Johann Passler

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Passler
Data i miejsce urodzenia

18 sierpnia 1961
Anterselva

Klub

C.S. Carabinieri

Wzrost

178 cm

Debiut w PŚ

14.01 1982, Egg am Etzel (19. miejsce - b.indywidualny)

Pierwsze punkty w PŚ

14.01 1982, Egg am Etzel (19. miejsce - b.indywidualny)

Pierwsze podium w PŚ

9.03 1983, Oslo
(2. miejsce - b.indywidualny)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Włochy
Igrzyska olimpijskie
brąz Calgary 1988 b.indywidualny
brąz Calgary 1988 sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Lahti 1990 sztafeta
złoto Borowec 1993 sztafeta
brąz Ruhpolding 1985 sprint
brąz Oslo 1986 sztafeta
Puchar Świata
3. miejsce
1987/1988

Johann Passler (ur. 18 sierpnia 1961 w Anterselvie) – włoski biathlonista, dwukrotny medalista igrzysk olimpijskich i czterokrotny medalista mistrzostw świata.

Kariera[edytuj | edytuj kod]

W Pucharze Świata zadebiutował 14 stycznia 1982 roku w Egg am Etzel, zajmując 19. miejsce w biegu indywidualnym. Tym samym już w swoim debiucie zdobył pierwsze punkty. Na podium zawodów tego cyklu po raz pierwszy stanął 9 marca 1983 roku w Oslo, zajmując drugie miejsce w tej samej konkurencji. W zawodach tych rozdzielił Dmitrija Wasiljewa z ZSRR oraz Andreasa Schweigera z RFN. W kolejnych startach jeszcze 11 razy stawał na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 23 stycznia 1988 roku w Anterselvie wygrał bieg indywidualny, a 11 marca 1989 roku w Östersund i 16 stycznia 1993 roku w Val Ridanna był najlepszy w sprincie. Ostatni raz w czołowej trójce znalazł się 18 marca 1995 roku w Lillehammer, gdzie był drugi w sprincie. Najlepsze wyniki osiągnął w sezonie 1987/1988, kiedy zajął trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Niemcem Fritzem Fischerem i Eirikiem Kvalfossem z Norwegii.

W 1982 roku wystartował na mistrzostwach świata w Mińsku, gdzie zajął 27. miejsce w biegu indywidualnym, 20. w sprincie i piąte w sztafecie. Na rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata w Ruhpolding wywalczył brązowy medal w sprincie. Wyprzedzili go tam jedynie Frank-Peter Roetsch z NRD i Eirik Kvalfoss. Kolejny brązowy medal zdobył podczas mistrzostw świata w Oslo w 1986 roku, gdzie wspólnie z Wernerem Kiemem, Gottliebem Taschlerem i Andreasem Zingerle zajął trzecie miejsce w sztafecie. Ponadto sztafeta włoska w składzie: Pieralberto Carrara, Wilfried Pallhuber, Johann Passler i Andreas Zingerle zwyciężyła na mistrzostwach świata w Oslo/Mińsku/Kontiolahti w 1990 roku oraz rozgrywanych trzy lata później mistrzostwach świata w Borowcu. Był też czwarty w tej samej konkurencji na mistrzostwach świata w Feistritz w 1989 roku oraz mistrzostwach świata w Lahti w 1991 roku, a także w sprincie na MŚ 1986 i MŚ 1989, przegrywając walkę o podium odpowiednio z André Sehmischem z NRD i Jurijem Kaszkarowem z ZSRR.

Jego olimpijskim debiutem były igrzyska w Sarajewie w 1984 roku. Zajął tam 35. miejsce w biegu indywidualnym i piąte w sztafecie. Największe sukcesy osiągnął podczas igrzysk olimpijskich w Calgary w 1988 roku, gdzie zdobył dwa medale. Najpierw zajął trzecie miejsce w biegu indywidualnym, przegrywając tylko z Frankiem-Peterem Roetschem i Walerijem Miedwiedcewem z ZSRR. Następnie był ósmy w sprincie, a w ostatnich zawodach, razem z Kiemem, Taschlerem i Zingerle był trzeci w sztafecie. Na rozgrywanych cztery lata później igrzyskach olimpijskich w Albertville był między innymi siódmy w biegu indywidualnym i czwarty w sztafecie. Brał również udział w igrzyskach w Lillehammer w 1994 roku, gdzie rywalizację w sprincie ukończył na trzynastej pozycji, a w sztafecie zajął szóste miejsce.

Z zawodu był policjantem.

Osiągnięcia[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Rok Miejscowość Konkurencje
IN SP PU MS RL MR SR
1984 Sarajewo 35. nd. nd. 5. nd.
1988 Calgary 3. 8. nd. nd. 3. nd.
1992 Albertville 7. 15. nd. nd. 4. nd.
1994 Lillehammer 13. nd. nd. 6. nd.

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Rok Miejscowość Konkurencje
IN SP PU MS RL MR SR
1982 Mińsk 27. 20. nd. nd. 5. nd.
1983 Anterselva 11. 6. nd. nd. 10. nd.
1985 Ruhpolding 3. nd. nd. 8. nd.
1986 Oslo 7. 4. nd. nd. 3. nd.
1987 Lake Placid 19. 31. nd. nd. 8. nd.
1989 Feistritz 12. 4. nd. nd. 4. nd.
1990 Mińsk/Oslo/Kontiolahti 10. nd. nd. 1. nd.
1991 Lahti 22. nd. nd. 4. nd.
1993 Borowec 17. 11. nd. nd. 1. nd.

Puchar Świata[edytuj | edytuj kod]

Sezon Miejsce
1981/1982 19.
1982/1983 7.
1983/1984 -
1984/1985 30.
1985/1986 20.
1986/1987 30.
1987/1988 3.
1988/1989 15.
1989/1990 20.
1990/1991 20.
1991/1992 4.
1992/1993 5.
1993/1994 24.
1994/1995 29.
1995/1996 -

Miejsca na podium chronologicznie[edytuj | edytuj kod]

Lp. Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Lokata Pudła Czas biegu Strata Zwycięzca
1. 9 marca 1983 Norwegia Oslo Bieg indywidualny na 20 km 2. 0+0+0+2 1:10:04,4 +34,0 Dmitrij Wasiljew
2. 10 marca 1983 Norwegia Oslo Sprint na 10 km 3. 0+0 31:27,8 +27,6 Frank-Peter Roetsch
3. 16 lutego 1985 Ruhpolding Sprint na 10 km 3. 0+0 30:25,2 +1:08,5 Frank-Peter Roetsch
4. 9 marca 1986 Finlandia Lahti Sprint na 10 km 3. 2 31:10,3 ? André Sehmisch
5. 17 grudnia 1987 Austria Hochfilzen Bieg indywidualny na 20 km 3. 0+1+0+1 1:07:36,25 +33,1 Fritz Fischer
6. 23 stycznia 1988 Włochy Anterselva Bieg indywidualny na 20 km 1. 1+1+1+1 1:05:03,3
7. 30 stycznia 1988 Ruhpolding Sprint na 10 km 2. 0+2 30:22,3 +5,4 Stefan Höck
8. 20 lutego 1988 Kanada Calgary Bieg indywidualny na 20 km 3. 1+0+0+1 56:33,3 +36,8 Frank-Peter Roetsch
9. 11 marca 1989 Szwecja Östersund Sprint na 10 km 1. 1+2 26:26,0
10. 16 stycznia 1993 Włochy Val Ridanna Sprint na 10 km 1. 0+0 25:16,3
11. 18 marca 1993 Finlandia Kontiolahti Bieg indywidualny na 20 km 3. 0+1+1+1 1:00:29,5 +1:03,1 Ludwig Gredler
12. 18 marca 1995 Norwegia Lillehammer Sprint na 10 km 2. 1+0 29:34,5 +39,0 Wiktor Majgurow

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]