Drift Masters European Championship sezon 2023

Sezon 2023 DMEC, oficjalnie Drift Masters European Championship – 10. sezon Drift Masters European Championship. Po raz pierwszy w swojej karierzy tytuł wywalczył Conor Shanahan, a Puchar Narodów po raz drugi z rzędu zdobyła Irlandia

Wpisowe

Nr	Samochód	Kierowca	Rundy
69	Toyota GR Supra	Kalle Rovanperä	2-3, 6
41	Nissan S14A	Joakim Andersson	1-6
14	Nissan S13.5	Calin Ciortan	1, 3-6
93	BMW E92	Benediktas Cirba	1-6
111	BMW E92	Diogo Correia	1-6
68	Subaru BRZ	Christian Erlandsson	1-6
10	Toyota GT86	Axel François	1, 5-6
26	Nissan 180SX	Dylan Garvey	1-3
44	BMW E82	Eryk Goczał	1-6
797	Subaru BRZ	Paweł Grosz	1-6
97	Nissan S15	Henri Haanpää	2-6
77	BMW E46	Pontus Hartman	1-6
535	Nissan S15	Enver Haskasap	2-3, 5-6
84	Nissan S13.5	Max Heidrich	1, 3-6
18	Nissan 180SX	Lauri Heinonen	1-6
738	BMW M2	Alex Holovnia	1-6
71	Nissan S14	Maciej Jarkiewicz	1-6
120	BMW E46 M3	Mikael Johansson	1-3, 5-6
619	Nissan S15	Dawid Karkosik	2-6
46	BMW E91	Mika Keski-Korpi	1-6
74	Nissan S14A	Paweł Korpuliński	3-6
477	Nissan 200SX	Alexandr Kosohov	2-6
25	BMW E46	Jakub Król	1, 3-6
885	Mercedes Benz E34 W212	Felix Lindvall	1-6
88	Toyota GR Supra	Timur Lypskyi	4-6
91	Toyota GR Supra	Yves Meyer	1, 3-6
210	BMW F22	Max Miller	2, 4-6
999	Nissan S15	Naoki Nakamura	1-6
12	Toyota Soarer	Ørjan Nilsen	1-3, 5-6
320	Mercedes Benz W203.5	Teemu Peltola	1-6
11	BMW E46	Kevin Pesur	1-6
300	BMW E92	Kevin Piskolty	1-6
89	BMW E92 M3	Juha Pöytälaakso	1-6
86	Toyota GR86	Jakub Przygoński	1-6
85	BMW E92	Tobiasz Puścian	1-6
36	BMW E36	Oliver Randalu	1-6
850	BMW E92 M3	Michal Reichert	1-6
33	Toyota GR Supra	Joshua Reynolds	4-6
200	Toyota GR86	Juha Rintanen	1-6
95	BMW E46	Itay Sadeh	1-6
66	BMW E82	Kristjan Salmre	2-6
79	Toyota GT86	Conor Shanahan	1-6
59	Toyota GT86	Jack Shanahan	1-6
82	Nissan 180SX	Duane McKeever	1-6
19	BMW E36 M3	Manuel Vacca	1-6
96	Nissan S14A	Clint van Oort	1-6
215	Nissan S15	Piotr Więcek	1-6
55	BMW F22 M2	Marco Zakouril	2-6
29	Toyota GT86	Adam Zalewski	1-6
99	Nissan S13	Norbert Zamecz	2-6

Dzikie Karty

Podczas każdej rundy przyznawane było dziesięć "dzikich kart" dla wybranych zawodników, którzy mogli dzięki nim jednorazowo wystartować w zawodach. Każdy zawodnik w trakcie sezonu mógł otrzymać dziką kartą jedynie dwa razy.

Samochód	Kierowca	Runda
BMW E46	Lee Scott	1
Nissan S14	Gary Dunne	1
Nissan S14	Fionn Roche	1
Nissan S15	Tomas Falvey	1
Nissan S14A	Alan Delaney	1
Nissan S15	Kevin Quinn	1
Nissan S14	Alan Hynes	1
Nissan 240SX	Darren McNamara	1
Nissan S14	James Deane	1, 4
BMW E30	Jim Olofsson	2
Nissan S14	Alfred Grindberg	2
Honda S2000	Dennis Häggblom	2, 3
Nissan S14	Viktor Wettemark	2
Nissan S13.5	Ali Makhseed	2, 4
BMW E92	Linus Joensuu	2
BMW E92	Viktor Joensuu	2
Toyota Supra	Tony Averstedt	2
Volvo 745	Kevin Brunberg	2
BMW E36 M3	Kristiina Aalto	3
Chevrolet Camaro RS	Mikko Viitala	3
Nissan 350Z	Nikolas Wik	3
Nissan S14 200SX	Ville Kaukonen	3
BMW E92 M3	Juha Koskiniemi	3
BMW E92 M3	Jonathan Hast	3
Toyota Chaser	Jarkko Jylhä	3
BMW E92 M3	Toni Ojatalo	3
BMW E36	Nikolass Bertans	3, 4
BMW E36	Janis Berzins	4
Pontiac Transam	Kristians Burkovs	4
BMW F22	Edgars Krogeris	4
Nissan S13	Reinis Ozolins	4
Toyota Supra	Jako Pino	4
Nissan S15	Ao Vaida	4
BMW G82 M3	Andrius Vasiliauskas	4, 5
Toyota GT86	Nicolas Maunoir	5
Subaru BRZ	Jason Banet	5
Mercedes Benz A-Class	Olav Haugen Hasdal	5
BMW E46	Krzysztof Romanowski	5, 6
Toyota Supra	Andreas Lilja	5
Nissan 200SX S13	Tor Arne Kvia	5, 6
BMW E36	Sebastian Fontijn	5
Nissan PS13 Silvia	Stephen Biagioni	6
BMW E46 M3	Ruben Bolanos Lopez	6
Nissan S14	Grzegorz Hypki	6
Nissan S15	Piotr Kozłowski	6
Nissan S15	Adam LZ	6
Nissan S15	Dawid Sposób	6
Nissan S15	Mateusz Suski	6

Duane McKeever brał udział w pierwszej rundzie jako dzika karta, jednak po uzbieraniu odpowiedniego budżetu został wpisany na listę stałych kierowców.

Na piątej rundzie w Ferropolis zostało przyznane tylko sześć dzikich kart, a trzy były możliwe do zdobycia poprzez zdobycie jednego z trzech pierwszych miejsc w kwalifikacjach do DMEC podczas Iron Drift King, które odbywał się w tych samych dniach.

Podczas rund na Ferropolis i PGE Narodowym zostało przyznane tylko dziewięć dzikich kart.

Kalendarz

Runda	Tor	Data	Zwycięzca	Samochód
1	Mondello Park, Irlandia	6-7 maja	Piotr Więcek	Nissan S15
2	Drivecenter Arena, Szwecja	9-10 czerwca	Juha Rintanen	Toyota GR86
3	Power Park Huvivaltio, Finlandia	7-8 lipca	Conor Shanahan	Toyota GT86
4	Biķernieku trase, Łotwa	29-30 lipca	Jack Shanahan	Toyota GT86
5	Ferropolis, Niemcy	17-19 sierpnia	Piotr Więcek	Nissan S15
6	PGE Narodowy, Polska	15-16 września	Conor Shanahan	Toyota GT86

Zmiany w kalendarzu

• Z kalendarza zniknęła runda w Austrii, która nieprzerwanie od sezonu 2019 odbywała się na torze PS Racing Center w Greinbach.
• Drift Masters po raz pierwszy w historii zorganizowało rundę w Finlandii. Odbyła się ona na torze kartingowym, znajdującym się obok parku rozrywki Huvivaltio PowerPark.
• Finałowa runda, która w 2022 odbyła się na Moto Arenie w Łodzi, została przeniesiona na PGE Narodowy.

Klasyfikacje końcowe

W Drift Masters kierowcy pierwszego dnia jadą dwa przejazdy kwalifikacyjne, które pozwalają ustalić, kto z kim zmierzy się w parach. Do zawodów dostaje się jedynie trzydziestu dwóch kierowców, a ośmiu najlepszych otrzymuje punkty. Za pierwsze miejsce otrzymuje się osiem punktów, za drugie miejsce siedem, za trzecie miejsce sześć, za czwarte miejsce pięć, za piąte miejsce cztery, za szóste miejsce trzy, za siódme miejsce dwa, a za ósme miejsce jeden punkt.

Drugiego dnia następują pojedynki w parach. Za odpadnięcie na pierwszym etapie (Top 32) otrzymuje się 16 punktów i zajmuje się miejsce od 17 do 32. Kierowcy, którzy zwyciężyli w Top 32, przechodzą do drugiego etapu (Top 16), a w przypadku odpadnięcia w Top 16 mogą zdobyć 32 punkty i zająć miejsce od 9 do 16. Następnie kierowcy przechodzą do Top 8, a za odpadnięcie na tym etapie mogą zgarnąć 48 punktów i zająć miejsca od 5 do 8. Na etapie Top 4 nie ma punktów do zgarnięcia. Przegrani obu par spotykają się w małym finale i walczą o trzecie miejsce, dające 76 punktów, a przegrany małego finału otrzymuje zaś 64 punkty. Zwycięzcy obu par w Top 4 spotykają się w finale i walczą o zwycięstwo w całych zawodach, dające 100 punktów, a przegrany dużego finału otrzymuje 88 punktów.

Kwalifikacje

poz.	1	2	3	4	5	6	7	8
pkt.	8	7	6	5	4	3	2	1

Pojedynki w parach

Poz.	1	2	3	4	5-8	9-16	17-32
Pkt.	100	88	76	64	48	32	16

Oznaczenie	Opis
Indeks górny	Miejsce w kwalifikacjach (tylko top 8)
Pogrubiony	Zwycięzca kwalifikacji
Podkreślony	Dzika karta
Czerwony	Nie zakwalifikował się
Puste	Nie brał udziału

Klasyfikacja kierowców

poz.	kierowca							pkt.
1	Conor Shanahan	43	10	11	52	27	15	459
2	Lauri Heinonen	2	51	53	64	43	23	415
3	Juha Rintanen	16	16	88	3	66	8	359
4	Piotr Więcek	17	172	92	171	14	6	341
5	Jack Shanahan	62	7	26	17	17	24	328
6	Duane McKeever	38	2	22	4	14	22	293
7	Kevin Pesur	21	8	65	183	38	26	231
8	Diogo Correia	NZ	30	3	12	15	7	204
9	Naoki Nakamura	25	3	NZ	16	8	14	204
10	Kevin Piskolty	7	24	77	27	105	182	189
11	Benediktas Cirba	19	67	12	15	92	197	187
12	Paweł Korpuliński			13	108	12	3	173
13	Jakub Przygoński	12	45	23	20	19	23	164
14	Marco Zakouril		21	14	11	20	4	160
15	Eryk Goczał	NZ	28	4	95	21	NZ	132
16	Oliver Randalu	23	25	32	28	7	16	128
17	Ørjan Nilsen	105	183	19		22	15	122
18	Joakim Andersson	176	12	16	23	NZ	29	115
19	Michal Reichert	32	23	NZ	8	13	NZ	112
20	Max Heidrich	13		18	14	18	25	112
21	Nikolass Bertans			17	2			104
22	Tor Arne Kvia					51	5	104
23	James Deane	51			7			104
24	Adam Zalewski	26	26	NZ	21	11	208	97
25	Pontus Hartman	8	15	NZ	25	NZ	NZ	96
26	Juha Pöytälaakso	15	NZ	21	13	29	NZ	96
27	Itay Sadeh	NZ	NZ	25	30	16	13	96
28	Alex Holovnia		16	28	32	28	21	96
29	Jakub Król	18		27	196	NZ	106	86
30	Dylan Garvey	94	13	24				85
31	Teemu Peltola	NZ	9	20	24	NZ	31	80
32	Paweł Grosz	20	NZ	15	31	31	NZ	80
33	Clint van Oort	27	NZ	NZ	22	NZ	94	69
34	Mika Keski-Korpi	NZ	NZ	11	26	NZ	30	64
35	Kalle Rovanperä		194	32			171	61
36	Alexandr Kosohov		NZ	30	NZ	26	27	48
37	Felix Lindvall	30	NZ	29	29	NZ	NZ	48
38	Jarkko Jylhä			104				37
39	Ali Makhseed		11		NZ			32
40	Stephen Biagioni						11	32
41	Darren McNamara	11						32
42	Dawid Sposób						12	32
43	Viktor Wettemark		14					32
44	Alan Hynes	14						32
45	Manuel Vacca	22	22	NZ	NZ	NZ	NZ	32
46	Axel François	31				23	NZ	32
47	Max Miller		NZ		NZ	25	28	32
48	Dawid Karkosik		31	NZ	NZ	NZ	32	32
49	Mikael Johansson	NZ	208	NZ		NZ	NZ	17
50	Andreas Lilja					24		16
51	Lee Scott	24						16
52	Toni Ojatalo			26				16
53	Andrius Vasiliauskas				NZ	27		16
54	Victor Joensuu		27					16
55	Kevin Quinn	28						16
56	Norbert Zamecz		29	NZ	NZ	NZ	NZ	16
57	Christian Erlandsson	29	NZ	NZ	NZ	NZ	NZ	16
58	Timur Lypskyi				NZ	30	NZ	16
59	Tobiasz Puścian	NZ	NZ	NZ	NZ	32	NZ	16
60	Alfred Grindberg		32					16

Calin Ciortan, Henri Haanpää, Enver Haskasap, Maciej Jarkiewicz, Yves Meyer, Joshua Reynolds i Kristjan Salmre brali udział w pełnym cyklu, jednak nie byli w stanie zdobyć żadnego punktu, przez co nie zostali uwzględnieni w ostatecznej klasyfikacji.

Klasyfikacja państw

poz.	pań.	pkt.	zaw.
1		890	9
2		774	8
3		658	10
4		359	3
5		272	2
6		243	9
7		226	2
8		205	2
9		204	1
10		204	1
11		203	1
12		144	4
13		112	1
14		104	1
15		96	1
16		69	1
17		32	1
18		32	1
19		32	1
20		32	1

W liczbie zawodników uwzględnieni zostali jedynie zawodnicy, którym w trakcie sezonu udało się zdobyć punkty.