Franciszek Buliński

Franciszek Buliński
	kapitan sanitarny
Data i miejsce urodzenia	16 września 1893 ; Chrzanów
Data i miejsce śmierci	25 marca 1967 ; Chrzanów
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	5 pułk piechoty; 8 pułk piechoty Legionów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka
Późniejsza praca	starosta
	Odznaczenia

Franciszek Buliński (ur. 16 września 1893 w Chrzanowie, zm. 25 marca 1967 w Chrzanowie) – żołnierz Legionów Polskich, armii austriackiej, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Kajetana i Julii ze Skotnickich. Absolwent gimnazjum, student medycyny na Uniwersytecie Jagiellońskim, członek Związku Walki Czynnej^[1].

W 1914 wstąpił do Legionów Polskich, do 12 kompanii 5 pułku piechoty. W grudniu 1914 w bitwie pod Łowczówkiem, z terenu zajętego przez Rosjan, pod ostrzałem nieprzyjaciela, uratował rannego towarzysza broni^[1]. Za bohaterstwo w walce odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[2]. 1 listopada 1916 został mianowany chorążym sanitarnym^[3]. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim^[1].

W listopadzie 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i otrzymał przydział do II batalionu 8 pułku piechoty Legionów. Walczył na froncie polsko-ukraińskim i polsko-bolszewickim. W tym czasie awansowany został na stopień kapitana^[1]. Po wojnie zdemobilizowany. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do Kadry Zapasowej 9 Szpitala Okręgowego^[4].

W 1924 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Początkowo pracował w sądownictwie, potem w administracji państwowej. Był między innymi starostą w Limanowej i pracownikiem kieleckiego Banku Polskiego.

W czasie okupacji niemieckiej ukrywał się. Pracował na gospodarstwie rolnym w okolicach Tarnowa^[1]. Po 1945 pracował w bankach w Gdańsku i w Chrzanowie. Zmarł w Chrzanowie i tam jest pochowany.

Był żonaty z Antoniną z Mitrzyków^[1].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6546 – 17 maja 1922^[5]
Krzyż Niepodległości – 4 listopada 1933 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[6]^[1]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Polak (red.) 1993 ↓, s. 29.
↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 80.
↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 228, 794.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 19.
↑ M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

[CITEREFPolak_(red.)199329-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h Polak (red.) 1993 ↓, s. 29.

[CITEREFBąbiński192980-2] Bąbiński 1929 ↓, s. 80.

[CITEREFLista_starszeństwa191758-3] Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 58.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934228,_794-4] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 228, 794.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_6_stycznia_1923,_s._19-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 19.

[6] M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]