Feliks Jabłoński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Jabłoński
porucznik rezerwy artylerii porucznik rezerwy artylerii
Data i miejsce urodzenia

10 czerwca 1896
Soszańsk

Data i miejsce śmierci

1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1914–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

I Korpus Polski w Rosji,
2 pułk artylerii polowej Legionów,
3 pułk artylerii polowej Legionów
3 Pułk Artylerii Lekkiej Legionów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939

Feliks Jabłoński (ur. 29 maja?/10 czerwca 1896 w majątku Soszańsk, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – porucznik rezerwy artylerii Wojska Polskiego, sędzia, kawaler Krzyża Walecznych, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w majątku Soszańsk, w guberni kijowskiej, w rodzinie Władysława i Marii z Bilińskich[1]. Absolwent gimnazjum w Charkowie. Student prawa na uniwersytecie w Charkowie. Ukończył Siergiejewską Szkołę Artylerii w Odessie[2]. Od kwietnia do czerwca 1918 roku pełnił służbę w 1 Brygadzie Artylerii I Korpusu Polskiego w Rosji. Po rozwiązaniu korpusu wrócił do Charkowa. Został członkiem tamtejszego Związku Wojskowych Polaków[1].

Brał udział w wojnie 1920 jako żołnierz 2 pułku artylerii polowej Legionów, później 3 pułku artylerii polowej Leg. W 1920 urlopowany bezterminowo z wojska. Od 1923 w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 760 lokatą w korpusie oficerów artylerii) w rezerwie 2 pap Leg[3]. jako Feliks II Jabłoński. W 1934 w stopniu porucznika (starszeństwo z dniem 1 czerwca 1919 i 476 lokatą w korpusie oficerów rezerwy artylerii) pozostawał w rezerwie 3 pal Leg., podlegał pod P.K.U. Zamość[4], a w 1939 RKU Warszawa Miasto III.

W okresie międzywojennym pracował jako prawnik, w latach trzydziestych był sędzią Sądu Grodzkiego w Tomaszowie Lubelskim[2]. Przed II wojną światową był sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie[5].

We wrześniu 1939 zmobilizowany do 3 pułku artylerii lekkiej Legionów[6]. W kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Między 11 a 12 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 022/1 z 09.04.1940. Został zamordowany między 13 a 14 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 5.05.1943. Przy szczątkach znaleziono legitymację oficerską, oficerską książeczkę wojskową, dwie karty pocztowe, zaświadczenie zameldowania w Warszawie na ul. Grzybowskiej 64, m. 6 z 3 lipca 1939, pozwolenie na broń, kartę zwolnienia 33413/OK[7], zaświadczenie szczepień obozowych, złoty krzyżyk[8]. Figuruje na liście AM-195-1063 i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 01063. Nazwisko Jabłońskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 0973) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 114 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 120 z 1943. Krewni do 1946 poszukiwali informacji przez Biuro Informacji i Badań Polskiego Czerwonego Krzyża w Warszawie. Na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera 212-5-25/26)[9].

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia kapitana[10]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Snitko-Rzeszut 1991 ↓, s. 352.
  2. ↑ a b c УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa, 2015, s. 859.
  3. ↑ Rocznik Oficerski, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924, s. 640, 777.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934, s. 138, 615.
  5. ↑ Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego., 2000, s. 215.
  6. ↑ Materiały do epitafiów katyńskich. Pro Memoria, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, Tom 1, 1991, s. 352.
  7. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2017-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  8. ↑ Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 1943.
  9. ↑ Cmentarz Stare Powązki: JABŁOŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-04-25].
  10. ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.
  • Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Auswaertiges Amt - Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
  • Janina Snitko-Rzeszut. Feliks Jabłoński. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 1 (35), 1991. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Jabłoński&oldid=69838029”