Kościół św. Mikołaja w Brzezinach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Mikołaja
A-348 z 23.09.1936 i z 25.05.1954[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Miejscowość

Brzeziny

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

parafia

św. Mikołaja

Wezwanie

św. Mikołaja

Położenie na mapie gminy Wielopole Skrzyńskie
Mapa konturowa gminy Wielopole Skrzyńskie, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Brzeziny, kościół parafialny”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Brzeziny, kościół parafialny”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Brzeziny, kościół parafialny”
Położenie na mapie powiatu ropczycko-sędziszowskiego
Mapa konturowa powiatu ropczycko-sędziszowskiego, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Brzeziny, kościół parafialny”
Ziemia49°55′46,7″N 21°33′10,4″E/49,929639 21,552889

Kościół św. Mikołaja w Brzezinach – drewniany rzymskokatolicki kościół parafialny pw. św. Mikołaja, zbudowany w XV w., znajdujący się w miejscowości Brzeziny.

W 1936 i 1954 obiekt wpisany do rejestru zabytków. Włączony do podkarpackiego Szlaku Architektury Drewnianej.

Historia obiektu[edytuj | edytuj kod]

Kościół wzniesiony został najprawdopodobniej w 2 poł. XV w. z inicjatywy Stanisława Rokosza herbu Ostoja, ówczesnego właściciela wsi. Kościół wzmiankowany był w 1470. Konsekracja kościoła nastąpiła w 1501. Zgodnie ze średniowieczną tradycją otwory okienne znajdowały się jedynie od strony południowej (poza jednym oknem o ostrołukowym wykroju we wsch. ścianie prezbiterium), a do kościoła prowadziły dwa wejścia: od zachodu i południa. W 1 poł. XVII w. kościół ozdobiono figuralno-ornamentalną polichromią (rekonstruowaną częściowo w latach 50. XX w.), a w 1 ćw. XVIII w. ufundowano nowe elementy wyposażenia świątyni (m.in. ołtarz główny). W czasach nowożytnych budowla otoczona została sobotami, wzniesiono wieżyczkę na sygnaturkę i wolnostojącą wieżę-dzwonnicę. Kościół został gruntownie przebudowany w latach 1772–1777 z inicjatywy proboszcza Józefa Kazimierza Szalickiego (m.in. do nawy dobudowano wówczas obszerny babiniec, ufundowano też nowe elementy wyposażenia – cztery ołtarze boczne). W XIX i pocz. XX w. świątynię wielokrotnie poddawano remontom bieżącym (m.in. wymieniając pokrycie dachów z gontu na blachę)[2][3].

W 1933 roku kościół rozbudowano według projektu architekta Wacława Krzyżanowskiego. Prezbiterium i nawę rozsunięto wbudowując pomiędzy nimi transept. Budowla zyskała w ten sposób rzut krzyża. Nawa obudowana została szerokim podcieniem, ściany z zewnątrz oszalowano. Rekonstrukcję polichromii przeprowadzano w latach 1957–1961, 80. oraz 2000–2006[2].

Architektura i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]

Kościół jest orientowany, wzniesiony w konstrukcji zrębowej, na dębowej podwalinie. Pierwotnie zbudowany w tradycji późnogotyckiej, składał się z prezbiterium na rzucie prostokąta zamkniętego od wschodu trójbocznie i szerszej nawy na rzucie zbliżonym do kwadratu. Do prezbiterium przylegała od północy zakrystia na rzucie wydłużonego prostokąta. Obecnie, po przebudowie z 1933 kościół ma rzut krzyża. Prezbiterium i nawa zostały rozsunięte i wbudowano ramię poprzeczne – transept. Do prezbiterium od północy i południa przylegają zakrystia i składzik na rzutach prostokątów. Nawa otoczona jest z trzech stron podcieniami. Prezbiterium i nawa nakryte są dachem dwuspadowym, jednokalenicowym, z sześcioboczną wieżyczką na sygnaturkę. Partie nawy nad zaskrzynieniami mają dachy pulpitowe. Transept, o ścianach równych wysokością ścianom prezbiterium i nawy, nakryty jest dwuspadowym dachem nieznacznie niższym od dachu kościoła. Zakrystia, składzik i podcienia wokół nawy kryją dachy pulpitowe. Nad prezbiterium i częściowo nad nawą zachowała się więźba dachowa w typie storczykowym z wzdłużnym usztywnieniem. W ścianie wschodniej prezbiterium zachowało się (zabite w 1933) okno o wykroju ostrołukowym. Ściany oszalowane są deskami w układzie pionowym.

Wnętrze nakryte jest stropem płaskim, w nawie z zaskrzynieniami wspartymi na trzech parach kolumn. Ściana tęczowa ma wykrój prostokątny. Chór muzyczny XVIII-wieczny, rokokowy, z silnie wysuniętą częścią środkową i parapetem o wklęsło-wypukłym rzucie, wsparty jest na czterech kolumnach. Wnętrze ozdobione dekoracją malarską. W nawie zachowały się fragmenty malowanych krzyży konsekracyjnych tzw. zacheuszy z ok. 1500. Bogata, późnorenesansowa figuralno-ornamentalna dekoracja malarska z 1 poł. XVI w. pokrywa ściany i strop prezbiterium oraz ściany nawy. Składają się nań m.in. przedstawienia z Nowego Testamentu, cykl scen z życia św. Mikołaja, sceny męczeństw świętych, a na stropie prezbiterium ślady podziałów kasetonowych.

Do cennych elementów wyposażenia kościoła należą[4]:

Otoczenie[edytuj | edytuj kod]

Od strony zachodniej znajduje się wolnostojąca barokowa dzwonnica z XVII w., konstrukcji słupowo-ramowej zwieńczona izbicą i ostrosłupowym hełmem[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo podkarpackie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2019-05-16].
  2. a b c Krzysztof Zieliński: Leksykon drewnianej architektury sakralnej województwa podkarpackiego. PRO CARPATHIA, Rzeszów 2015, s. 28, 29. ISBN 978-83-61577-68-3.
  3. Magdalena i Artur Michniewscy, Marta Duda: Kościoły drewniane Karpat i Podkarpacia. Wydawnictwo Rewasz, Pruszków 2001, s. 167, 168. ISBN 83-85557-88-1.
  4. Historia. Strona parafii. [dostęp 2019-05-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-05-29)]. (pol.).