Franciszek Białokur

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Franciszek Białokur
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

29 stycznia 1869
Fedorówka

Data i miejsce śmierci

5 maja 1942
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1914–1926

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Wojsko Polskie

Jednostki

Szpital Okręgowy Nr VIII

Stanowiska

komendant szpitala

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Grób Franciszka Białokura na cmentarzu Powązkowskim

Franciszek Białokur (ur. 29 stycznia 1869[1] w Fedorówce, zm. 5 maja 1942 w Warszawie) – doktor medycyny, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Fedorówka, w gminie Antoniny ówczesnego powiatu zasławskiego guberni wołyńskiej, w rodzinie Piotra i Faustyny z Dergimanów[2]. Kształcił się w Warszawie. W 1897 ukończył studia. W 1914 powołany do służby wojskowej w armii rosyjskiej - pełnił służbę w Jałcie. Radca stanu z 1915.

W grudniu 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego, w stopniu kapitana, i wyznaczony został na stanowisko ordynatora w Szpitalu Ujazdowskim. 7 lutego 1920 przeniesiony został do garnizonu Kowel na stanowisko zastępcy komendanta Szpitala Wojskowego i zastępcy szefa sanitarnego Ekspozytury Kowel. 24 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w Korpusie Lekarskim, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej[3].

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 63. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, grupa lekarzy, a jego oddziałem macierzystym była Kompania Zapasowa Sanitarna Nr 1[4]. W 1923 roku był komendantem Szpitala Okręgowego Nr VIII w Toruniu, pozostając oficerem nadetatowym 8 Batalionu Sanitarnego w Toruniu[5]. Od 1924 naczelny lekarz Oficerskiej Szkoły Inżynierii w Warszawie. 8 lutego 1926 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski nadał mu z dniem 30 kwietnia 1926 roku stopień generała brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, a Minister Spraw Wojskowych generał broni Lucjan Żeligowski przeniósł go w stan spoczynku z dniem 30 kwietnia 1926 roku[6].

Praktykował w Wilnie i w Warszawie.

Podczas okupacji hitlerowskiej działał razem z żoną w komórce „Iko” Komendy Głównej Armii Krajowej w Warszawie[7]. Aresztowani w kwietniu 1942 przez Niemców, osadzeni na Pawiaku. Zamordowany 5 maja 1942 roku po torturach. Żona Anna Białokurowa popełniła samobójstwo. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim, kwatera 31-5-29[8].

Franciszek Białokur był żonaty z Matyldą Sokołowską, z którą miał troje dzieci: Witolda (1898–1939) lekarza, Wacława (1903–1966) dyplomatę i Wandę Elizę (ur. 1904)[2]. W 1925 roku, po śmierci żony, generał zawarł związek małżeński z nauczycielką Anną Gilewicz (1897–1942)[2].

10 listopada 1923 roku w Warszawie Wanda Eliza Białokur zawarła związek małżeński z Wacławem Czosnowskim (ur. 8 października 1897 roku), porucznikiem rezerwy kawalerii ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku, w 1923 roku przydzielonym do 26 Pułku Ułanów Wielkopolskich[9][10][11].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 322.
  2. ↑ a b c Stawecki 1994 ↓, s. 76.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 26 z 14 lipca 1920 roku, s. 579.
  4. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 310.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1120, 1168, 1197.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 lutego 1926 roku, s. 53, 57.
  7. ↑ Kryska-Karski i Żurakowski 1991 ↓, s. 74.
  8. ↑ Cmentarz Stare Powązki: RYSZARD SOKOŁOWSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-10-31].
  9. ↑ Nasza rodzina. „Polska Zbrojna”. 319, s. 4, 1923-11-21. Warszawa. 
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 652.
  11. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 119, 819.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Franciszek_Białokur&oldid=72619424”