Katedra w Reims

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Katedra Notre-Dame, dawne opactwo Saint-Remi i pałac arcybiskupi w Reims[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Francja

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

I, II, VI

Numer ref.

601

Region[b]

Europa i Ameryka Północna

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

1991
na 15. sesji

Położenie na mapie Marny
Mapa konturowa Marny, u góry znajduje się punkt z opisem „Katedra Notre-Dame w Reims”
Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Katedra Notre-Dame w Reims”
Położenie na mapie regionu Grand Est
Mapa konturowa regionu Grand Est, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Katedra Notre-Dame w Reims”
Ziemia49°15′12,9″N 4°02′02,9″E/49,253583 4,034139

Katedra Notre-Dame w Reims (fr. Cathédrale Notre-Dame de Reims) – gotycka katedra pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny w Reims, we Francji. Jest uznawana za najbardziej harmonijną i klasyczną w proporcjach we Francji, często nazywana „Katedrą Aniołów” z powodu bogatej dekoracji rzeźbiarskiej.

Katedra z biegiem czasu stała się miejscem koronacji królów Francji. W sumie w katedrze odbyło się ich dwadzieścia pięć[1].

 Osobny artykuł: Sakra królów Francji.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Świątynia została zbudowana w latach 1211–1300 na miejscu poprzedniej świątyni z 401 r. Zaprojektował ją Jean d’Orbais. Dwuwieżowa fasada katedry przypomina swym wyglądem fasadę paryskiej Notre-Dame. W obydwu świątyniach z fasad wyrastają nieprzykryte hełmami wieże. W fasadzie znajdują się trzy ogromnych rozmiarów portale. Są tak duże, że w tympanon środkowego wbudowana została rozeta. Druga z rozet znajduje się ponad portalem i jest wypełniona witrażem z XIII w, który przedstawia NMP w otoczeniu apostołów i muzykujących aniołów. Po obydwu jej stronach wybudowano strzeliste gotyckie okna oświetlające dwie boczne nawy. Ta trójnawowa katedra jest bazyliką, co oznacza, że dwie nawy boczne są niższe od nawy głównej. Wieńczący je dach zdobiony jest licznymi rzeźbami, częściowo przeniesionymi z pałacu biskupiego. Katedra posiada potrójną nawę poprzeczną i krótkie, pięcionawowe prezbiterium. Zamknięta jest w części wschodniej ambitem, do którego przylega pięć kaplic. Część wschodnia została ukończona już w 1241 roku. Całe wnętrze (wraz z głębokością środkowej kaplicy) mierzy 141 m długości, a wysokość trójkondygnacyjnej nawy głównej osiąga 38 m. Wnętrze silnie akcentują linie pionowe. Żebra sklepienia schodzą poprzez pas triforium na półkoliste kolumny. Otwory okienne ambitu i kaplic wzbogacono jednymi z pierwszych maswerków. Katedra słynie z witraży zaprojektowanych przez Marca Chagalla i bogatej rzeźbiarskiej kompozycji fasady. W czasie rewolucji francuskiej zniszczono lektorium i witraże, ale bryła budynku ocalała. Do 1996 r. usuwano bardzo poważne zniszczenia z czasów I wojny światowej.

Tu w 1429 r. Joanna d’Arc kazała koronować odsuniętego od władzy króla Karola VII.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Historia Do Rzeczy, nr 3(49)/2017 marzec 2017, Piotr Semka Bomby na katedrę s. 28-31.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]