Gaspar Cassadó

Gaspar Cassadó
Imię i nazwisko	Gaspar David Ramón Cassadó y Morlu
Data i miejsce urodzenia	30 września 1897 ; Barcelona
Pochodzenie	hiszpańskie
Data i miejsce śmierci	24 grudnia 1966 ; Madryt
Instrumenty	wiolonczela
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	kompozytor, wiolonczelista
	Multimedia w Wikimedia Commons

Gaspar David Ramón Cassadó y Morlu (ur. 30 września 1897 w Barcelonie, zm. 24 grudnia 1966 w Madrycie^[1]^[2]) – hiszpański kompozytor i wiolonczelista.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Syn kompozytora Joaquina Cassadó Vallsa^[2]. Początkowo kształcił się u swojego ojca i wiolonczelisty Dionisio Marcha, następnie w 1904 roku rozpoczął studia w konserwatorium w Barcelonie^[1]. W 1906 roku dał pierwszy publiczny występ w barcelońskim Teatro Novedades^[1]. W latach 1907–1915 przebywał w Paryżu, gdzie studiował u Pau Casalsa, a także poznał Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela, Manuela de Fallę i Alfredo Casellę^[1].

Występował w trio z ojcem i bratem Augustinem^[1], zaś w 1918 roku rozpoczął karierę jako solista^[1]^[2]. Koncertował w Europie i Stanach Zjednoczonych^[1]. Współpracował z cenionymi dyrygentami: Felixem Weingartnerem, Gabrielem Pierné, Henrym Woodem, Thomasem Beechamem, Willemem Mengelbergiem i Wilhelmem Furtwänglerem^[1]. Występował jako muzyk kameralny z pianistami Haroldem Bauerem, Antonem Rubinsteinem, José Iturbim, Alicią de Larrocha i Chieko Harą (prywatnie jego żoną)^[1]. Grał w trio z Yehudi Menuhinem i Louisem Kentnerem^[1]^[2]. Od 1947 roku działał głównie we Florencji^[1]. W latach 1946–1952 i 1955–1963 był wykładowcą Accademia Musicale Chigiana w Sienie^[1]. W 1963 roku na festiwalu „Warszawska Jesień” wykonał dedykowany mu II Koncert wiolonczelowy Grażyny Bacewicz^[1].

Skomponował m.in. Rapsodię katalońską (1928), Koncert wiolonczelowy d-moll, 3 kwartety smyczkowe, Trio fortepianowe, Sonatę wiolonczelową, Sonate nello stile antico spagnolo na wiolonczelę solo^[1]. Opracowywał także transkrypcje na wiolonczelę utworów fortepianowych Albéniza, Borodina, Faurégo, Frescobaldiego, Mozarta, Schuberta i Weberna^[1].

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 2. Część biograficzna cd. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1984, s. 44. ISBN 83-224-0223-6.
↑ ^a ^b ^c ^d The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 143. ISBN 0-674-37299-9.