Jan Bałyk

Jan Bałyk
Іван Балик
	Borys OSBM
Data i miejsce urodzenia	23 września 1913 ; Hadyńkowce
Data i miejsce śmierci	29 czerwca 1989 ; Rzeszów
Miejsce pochówku	Cmentarz Bródnowski
Wyznanie	greckokatolickie
Inkardynacja	bazylianie
Śluby zakonne	12 lutego 1935
Prezbiterat	14 kwietnia 1940

Jan Bałyk, imię zakonne Borys OSBM [ukr. Іван Балик, монаше ім'я Борис ЧСВВ] (ur. 23 września 1913 w Hadyńkowcach w pow. Kopyczyńce, zm. 29 czerwca 1989 w Rzeszowie) – duchowny greckokatolicki, bazylianin.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w chłopskiej rodzinie Piotra i Pauliny z d. Szczerbaniuk. Jego ojciec pracował dodatkowo na kolei.

Do zakonu wstąpił 22 sierpnia 1929 w Krechowie pow. Żółkiew, gdzie też odbył kandydaturę i nowicjat (1929–1931). Studiował teologię i filozofię w bazyliańskim Domu Studiów w Ławrowie pow. Turka (1931–1932), a później filozofię w Dobromilu (1933–1935) i dalej teologię ponownie w Ławrowie (1936–1939). W Ławrowie także w latach 1935–1936 (jeszcze przed święceniami) uczył łaciny, geografii, nauk humanistycznych i katechizmu. Pierwsze śluby złożył 3 maja 1931, zaś śluby wieczyste 12 lutego 1935. Wyświęcony został 14 kwietnia 1940 w Ołomuńcu przez bp. Pavla Gojdycza.

Po święceniach w latach 1940–1942 został administratorem w Przemyślu, zaś w okresie 1942–1943 wikariuszem Ułaszkowcach pow. Czortków. W latach 1943–1944 przebywał w klasztorze w Buczaczu. Od 1945 r. mieszkał w klasztorze w Przemyślu, pełniąc funkcję wikariusza w miejscowej parafii bazyliańskiej.

W 1946 wyjechał do Warszawy. Przez rok był kapelanem żeńskiego zgromadzenia obrządku łacińskiego ss. samarytanek w Jurkach pow. Grójec oraz prefektem w Kruszewie tego samego powiatu, zaś w latach 1946–1950 pomagał w pracy duszpasterskiej w rzymskokatolickiej parafii w Warszawie-Lesznie. Jednocześnie studiował historię Kościoła na Wydziale Teologii Katolickiej Uniwersytetu Warszawskiego (1946–1951), gdzie 16 marca 1949 otrzymał magisterium, zaś 24 grudnia 1951 obronił doktorat (drukiem, w języku ukraińskim, ukazał się w ponad dwadzieścia lat później: І. Балик, Іннокентій Винницький: єпископ перемиський, самбірський, сяніцький 1680–1700, Roma 1978).

W latach 1950–1951 był duszpasterzem w parafii przy klasztorze bazyliańskim w Warszawie. Po 1957 powrócił do obrządku wschodniego. W okresie 13 maja 1962–1968 był administratorem placówki greckokatolickiej w Przemyślu, zaś w latach 1971–1989 duszpasterzem greckokatolickim w Jarosławiu (dojeżdżał z Przemyśla). Odprawiał też nabożeństwa greckokatolickie w Pieniężnie (1968 r.) i Hrebennem pow. Tomaszów Lubelski. Jednocześnie wykładał historię Kościoła klerykom greckokatolickim studiującym na KUL. Publikował prace naukowe i popularnonaukowe w Polsce i za granicą. Usilnie rozpracowywany oraz inwigilowany przez aparat bezpieczeństwa PRL.

Zmarł po ciężkiej chorobie w szpitalu w Rzeszowie. Nabożeństwo żałobne odbyło się 3 lipca 1989 w Jarosławiu. Pochowany został nazajutrz – 4 lipca 1989 – w grobowcu oo. bazylianów na warszawskim Bródnie (kwatera 91A-3-1/11).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dmytro Blazejowskyj: Kyjiwśka Wsełenśka Cerkwa u diaspori (1751-1988). Lwiw, 1999, s. 1087. (ukr.)
Hreko-katołyćkyj Cerkownyj Kałenda 1988, s. 156.