Grigorij Kabakowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Grigorij Kabakowski
Григорий Самойлович Кабаковский
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

2 października 1909
Koczubiejewka, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

2 listopada 1959
Rejon czutowski, ZSRR

Przebieg służby
Lata służby

1941–1945

Siły zbrojne

Armia Czerwona

Jednostki

57 Gwardyjska Brygada Pancerna

Stanowiska

dowódca kompanii

Główne wojny i bitwy

Front wschodni (II wojna światowa)

Późniejsza praca

w Stacji Maszynowo-Traktorowej

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order LeninaOrder Czerwonego Sztandaru

Grigorij Samojłowicz Kabakowski, ros. Григорий Самойлович Кабаковский (ur. 19 września?/2 października 1909 we wsi Koczubiejewka obecnie w rejonie czutowskim w obwodzie połtawskim, zm. 2 listopada 1959 w obwodzie połtawskim) – radziecki wojskowy, porucznik, Bohater Związku Radzieckiego (1943).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w ukraińskiej rodzinie chłopskiej. Skończył szkołę podstawową, pracował jako ślusarz, od 1938 należał do partii komunistycznej, w 1940 został kierownikiem oddziału handlu w rejonowym komitecie wykonawczym.

W 1941 został powołany do Armii Czerwonej i skierowany na front wojny z Niemcami, walczył na Froncie Południowo-Zachodnim, Północno-Zachodnim, Kalinińskim i Centralnym, dwukrotnie był ciężko ranny. Podczas walk pod Dniepropietrowskiem w 1941, gdy ranny został dowódca kompanii, Kabakowski wziął dowodzenie na siebie i przewodził kontratakami kompanii. Jesienią 1943 jako dowódca kompanii 57 Gwardyjskiej Brygady Pancernej w składzie 7 Gwardyjskiego Korpusu Zmechanizowanego 60. Armii i Frontu Centralnego w stopniu lejtnanta zorganizował przeprawę żołnierzy przez Desnę, a później Dniepr, który czerwonoarmiści przekroczyli 25 września na północ od Kijowa; według oficjalnej informacji żołnierze dowodzonej przez niego kompanii zabili wówczas ogniem i granatami do 60 żołnierzy i oficerów Wehrmachtu, a później odparli trzy niemieckie kontrataki. Kabakowski został ciężko ranny podczas odpierania jednego z kontrataków.

Po wojnie wrócił na rodzinne strony i został przewodniczącym kołchozu, później przewodniczącym miejscowego komitetu w Stacji Maszynowo-Traktorowej. W 1946 został deputowanym do Rady Najwyższej ZSRR 2 kadencji.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]