Kazimierz Biernat

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Lowdown (dyskusja | edycje) o 12:24, 2 maj 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Kazimierz Biernat
ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

10 maja 1894
Mordarka

Data i miejsce śmierci

7 grudnia 1937
Sanok

Przebieg służby
Lata służby

1914–1932

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,

Wojsko Polskie

Jednostki

32 Pułk Piechoty k.k. Landwehry,
16 Pułk Piechoty Obrony Krajowej "Kraków",
1 Pułk Strzelców Polskich,
5 Dywizja Strzelców Polskich,
1 Syberyjski Pułk Piechoty,
82 Syberyjski Pułk Piechoty,
84 Pułk Piechoty,
2 Pułk Strzelców Podhalańskich

Stanowiska

dowódca kompanii,
dowódca batalionu,
komendant szkoły,
kwatermistrz,
dowódca odwodu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna domowa w Rosji,
wojna polsko-bolszewicka (bitwa o Borkowo)

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki)
Multimedia w Wikimedia Commons

Kazimierz Biernat (ur. 10 maja 1894 w Mordarce, zm. 7 grudnia 1937 w Sanoku) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Nagrobek Kazimierza Biernata

Pochodził z ziemi limanowskiej. Jego rodzicami byli Walenty i Rozalia, z domu Mamak. We wsi rodzinnej ukończył szkołę powszechną, a następnie uczył się w gimnazjum w Nowym Sączu, które ukończył w 1913 uzyskując maturę.

Po wybuchu I wojny światowej służył w 32 pułku piechoty Obrony Krajowej, po czym ukończył szkołę oficerską i otrzymał przydział do 16 pułku piechoty Obrony Krajowej „Kraków”. W jego szeregach jako kadet (aspirant oficerski) 27 sierpnia 1915 wyruszył na front wschodni, gdzie 4 czerwca 1916 został wzięty do niewoli, z której odzyskał wolność 22 lipca 1918. Wówczas przyłączył się do 1 pułku strzelców polskich, w którym wpierw został dowódcą plutonu w 3 kompanii, a następnie 11 grudnia 1918, awansowany do stopnia podporucznika, został dowódcą 2 kompanii. Jego pułk wchodził w skład sformowanej na terenie Rosji 5 Dywizji Strzelców Polskich. Wraz z nią walczył w trakcie wojny domowej w Rosji w 1918, w rejonie Ufy (Sardyk, Belebej, Znamienka). 19 kwietnia 1919 awansowano go do stopnia porucznika. Podczas odwrotu jego kompania odznaczyła się w bitwie na stacji kolejowej Tutalska Tajga 23 grudnia 1919, lecz mimo tego ewekuacja wojsk polskich nie powiodła się. W styczniu 1920 5 Dywizja Strzelców Polskich została otoczona i skapitulowała koło stacji kolejowej Klukwiennaja (120 km na wschód od Krasnojarska). Większość polskich żołnierzy została wzięta do niewoli i następnie skierowana do katorżniczej pracy, a część z nich, która się nie poddała (wśród nich Biernat), uciekała w kierunku wschodnim i 21 lutego 1920 dotarła do Harbinu w Mandżurii. Tam został utworzony Samodzielny Batalion Strzelców Polskich, a Biernat został dowódcą 4 kompanii. Grupa ocalałych żołnierzy pułku wraz z większością oficerów i częścią rodzin wojskowych wyruszyła 15 kwietnia 1920 angielskim okrętem z portu Dairen do Polski, przybywając 1 lipca 1920 do Gdańska.

Powracający żołnierze zostali włączeni do Wojska Polskiego i już 10 lipca skierowani na tereny plebiscytowe Warmii i Mazur. W trwającej wtedy wojnie polsko-bolszewickiej 1920, Biernat został mianowany dowódcą 10 kompanii działającego pod ówczesną nazwą 1 Syberyjskiego pułku piechoty (później 22 sierpnia 1921 otrzymał nazwę 82 Syberyjskiego Pułku Strzelców im. Tadeusza Kościuszki) i 8 sierpnia 1920 wysłany na front pod Warszawę. Tam w dniach 14–15 sierpnia uczestniczył w bitwie o Borkowo, a podczas ataku wykazał się męstwem; 19 sierpnia pod Czarnostowem brał udział w ataku na bagnety, zdobyciu okopów bolszewików i przerwaniu frontu. 24 sierpnia został wzięty do niewoli. Mimo tego po raz drugi w życiu uwolnił się z sowieckiej opresji jenieckiej. Po zakończonej wojnie i odparciu bolszewików, w kwietniu 1921 został awansowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919[1]. Został mianowany oficerem 3 Syberyjskiego Pułku Piechoty (wkrótce zmienił nazwę na 84 Pułk Piechoty i garnizonował w Pińsku), w którym służył od 30 września 1922 do 7 stycznia 1930[2][3]. W tym czasie pełnił funkcje dowódcy kompanii, dowódcy II batalionu (1928)[4], dowódcy szkoły podoficerskiej i kwatermistrza. 1 stycznia 1928 został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z 1 stycznia 1928[5]. 10 stycznia 1930 otrzymał rozkaz przeniesienia do Sanoka, gdzie objął stanowisko komendanta odwodu Przysposobienia Wojskowego w tamtejszym 2 pułku strzelców podhalańskich. Niekorzystne skutki zdrowotne udziału w działaniach wojennych zmusiły go do leczenia szpitalnego i sanatoryjnego. W związku z postępującymi chorobami 31 maja 1932 został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 jako major piechoty przeniesiony w stan spoczynku był w oficerskiej kadrze okręgowej nr X jako oficer pozostający w dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X i był wówczas przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Sanok[6].

Zmarł 7 grudnia 1937 w wieku 43 lat, a bezpośrednią przyczyną śmierci była gruźlica. Opinie lekarskie wskazywały, że 95% utraty jego zdrowia wynikały z doświadczeń i przeżyć wojennych[7]. Został pochowany w części „Matejki Stary” Cmentarza Centralnego w Sanoku. Później w miejscu jego pochówku została pochowana jego córka, Jolanta Kazimiera Ratułowska (1928–2011), zaś obok, w osobnym grobie spoczęła jego żona, Irena Biernat (1902–1967).

Jego żona przed 1939 należała do Rodziny Wojskowej 2 psp, po wybuchu wojny wraz z dwiema córkami oraz w grupie innych małżonek polskich oficerów z sanockiego pułku trafiła do Kulczyc, następnie do Drohobycza, po czym powróciła do Sanoka[8][9][10].

Ordery i odznaczenia

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 358.
  2. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 367.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 319.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 98.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 182.
  6. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 1043.
  7. ↑ Andrzej Romaniak, Kazimierz Biernat – bohater dwóch wojen, Tygodnik Sanocki nr 44 (677) z 2004, s. 7.
  8. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Nie było czasu na żale i rozważania. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, Nr 21 (225) z 20 października 2000. 
  9. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Na wzgórzach wyrosła tyraliera piechoty niemieckiej. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, Nr 22 (226) z 3 listopada 2000. 
  10. ↑ Alojzy Bełza, Edward Zając. 100 lat temu urodził się Alojzy Bełza – ps. „Alfred Burzyński”, „Alik” (IV). Są duże aresztowania. „Gazeta Bieszczadzka”, s. 8, Nr 23 (227) z 17 listopada 2000. 
  11. ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2797 z 26 marca 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 13, poz. 414
  12. ↑ Andrzej Romaniak, Kazimierz Biernat – bohater dwóch wojen, Tygodnik Sanocki nr 44 (677) z 2004, s. 7.
  13. ↑ Franciszek Dindorf-Ankowicz: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918-1920. T. 82 Syberyjski Pułk Piechoty. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, s. 46.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Biernat&oldid=53359450”