Kościół św. Juliana Flamandów w Rzymie

Kościół św. Juliana Flamandów
*Chiesa di San Giuliano dei Fiamminghi*
	Kościół tytularny
Państwo	Włochy
Miejscowość	Rzym; Via del Sudario 40
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	Santi Biagio e Carlo ai Catinari
Wezwanie	św. Juliana
Dane świątyni
Liczba naw	1
	Położenie na mapie Rzymu Kościół św. Juliana Flamandów
	Położenie na mapie Włoch Kościół św. Juliana Flamandów
	Położenie na mapie Lacjum Kościół św. Juliana Flamandów
	41°53′45,1320″N 12°28′32,3040″E/41,895870 12,475640
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Kościół św. Juliana Flamandów (wł. Chiesa di San Giuliano dei Fiamminghi^[1]) – rzymskokatolicki kościół tytularny w Rzymie.

Świątynia ta jest kościołem rektoralnym parafii Santi Biagio e Carlo ai Catinari, kościołem tytularnym oraz rzymskim kościołem narodowym Belgii^[1].

Lokalizacja[edytuj | edytuj kod]

Kościół znajduje się w VIII Rione Rzymu – Sant’Eustachio przy Via del Sudario 40^[1].

Patron[edytuj | edytuj kod]

Patronem świątyni jest św. Julian Szpitalnik (nazywany również Gościnnym) – według legendy będący flamandzkim kupcem, który w ramach pokuty poświęcił życie modlitwie oraz pomocy biednym i chorym. Jest on patronem poszukujących noclegu, podróżujących, jak również pielgrzymów.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Początki kościoła wiążą się z hospicjum dla pielgrzymów z terenów Flandrii. Według legendy kościół miał zostać ufundowany w czasie, gdy doszło do chrystianizacji Flandrii za pontyfikatu Grzegorza II (715-731)^[2]. Jednak pierwsza historyczna wzmianka odnosząca się do hospicjum pochodzi dopiero z 1427 roku, kiedy osoba nim zarządzająca skierowała prośbę do papieża Marcina V o ustanowienie dwóch ołtarzy w kaplicy hospicjum. W 1444 roku spisano statut dla hospicjum oraz związanego z nim bractwa^[3] (Confraternita dei Fiamminghi^[2]). Natomiast sam kościół po raz pierwszy został wzmiankowany w katalogu z 1492 roku^[1]. W 1675 roku świątynię przebudowano. Kolejna przebudowa miała miejsce na początku XVIII wieku. Architektami tej renowacji byli Antonio Maria Boroni i jego brat Asdrubale^[2].

Architektura i sztuka[edytuj | edytuj kod]

Kościół nie ma własnego dachu, lecz jest wstawiony w większy budynek. Sama fasada świątyni jest mała, flankują ją z obu stron okna (prostokątne niżej i okrągłe wyżej), które jednak nie są jej częścią. Właściwa fasada kościoła ma dwie kondygnacje ograniczone przez parę pilastrów. Dolne pilastry podtrzymują wystający gzyms, natomiast górne wspierają trójkątny fronton z pustym tympanonem. Drzwi flankują pilastry ozdobione u góry festonami i głowami lwów. Na nadprożu znajduje się płaskorzeźba lwa z herbu hrabstwa Flandrii. Powyżej jest nisza z rzeźbioną kamienną ramą, w której umieszczono kopię XVII-wiecznej figury św. Juliana Szpitalnika. Oryginał wyrzeźbił w drewnie wiązu Jodocus Haerts w 1634 roku i znajduje się on w pomieszczeniach fundacji będącej spadkobiercą dawnego bractwa^[2].

Figura św. Juliana nad wejściem do kościoła

Wnętrze kościoła jest owalne. Prezbiterium znajduje się w małej prostokątnej apsydzie. Dwie boczne kaplice znajdują się w płytszych apsydach. Dekoracja wnętrza pochodzi głównie z XVIII wieku^[2].

Centralny fresk płytkiego sklepienia kopuły jest dziełem Williama Kenta z 1717 roku i przedstawia Apoteozę św. Juliana. Cztery trójkątne freski, stykające się wierzchołkami z freskiem centralnym, są również autorstwa Kenta i przedstawiają alegorie geograficzne: Flandrię nad prezbiterium, Ieper nad wejściem, Brugię po prawej i Gandawę po lewej^[2].

Ołtarz główny ma dwie kolumny korynckie podtrzymujące belkowanie. Powyżej znajduje się okno lunety z witrażem przedstawiającym św. Józefa z Dzieciątkiem Jezus. W ołtarzu znajduje się Św. Julian autorstwa Dircka Helmbrekera z 1695 roku. Sklepienie prezbiterium zdobi anonimowy fresk przedstawiający putta, namalowany podczas restauracji w 1860 roku^[2].

Dwie kaplice boczne zostały wykonane według jednakowego projektu. Prawa kaplica jest poświęcona świętym Piotrowi i Pawłowi. Obraz przedstawiający tych świętych jest anonimowym dziełem z około 1700 roku. Kaplica po lewej stronie została poświęcona Matce Bożej. W ołtarzu umieszczono anonimową kopię obrazu Madonna ze śpiącym Dzieciątkiem Sassoferrato^[2].

Kardynałowie diakoni[edytuj | edytuj kod]

Kościół św. Juliana Flamandów jest jednym z kościołów tytularnych nadawanych kardynałom-diakonom (Titulus Sancti Iuliani Flandrensium)^[4]. Tytuł ten został ustanowiony 26 listopada 1994 roku^[4] przez papieża Jana Pawła II.

Jan Pieter Schotte CICM (1994-2005)
vacat
Walter Brandmüller (2010-nadal)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d Chiesa rettoria San Giuliano dei Fiamminghi. Diocesi di Roma. [dostęp 2020-03-05]. (wł.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h San Giuliano dei Fiamminghi. Churches of Rome. [dostęp 2020-03-05]. (ang.).
↑ Bart De Groof: Lodging pilgrims in early modern Rome: San Giuliano dei Fiamminghi an example of 'national' solidarity?. W: From revolt to riches. Culture and history of the Low Countries, 1500-1700. Theo Hermans, Reinier Salverda (red.). London: UCL Press, 2017, s. 234-243. DOI: 10.14324/111.9781910634899. ISBN 978-1-910634-89-9. [dostęp 2020-03-06]. (ang.).
↑ ^a ^b Kościół św. Juliana Flamandów w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-03-05] (ang.).

[DR-1] Chiesa rettoria San Giuliano dei Fiamminghi. Diocesi di Roma. [dostęp 2020-03-05]. (wł.).

[ChR-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h San Giuliano dei Fiamminghi. Churches of Rome. [dostęp 2020-03-05]. (ang.).

[Groof-3] Bart De Groof: Lodging pilgrims in early modern Rome: San Giuliano dei Fiamminghi an example of 'national' solidarity?. W: From revolt to riches. Culture and history of the Low Countries, 1500-1700. Theo Hermans, Reinier Salverda (red.). London: UCL Press, 2017, s. 234-243. DOI: 10.14324/111.9781910634899. ISBN 978-1-910634-89-9. [dostęp 2020-03-06]. (ang.).

[Ch-4] Kościół św. Juliana Flamandów w Rzymie [online], catholic-hierarchy.org [dostęp 2020-03-05] (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]