn Olgierd, pracownik naukowy Łotewskiego Uniwersytetu Rolniczego w Jełgawie[3].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 399.
  2. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 654.
  3. ↑ a b Głuszko 2013 ↓, s. 14.
  4. ↑ Informator Dla Aktywnych - Portal Polaków na Wschodzie [online], ida.pol.org.pl [dostęp 2022-09-23].
  5. ↑ a b Głuszko 2013 ↓, s. 13.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 42, 806.
  7. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 69.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 140, 421.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 133 z 21 grudnia 1924 roku, s. 753.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 136, 364.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 25 z 31 października 1927 roku, s. 300.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 132, 199.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 126.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 258.
  15. ↑ Stawecki 1997 ↓, s. 99.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38, 799.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 329.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 4.
  19. ↑ Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 30.
  20. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 530.
  21. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 197.
  22. ↑ Kowalski 1989 ↓, s. 293.
  23. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  24. ↑ Łukomski G., Polak B., Suchcitz A., Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945, Koszalin 1997, s. 479.
  25. ↑ Ciastoń i in. 1939 ↓, s. 186.
  26. ↑ M.P. z 1936 r. nr 66, poz. 131.
  27. ↑ M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 89.
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 38.
  29. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 6 sierpnia 1929, s. 241.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Czesław_Parczyński&oldid=69603855”