Gniewosz południowy
| Coronella girondica | |
| Daudin, 1803 | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Gniewosz południowy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[1] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Gniewosz południowy[2] (Coronella girondica) − niewielki, smukły wąż z rodziny połozowatych, zamieszkujący południowo-zachodnią Europę i północno-zachodnią Afrykę.
Wygląd[edytuj | edytuj kod]
Mały (zwykle ok. 50-60 cm, maksymalnie do 80 cm), szary lub żółtobrązowy wąż o gładkich łuskach i niezbyt dużych oczach z okrągłą źrenicą. Na grzbiecie zawsze występują wyraźne ciemne plamy, brzuch od żółtawego po czerwonawy, pokryty zawsze kratkowanym wzorem. Wyraźne, ciemne pasy znajdują się na głowie, biegnąc od oczu do szyi.
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Gniewosz południowy zamieszkuje znacznie mniejszy areał, niż gniewosz plamisty – w Europie ogranicza się on do Hiszpanii, Portugalii i Włoch (z wyjątkiem najdalej na północ wysuniętych fragmentów Niziny Padańskiej i Alp), oraz Prowansji. Jest dość liczny na Sycylii, nie ma go za to w ogóle na Korsyce i Sardynii. W Afryce spotykany w Maroku, Tunezji i Algierii. Jest w zasadzie wężem nizinnym, spotykano go jednak nawet na wysokości ok. 1500 m n.p.m., w górach Atlas nawet powyżej 3000 m n.p.m. Zamieszkuje stanowiska suche i ciepłe, pola, miejsca kamieniste, porośnięte luźno krzakami lub bylinami.
Tryb życia[edytuj | edytuj kod]
Od gniewosza plamistego odróżnia go bardziej skryty tryb życia, większą część dnia spędza w kryjówkach pod kamieniami lub gałęziami, uaktywnia się przeważnie wieczorem, rozpoczynając polowanie głównie na niewielkie jaszczurki i węże, wyjątkowo małe gryzonie. Zdobycz dusi splotami ciała, mniejszą czasami połyka żywcem.
Rozmnażanie[edytuj | edytuj kod]
W odróżnieniu od jajożyworodnego gniewosza plamistego, jest jajorodny. Biologia rozrodu tego gatunku jest słabo poznana; gody przypadają z reguły na kwiecień i maj, młode wykluwają się w sierpniu lub wrześniu; jest ich mniej niż u gniewosza plamistego, najczęściej nie więcej niż 5 – 10.[3]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
W porównaniu z naszym gniewoszem jest powolniejszy i łagodniejszy: C. austriaca schwytany broni się agresywnie najczęściej gryząc bez wahania, C. girondica tymczasem stara się uciec i gryzie wyjątkowo rzadko[2]. W niewoli oswaja się dość długo, wymaga niewielkiego, suchego i umiarkowanie ogrzewanego terrarium, zalecana jest również hibernacja[4].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- https://web.archive.org/web/20091215123954/http://www.herpetologia.waw.pl/herpetologia/gady/weze/gatunki/Coronella%20girondica.htm
- https://web.archive.org/web/20120617205655/http://www.herpfrance.com/reptile/southern_smooth_snake_coronella_girondica.php
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Coronella girondica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b G. Diesener, J. Reichholf, Płazy i gady, Bertelsmann Publishing, Warszawa 1997, ISBN 83-7129-440-9
- ↑ V. Laňka, Z. Vít, Płazy i Gady, Polska Oficyna Wydawnicza BGW Warszawa 1993, ISBN 83-7066-359-1
- ↑ J. Coborn, Atlas węży świata, MUZA S.A., Warszawa 1993, ISBN 83-7079-122-0