Radiotechnika (przedsiębiorstwo)
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Pietrzykowice |
| Data założenia |
1947 |
| Forma prawna | |
| Nr KRS | |
| Strona internetowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Siedziba |
Wrocław |
| Data założenia |
1947 |
| Forma prawna | |
| Nr KRS | |
| Strona internetowa | |
Radiotechnika – przedsiębiorstwo działające w latach 1947-2007 we Wrocławiu w branży elektronicznej. Pierwotnie zakład założony został jako spółdzielnia pracy, która następnie została upaństwowiona, a po przemianach ustrojowych przekształcona w firmę Radiotechnika Marketing sp. z o.o. oraz Radiotechnika Serwis sp. z o.o.. W latach 1958-1989 przedsiębiorstwo było największym producentem oscyloskopów, betonoskopów ultradźwiękowych i urządzeń diagnostyki samochodowej w krajach RWPG. Przez długie lata działalności od 1955 roku zakład mieścił się w budynkach położonych przy ulicy Henryka Sienkiewicza 6a we Wrocławiu[1][2][3]. Nowa firma Radiotechnika Marketing sp. z o.o. zmieniła jednak swoją siedzibę w 2007 roku[2]. Nowa siedziba znajduje się w miejscowości Pietrzykowice pod Wrocławiem. Firma posiada także oddziały w Warszawie i Łodzi[4]. Natomiast Radiotechnika Serwis sp. z o.o. ma swoją siedzibę przy ulicy Sienkiewicza 4 we Wrocławiu[5].
Spółdzielnia pracy Radiotechnika została założona w 17 stycznia 1947 r. na bazie kilku prywatnych warsztatów radiowych. Był to pierwszy zakład z branży elektronicznej w mieście. Spółdzielnię założyli byli pracownicy fabryki Elektrit z Wilna. W zakładzie początkowo naprawiano i produkowano radioodbiorniki. Tu powstał i był produkowany pierwszy polski radioodbiornik przeznaczony do montażu w samochodach. Zakład produkował ówcześnie także radiowęzły przemysłowe i pomoce szkolne. Od 1954 roku rozpoczęto seryjną produkcję urządzeń pomiarowych. Asortyment produkowanych narzędzi obejmował między innymi oscyloskopy, betonoskopy ultradźwiękowe oraz różne przyrządy przeznaczone do diagnostyki samochodowej[1][2][5][6]. Z innych ówczesnych dokonań zakładu wymienić można zaprojektowanie i zamontowanie w 1955 roku na szczycie Szrenicy pierwszego na Dolnym Śląsku przekaźnika telewizyjnego[1][5]. To opracowanie, a także wiele innych, było wynikiem współpracy zakładu z Katedrą Miernictwa oraz Katedrą Telekomunikacji Politechniki Wrocławskiej[1]. Zakład został upaństwowiony w 1973 roku i włączony do Kombinatu Aparatury Budowlanej i Dydaktycznej KABID jako Zakład Aparatury Elektronicznej Radiotechnika[2].
W 1991 roku nastąpiło przekształcenie Radiotechniki w spółkę pracowniczą, a następnie nastąpiło wydzielenie nowych podmiotów: Radiotechnika Marketing spółka z ograniczoną odpowiedzialnością[1][2] oraz Radiotechnika Serwis spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, która została wydzielona od 1 lipca 1995 roku[5]. Firma Radiotechnika Marketing Sp. z o.o. w nowej formule oferowała sprzedaż urządzeń z zakresu łączności i informatyki. W 1997 roku rozpoczęto także produkcję sprzętu informatycznego do zastosowań wojskowych oraz sieci światłowodowych i bezprzewodowych nie tylko dla wojska ale także przemysłowych[1][2]. Firma uzyskała certyfikaty ISO9001:2001 i AQAP 2110:2003[2].
Wśród produkowanych urządzeń we wczesnym okresie działalności zakładu można wymienić między innymi:
- radioodbiornik lampowy SPR-1 produkowany na bazie poniemieckich części w latach 1950-1954 w ilości około 1.500 sztuk[7][8]
- radioodbiornik lampowy OS3/I oraz OS3/II, pierwszy polski odbiornik przeznaczony dla samochodu Warszawa M-20, produkowany w latach 1956-1960 w ilości około 7.000 sztuk[9][10] oraz OS3/III z lat 1956-1957 wyprodukowany w ilości około 100 sztuk[11]
- oscyloskop katodowy OKR-1, opracowany w 1952 roku[5], a także następne modele: wyprodukowany w latach 1954-1955 w ilości około 500 sztuk model OKR-2[12], model OK-6 z lat 1957-1963 wyprodukowany w ilości około 300 sztuk[13]
- analizator spalin AS-6, wyprodukowany w latach 1954-1956 w ilości około 200 sztuk[14], oraz modele późniejsze ASR-60 z lat 1962-1966 wyprodukowany w ilości około 2.000 sztuk[15], AST-70 z 1966 roku[16],
- kaseta probiercza KP-6/24, służąca badaniu samochodowej instalacji elektrycznej, produkowana w latach 1953-1960 w ilości około 3.000 sztuk[17]
- odbiornik długofalowy ODF-100R z 1961 roku[18]
- synoptograf RHF-2 służący odbiorowi w telegrafii obrazowej z 1965 roku[19].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Harasimowicz 2006 ↓, s. 738 (Radiotechnika Sp. z o.o.).
- ↑ a b c d e f g Radiotechnika.com.pl 2016 ↓, Historia.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 2.
- ↑ Radiotechnika.com.pl 2016 ↓, Kontakt.
- ↑ a b c d e Radiotechnika Serwis 2016 ↓, Historia.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 1-2.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 8.
- ↑ Stare Radio 2016 ↓, SPR-1.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 6.
- ↑ Stare Radio 2016 ↓, OS3/II.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 7.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 5.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 9.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 4.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 12.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 14.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 3.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 10-11.
- ↑ Radiotechnika Wrocław, katalog i b.d. ↓, s. 13.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Harasimowicz (red.), Encyklopedia Wrocławia, wyd. III poprawione i uzupełnione, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006, ISBN 83-7384-561-5, ISBN 978-83-7384-561-9 (pol.).
- Historia, Wrocław: Radiotechnika Marketing Sp. z o.o. [dostęp 2016-12-12] (pol.).
- Radiotechnika Serwis [dostęp 2016-12-12] (pol.).
- Radiotechnika Wrocław, katalog [dostęp 2016-12-12] (pol.).
- Stare Radio [dostęp 2016-12-12] (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Budynek Radiotechniki, [w:] woj. dolnośląskie, Wrocław, Plac Grunwaldzki [online], fotopolska.eu [dostęp 2016-12-12] (pol.).
- Budynek Radiotechniki, [w:] Wrocław, Nadodrze, Ołbin [online], dolny-slask.org.pl (Wratislaviae Amici) [dostęp 2016-12-12] (pol.).
- Budynek Radiotechniki, wikimapia.org [dostęp 2016-12-12] (pol.).