Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny w Wąsoszu

Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny

A/1115/1374 z dnia 13.08.1965
Kościół pomocniczy
Widok ogólny
Państwo	Polska
Miejscowość	Wąsosz pl. Kościelny
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Parafia	św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny
Wezwanie	Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Wspomnienie liturgiczne	sobota po Uroczystości Najświętszego Serca Jezusowego
Historia Data zakończenia budowy 1581 Aktualne przeznaczenie kościół pomocniczy Data zniszczenia • przez 1710 1759 pożar działania wojenne Data odbudowy 1766-1767 Poprzednie wyznanie luteranizm (do 1945 roku)
Dane świątyni Styl gotycki Świątynia • materiał bud. • cegła Ołtarz • liczba ołtarzy 3 Liczba naw 1
Położenie na mapie Wąsosza Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie Polski Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie powiatu górowskiego Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
Położenie na mapie gminy Wąsosz Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny
51°33′38,07″N 16°41′33,08″E

Kościół Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół pomocniczy należący do parafii św. Józefa Oblubieńca Najświętszej Maryi Panny w Wąsoszu.

Historia

Dawniej był to kościół ewangelicki św. Mateusza. Świątynia została zbudowana w 1581 roku na miejscu wcześniejszej budowli, wzmiankowanej w 1290 roku. Odbudowana została po pożarze Wąsosza w 1710 roku, ponownie została zniszczona w czasie działań wojennych w 1759 roku. Jego odbudowa została rozpoczęta w 1766 roku i została zakończona w październiku 1767 roku. Prace budowlane były wykonywane pod kierunkiem Jerzego Wandelta z Góry i Fryderyka Rohnke z Wąsosza. W dniu 1 listopada 1767 roku odbudowana świątynia została konsekrowana. Budowla była wielokrotnie restaurowana w XIX wieku (1845, 1868 i 1890).

Architektura

Jest to świątynia orientowana, murowana z cegły, otynkowana, jednonawowa, posiada wydzielone prezbiterium. Korpus nawy posiada trzy przęsła. Prezbiterium, nawa, kruchta zachodnia i zakrystia są nakryte pozornymi sklepieniami kolebkowymi, z kolei kruchta południowa nakryta jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Świątynia i dobudówki są nakryte dwuspadowymi blaszanymi dachami. Od strony zachodniej jest umieszczona czworokątna wieża o czterech kondygnacjach nakryta dachem namiotowym zwieńczonym kulą, którą poprzedza kruchta z portalem ostrołuk]owym umieszczonym w profilowanych obramieniach, drzwi są drewniane z nitami. Zegar na wieży posiada kwadratowe tarcze od strony południowej, północnej i zachodniej.

Wnętrze

We wnętrzu znajduje się skromne wyposażenie, trzypiętrowe empory, otaczające ściany z trzech stron oraz prospekt organowy ukończony w październiku 1769 roku i wykonany przez Franciszka Ufflera z Głogowa i ołtarz główny w stylu barokowym wykonany w XVIII wieku i ozdobiony rzeźbami św. Piotra i Pawła. Na zewnątrz, na ścianach są umieszczone późnobarokowe i klasycystyczne kamienne epitafia pochodzące z XVIII i XIX wieku.